Daar zat ik zomaar ineens midden in de kamer op één knie met een bundeltje van de Franse schrijver Nicolas Chamfort in mijn handen geklemd. Geknield voor mijn boekenkast of ik diep in gebed verzonken was. Nicolas Chamfort de nom de plume van de auteur Sébastien-Roche Nicolas (1740-1794 ) Met het door hem geschreven boekje “Wennen aan de hel” . Een titel als een voorteken voor dit verder hand- en leerzame boekwerkje . Kan een zinnig mens een nog betere metafoor voor dit leven bedenken? Hoelang was ik deze oude bekende uit mijn kast , verscholen achter vreemde ruggen, niet meer tegen het lijf gelopen? Eigenlijk was ik zoek naar een boek over groepsprocessen. Een studie waar ik zeker van wist dat het op die ene plank moest staan. Daar viel het, jaren over het hoofd gezien, als een verloren dagboek voor mij op de grond. Door mijn knie zakkend om het op te rapen schoot mij een verhaal of beter een anekdote uit dit zoek geraakte opus minor* te binnen. Een kort grappig vertelsel in deze verzameling van voornamelijk aforismen. Een verhaal dat in al zijn beknoptheid toch een grote invloed heeft gehad op mijn indertijd nogal turbulente liefdesleven.* Een verhaal dat ik u daarom niet onthouden wil. **
Het verhaal speelt zich halverwege de 18e eeuw af in het zuidwesten van Frankrijk. In de stad Bordeaux. Ooit de belangrijkste plaats in het voormalig hertogdom Gascogne. Sébastien, een geboren Gasconjer met zijn donkere uiterlijk, duidelijk een afstammeling van Basken, was een opvallend knappe jongen. In zijn tijd woonde in Bordeaux ook een hele knappe jonge vrouw. Anne-Marie Buffon nog geen 21 jaar oud. Jong weduwe geworden van een grote wijnhandelaar, die te diep in zijn eigen wijnvat had gekeken. De roep van haar schoonheid ging al voordat hij koud onder de grond lag als een lopend vuurtje door de stad. Tot ver uit de wijde omtrek stroomden de aanbidders toe. In een mum van tijd verdrongen de brutale vrijers zich rond haar lieftallige verschijning als aan het hof van Odysseus . Allen in de hoop als enige bij haar in de gunst te komen. Onder deze gegadigden of beter gezegd jagers op edel wild bevonden zich veel vrienden van Sébastien. Toch hijzelf liet zich niet in haar nabijheid zien. Wat mankeert jou toch , vroegen zijn vrienden hem. Waarom ding ook jij niet naar de hand van deze lustige witwe. Met jouw uiterlijk en esprit maak je zeker een goede kans bij haar ! Ach weet je wat zei Sébastien, ik denk dat ik nog even wacht. Haast je langzaam luidt niet voor niets spreekwoord. De tijd is nog niet rijp ! De edele rotting* van die ene druif heeft zich nog niet ingezet. De zoetste pruimen rijpen het laatst. “Schiet maar op”, gaven zijn vrienden hem tot raad. Voordat jij het weet is ze geplukt en aan de haak geslagen door een snellere kippenslachter . Onze lieve Anne-Marie. Pas maar op bange treuzelaar. Nog geen maand later werd de knappe weduwe gesignaleerd innig gearmd met Chevalier de Lartigue. Nou heb je toch mooi je kans gemist, schamperden enkele van zijn vrienden. Welnee ! De strijd begint nu pas. Nu ik precies weet wie mijn tegenstander is hoef ik mij alleen op zijn zwakke plekken concentreren, merkte Sébastien vrolijk op. Voor een man van mijn kaliber is het geen enkel probleem om door zo een windbuil heen te prikken. Had ik het daar en tegen als man in mijn eentje moeten opnemen tegen een heel legioen aanbidders en andere zoetgevooisde minnaars had ik vrijwel zeker het onderspit gedolven. Nu hoef ik het voor gebraden speenvarkentje alleen nog maar van het éne spit van monseigneur Chevalier de Lartigue te halen. 3 weken later zagen zijn vrienden hem lachend voorbijkomen met aan zijn arm de knappe en rijke weduwe. Anne-Marie Buffon. *
LUDO Naar een idee van Nicolas Chamfort
Deze anekdote leerde mij, dat het altijd verstandiger is om eerst de kat uit de boom van de verliefdheid te kijken. Eerst even afwachten en je kansen berekenen. Er niet als een dolle dwaas op af of achter aan hollen,. Waar het meestal op uit draait. Doch wel overwogen je strategie uit te stippelen. Deze tactische manoeuvre heeft mij meer zegepralen in de liefde doen behalen als dat ik als een geslagen hond ben moeten afdruipen. Mij de eindoverwinning bezorgt doordat het de kop kostte aan alle overige dwazen. Het veroveren van een vrouwenhart is als het innemen van een ommuurde stad. Eerst loopgraven aanleggen !!Vervolgens de mede gegadigden ondermijnen. Als laatste een stormloop ondernemen op de gewillige wallen. Het is net als met mens erger je niet spelen. Je moet er voor zorgen dat jij als laatste op het spelbord overblijft. De liefde is niet bedoeld om haar een keuze te geven. De liefde is bedoeld om zo vals als mogelijk te spelen. Toch dit boekje maar weer onder mijn hoofdkussen leggen.
Opus minor letter vertaald klein werk
**Ik heb mij de literaire vrijheid genomen om het verhaal waar ik nog vaag de strekking van kende in een nieuw jasje te steken. Het boekje ben ik helaas al jaren kwijt.
* aantasting van de wijndruiven door de schimmel botrytis cinerea . Dit zorgt door vochtverlies en indroging voor een geconcentreerde zoete smaak van het sap