Skip to content
Mijn laatste vriendin ( voor Margreet)
vanmorgen in alle vroegte vond ik
volkomen onverwacht jouw
rouwkaart op mijn deurmat als
een laatste teken van leven
een laatste vaarwel uit een diep begraven
en ik dacht lang gepasseerd verleden
en ik wilde om van de schrik te bekomen
als troost een bakkie koffie zetten
maar het pak bleef ergens achter steken
de huissleutel eerst vergeten
bleek bij thuiskomst niet meer in het slot te passen
zo trilden mijn handen
en voor even wist ik niet meer
of ik bij mij wel aan het juiste adres was
om dit verdriet te overleven
en ik wilde huilen met drogen ogen
wild schreeuwen, maar hoorde alleen hoe mijn stem
verloren ging als een echo ergens ver weg
uit dit verdwaasde heden
wilde ik mijn koffers pakken
opnieuw op weg gaan
naar ons tijdloos verleden samen
om voor altijd te mogen vergeten
dat jij er in dit dwaze heden niet meer bent
want wat ik voelde voor jou
valt voor niemand onder woorden te brengen
maar alleen te beleven in dat éne samenzijn
met al de vriendschap
die jij mij hebt gegeven
door mij niet te veroordelen maar
in alles te accepteren zo als ik ben
werd ik door dit sterven van het verleden
in alles ten lange leste door jou een beetje beter mens
Ludo