DE MAAND OCTOBER

De vraag die vandaag de dag speelt is: Noem je iemand een vriend, omdat je er samen mee op de foto staat. Of is dat niet veel meer als (dan) de stoffering van een selfie. Een zelfportret + als een patatje mayo.  Zelf sta ik zelden of nooit met iemand op een opname . Als ik er over na denk heb ik maar weinig foto’s waar ik op voorkom. Wat pasfoto’s voor mijn paspoort ergens vergeten slingerend  in een la. Een geschilderd portret met  gebarsten glas van mij als clown in de berging. Een paar in een mapje samen met ex-vriendinnen. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen die er af te scheuren. Je hebt toch eens van ze gehouden. Daar houdt het eigenlijk wel mee op. Toch beschouw ik mij als chroniqueur van mijn tijd. Iemand die als een kroniekschrijver alles wat mij boeit wil vastleggen in woord, beeld en gedachte. Is er dan iets in mij dat mij er van weerhoud om voortdurend met mijn eigen tronie te willen worden geconfronteerd? Lijd ik ongemerkt onder de depressie van een niet opgemerkte neurose. Ben ik spiegelziek als een kind van vroegere tijd.

Wat is de noodzaak om mijzelf in beeld vast te leggen is de vraag aan mijzelf . Ik weet het even niet. Ik schrijf al zoveel. 3000 tot 4000 woorden op een dag is geen uitzondering. Geeft dat geen  meer diepgaand beeld van wat mij beroert ? Zegt alleen een fotoportret iets over wie of wat ik ben. Of is dat meer een geheugensteuntje. Een zelfbevrediging voor het nageslacht : te weten hoe ik er in mijn tijd werkelijk uitzag In dat geval kan ik beter een selfie van mijzelf maken in mijn blote gat. Sorry adamskostuum.

Volgens een cliché uitspraak zegt een beeld meer als ( dan) duizend woorden. Maar is dat ook zo. Hetzelfde beeld kan namelijk ook met het zelfde gemak duizend leugens vertellen. Zo als die opnames van Stalin bij de rivier de Wolga . Met en zonder commissaris. Een beeldcultuur waar telkens iemand die uit de gratie was gevallen ook kundig werd weg geretoucheerd. Wat je vastlegt kan voor het zelfde geld gemanipuleerd worden. Zo herschrijf je de geschiedenis. voor zij die niet verder kijken als dat hun lens lang is. Zeker vandaag de dag met zijn talloze digitale technieken. Waar de werkelijk is teruggebracht tot een punt met 3 coördinaten. Elk fotomodel cup dd heeft op papier tenminste.

Vroeger in de analoge tijd was het nog best veel werk voor vaklieden. Retoucheren. Vandaar dat het niet zo veel gebeurde. Het retoucheren van foto’s ging alleen maar goed op negatieven met een formaat van minimaal 12x 9. Liever groter ! Groter als (dan) het scherm van je Iphone. Je had dus al minimaal een grootbeeld technische camera nodig. En het zilver werd duur betaald! Ik tekende op de academie Psychopolis in den Haag met een zacht retoucheer potlood hele foto’s bij op mat papier. Tekende uiterst zorgvuldig in grein met zachte grijstinten muren en bloemen waar voorheen mensen stonden. Nadat eerst op een groot negatief de echte of eerste mensen waren over geschilderd met retoucheer inkt in een voor licht ondoordringbaar rood. Vervolgens werden daar weer afdrukken van gemaakt met behulp van contact negatieven. Zo kon je met het juiste voorbeeld de hele werkelijkheid je eigen draai geven. Kon je van Auschwitz een vakantie oord maken met voetballende Joden. Waren mensen veranderd in achtertuinen . Je vroegere vriendin een stenen muur met moppen in kloosterverband.

Nu kan jan en allemaal met behulp van Photoshop of Gimp 2.08 de werkelijkheid aan zijn visie aanpassen. Een cartoon tekenen van de profeet is eigenlijk overbodig. Daar heb je allerlei vervormingsmogelijkheden voor. . Het veranderen van de werkelijkheid begint al vrijwel onopgemerkt met een betere uitsnede. Om het thema waar het om draait beter tot zijn recht te doen komen. De dramatische inhoud centraal te stellen. Maar het laten wegvallen van de randen van de werkelijk valt eigenlijk al onder beeldvervalsing. Het is net als met oud wit brood. Als je er de korsten van afsnijdt houdt je een snee brood over, waar geen mens met een slecht gebit van zeggen kan hoe oud het werkelijk is

Zou je er een werkwoord van kunnen maken?.Zo iets als selfieën. Ik heb vandaag mijzelf geselfied. Wat een beetje klinkt als of ik de werkelijkheid of mijzelf gevingerd heb.. Als je graag een selfie maakt moet je dat doen als je net wakker bent. Of dronken of net bent klaargekomen. Om te zien hoe weinig diepgang zo een afbeelding van jezelf heeft. Een selfie zegt alleen hoe je tegen jezelf aankijkt. Niet hoe anderen je zien. Eigenlijk is een selfie vanuit de juiste hoek genomen de onderdrukte angst voor kritiek van de ander op hoe je werkelijk bent

Ludo; de foto is van Herodotus een schrijver met wie ik mij graag vergelijk. Zeg maar een historisch verantwoorde selfie

DE GRIEPPRIK;

Het was prachtig weer vanmiddag. Een herfstzonnetje deed de gevoelstemperatuur waarden halen van ver boven normaal voor de tijd van het jaar. Meestal beginnen rond deze tijd de herfstdepressies vat te krijgen op mijn zomerhumeur, maar dit najaar weigert mijn gevoel op wintertijd over te schakelen. Vandaar dat ik fluitend naar mijn huisarts ging om een griepprik te halen. Ik zie dat als mijn burgerplicht. Niet alleen kan ik tijdens het dansen rustig ook vrouwen met kleffe handen vasthouden, maar ook zelf ben ik geen bron van mogelijke besmetting voor allerlei gruwelijke virusinfecties.

Dat voelt als een hele geruststelling, dat je niets anders kunt overdragen als waarvoor jezelf kiest. Je bent zonder prik gewoon een smeulende besmettingshaard. Zeker aan het eind van de winter zo rond de maanden februari en maart wanneer de meeste griepgolven genadeloos toe slaan. Dit door een verminderde weerstand bij de doelgroep. Jonge en oude bejaarden. Jonge bejaarden voor de duidelijkheid zijn bejaarden met een bloeddruk 120-80 ,meestal iets daaronder, die de 10 km beneden de 30 minuten lopen. Op hun sloffen wel te verstaan. 60 kg bankdrukken tijdens het theedrinken met 3 klontjes suiker.. U raadt het al, ik heb mijzelf als standaard gebruikt. met een conditie als een stoomlocomotief in de Flevopolder kan ik eindeloos door puffen, zwanger als ik ben van mijn mogelijkheden

Daar stond ik dus vanmiddag bij mijn huisarts mevr. dr. de Vries in de behandelkamer met de mouwen hoog opgestroopt. Tot bijna onder de oksels. Het haar bleef net onzichtbaar. Toch de volgende keer zal ik mij daar maar ook scheren dacht ik net als mijn benen. Dat maakt hopelijk een nog snellere indruk op haar. Ik val op mijn huisarts. Ik kan er niets aan doen. Onder het motto komen wat komen moet wachtte ik op de bijensteek van de prik. Vroeger was het krijgen van een injectie nog best een operatie. De plek ontsmetten met een watje met jodium. Daarna de prik met een naald zo dik dat je het gevoel kreeg dat daar in Taiwan eindeloze rijen onderbetaalde meisjes met de hand er gaatjes in hadden geboord Waarna vervolgens hun grootmoeders met bijziende blik er de punten aan vijlden. Na afloop weer jodium en een hansaplaspleister, van een formaat dat ze tegenwoordig alleen nog gebruiken bij een slagaderlijke bloeding. En zelf die moet je tegenwoordig met de huidige zorg zelf bij het Kruitvat kopen

Nu had het daar op de stadsring meer weg van een darttoernooi zo snel vlogen de haar dunne injectie naalden door de lucht richting de rechte bovenarm spier. Bijna onder het gejuich van het massaal aanwezige publiek. Ik keek rond of ik die Haagse postbode Raymond van het Groenewoud nog zag. Even daar voren was ik bij mijn herenkapper style 33 op het plein achter de HEMA geweest om mij een coupe te laten aanmeten die mijn voorkomen net zo rechthoekig als mijn schoudervulling maakt. Zo knap en vol aandacht is mijn blockhead geknipt. Ik heb een voorkeur voor Koerdische en Turkse kappers. 3 kwartier werk en dan maar 10 euro vragen , omdat ik val onder het bejaardentarief. Nu heb ik een hele dichte haarinplant naast heel dik haar. Regelmatig loopt de tondeuse vast of warm. Ik hoop maar dat ze het terug verdienen met al die ijdeltuiten, die hun resterende drie plukken haar zodanig over hun schedel gedrapeerd wensen te hebben, dat het nog wat lijkt. Of die kaalkoppen, die met een week alweer tot de slotsom moeten komen, dat er bovenop echt niks meer groeit, dat het knippen waard is. De tondeusegevallen in kapperstermen.

‘Meneer Zijlma’, zei helaas de jongste assistente,’U moet de spieren in uw armen wel ontspannen. Alsof ik een klein kind was merkte zij op ;’U bent toch hopelijk niet bang!’ Op uw leeftijd! Wat die er mee te maken heeft? Zo een man als U. U voelt vrijwel niks van het prikje. Gelooft u mij maar. Het is meer een krasje . Ik blies mijn adem uit en ontspande zoveel mogelijk. Na afloop zei de assistente: ‘U was toch nog wel wat gespannen.’ Ik voelde mij in mijn kuif gepikt, die net daar voren nog zo keurig was recht geknipt. ‘Neen dokter’, zei ik als u die titel al mag voeren; ‘Dat is mijn verhoogde spier tonus., Dat krijg je als je net als good old Arnold dag en nacht onder het ijzer ligt bij Basic Fit. Honderden kilo’s in de week drukt. Sterke , grote maar ook hele harde spieren. Een heel lichaam als een grote erectie. Met mijn vraag; Of ze het volgende jaar een naald willen gebruiken, die niet bijna krom buigt onder de hardheid van mijn echte bodybuilder bovenarmen. Want ik ben nog steeds in de groei naar geestelijke volwassenheid in de vraag waarom een bejaarde als ik niet gewoon aan bodybuilding zou mogen doen.

FEMINISME

Je kunt mij moeilijk van feministische sympathieën beschuldigen. Daarvoor is het manlijk gevoel tussen mijn benen te sterk. Tussen mij en deze maatschappelijke stroming heerst meer een gewapende vrede. Wij dulden elkaar in het besef dat de een de ander beter kan laten leven. Om leven voort te brengen. Dus is mijn acceptatie niet geheel ontbloot van eigen belang . Zij het op de zeer lange termijn . Ver voorbij een toekomst die in het nabije verschiet ligt. Misschien kan ik beter wat van mijn zaad invriezen, zodat ze in het jaar 2518 mijn schrijverschap naar waarde weten te waarderen. Toch vraag ik mijzelf in een onbewaakt ogenblik wel eens af hoe het zou zijn als ik zou leven in een maatschappij gedomineerd door alleen vrouwen. Als de grondwet was geschreven door vrouwen voor vrouwen. Ik altijd het onderspit zou delven met het meten van mijn krachten in bed. Mijn prestaties als man werden ondergewaardeerd . gewoon omdat dat de vrouw beter uitkwam. Ik veroordeeld werd tot een leven achter het aanrecht. Ver beneden mijn capaciteiten.

Zou ik in zo een wereld wel kunnen of willen leven. Voor dit waanbeeld tot werkelijk wordt moet ik mij afvragen: Ben ik op de eerste plaats man en vervolgens pas mens of werkt het andersom. Ben ik eerst mens en komt pas ver daarachter de slungel van mijn man zijn aanslenteren. Of is een evenwichtige combinatie mogelijk . Iets waar ik diep in mijn hart op hoop. Het we shall overcome van de seksen. Dat elk mens zijn twee kanten , die van vrouw evengoed als die van man mag tonen en laten spreken. Dat je iedereen kunt aanspreken op de enige kant die echt heeft leren luisteren. U raadt het al mijn vrouwelijke kant. Je hoeft geen feministe te zijn om vrouw genoemd te mogen worden. Net zomin als alle feministen haaibaaien zijn. Maar het helpt wel in een wereld die ten onrechte wordt gedomineerd door mannen. Waaruit de conclusie valt te trekken, dat het aan de mannen te danken is dat vrouwen zo vaak moeten huilen, omdat zij moeten praten tegen dovemansoren.

Ludo 15-10-2018

DE KUNST VAN HET AFVALLEN.

Op mijn leeftijd kan ik het rustig zeggen: Als er iets is dat mij slecht bevalt is het wel afvallen. Waarom ? Je moet er onzinnig veel tijd voor vrijmaken en/of van alles er voor uit de kast trekken. Juist op een leeftijd dat een mens graag lui achterover leunt en van zijn wel verdiende rust geniet vraagt het een extra dosis zelfdiscipline. Waar een koe boe tegen zegt. Een tucht als van een kluizenaar of tempelier , waar aan het moede en versleten lichaam nauwelijks mee wil werken Een verandering van gedrags- en eetpatronen die er door de jaren heen diep zijn ingeslepen. Zo als ik mij voorstel :de sporen van karrenwielen op de via dolorosa*.

Vlogen vroeger de kilo’ s er even hard af als dat ze er moeilijk aankwamen nu lijkt het omgekeerde het geval. In mijn jonge jaren was ik dan ook een nijver baasje. Een bezig bijtje van wie zijn stofwisseling moeite had zijn bewegingspatroon bij te houden. Nu lig ik liever horizontaal op bed of onderuit op de bank , zodat de wet van Newton nog maar voor de helft geldt. Was vroeger een weekje of twee beperkte voedselinname voldoende om zeg maar 4 kilo kwijt te raken ben ik daar nu 2 volle maanden mee bezig. 61 dagen van vasten en onthouding: je zou er bijna heilig van worden. Naar de normen van alle wereld godsdiensten. Dit vet van blubberend overgewicht is de enige vorm van rijkdom, die wij in dit kapitalistisch rijke westen graag zouden afstaan aan de 3de wereld .Bedacht ik laatst. Naast het overige afval. Hoeveel groei van de economie valt toe te schrijven aan overconsumptie.

Ja te zwaar zijn is niet gezond. Volgens postbus 51. Maar wat is te zwaar als je benen de weelde nog steeds kunnen dragen. De leukste vrouwen mollig zijn. Het is een onnatuurlijke overbelasting voor het lichaam en de geest. Een burn-out waarmee je met wat extra vuur wel wat aan kunt doen.Ik bedoel dat overgewicht sleep je de hele dag nutteloos mee als een kleuter van 4 jaar op de buik van een overbezorgde moeder. Je zou er nog rugklachten van krijgen naast een gat in je portemonnee. Daarom zijn natuurlijk al die biodynamische veganisten zo mager. Die hebben het geld niet voor het volle pond van levensvreugde . De armoede van de gezondheid door de afkeer van het vlees zou ik bijna cynisch zeggen. Wil ik wel tot dat dit knokig kerkgenootschap van voedsel calvinisten toetreden?

Maar goed met een half jaar vertraging op grond van morele bezwaren( ik wil qua uiterlijk niet uit de toon vallen bij de rest) en een jaar uitstel om aan het idee te wennen ben ik voor 3 maanden terug begonnen mijn lichamelijke conditie op te vijzelen. Eerst probeerde ik het nog met een nieuwe weegschaal, die minder aan gaf als de oude. Heb elke plek in het huis gecontroleerd om uit te vinden waar in huis ik het lichtste woog. De badkamer de slaapkamer de keuken de hal of toch de woonkamer. Maar dat scheelde alles bij elkaar nog geen kilo dus toch maar weer in het zwarte gat van het vermageren gesprongen.

Want een gezonde geest heeft een gezond lichaam nodig om volledig tot ontplooiing te komen. Mijn moeder zei altijd al, wat er aan vet om je middel gaat zitten is als brandstof voor je verstand op de korte termijn verloren . Ondanks dat de directe omgeving van mijn moeder leed onder haar forse overgewicht. Het opbouwen van voedselreserves is in deze tijd van na de oorlog meer een verdrukte vorm van angst. Klonken haar woorden tijdens het koken. De angst om nooit genoeg te krijgen zit diep gebeiteld, terwijl zij snoepte uit de pannen. Ik mag mij graag afzetten tegen het ouderlijk gezag, zelfs op 63jarige leeftijd , maar ik moet haar in deze gelijk geven ondanks haar slechte voorbeeld . Je verstand heeft suiker nodig maar voor de meesten is een klontje per dag ruim voldoende. Wist je trouwens dat een regenworm met een klontje suiker zijn hele leven kan toekomen.

In mijn derde maand is de omvang van mijn middel met 7 centimeter geslonken . Ik lijk wel omgekeerd of is het van buiten naar binnen zwanger. Zo klinkt het in ieder geval.een man die zijn overgewicht heeft geaborteerd! Na al die maanden op een roeimachine voel ik me een stuk gezonder. Ik weet het : het zit voor een deel tussen de oren, maar overgewicht doet daar ook pijn.. Heb minder last van artrose en reumatische klachten en het aller belangrijkste mijn broeken kunnen weer dicht. Ik zie er uit als een echte hongerige man op zoek naar prooi. Zelf een ziekte als Alzheimer krijgt bij mij op mijn spinning bike geen kans mij in te halen zo als u aan dit artikel kunt aflezen.

Hoe mij dit is gelukt :slaap ik met Sonja Bakker naast mij onder mijn hoofdkussen. Neen! Liever niet. Maar hoe dan? Om het plastisch te zeggen houd ik de helft van de tijd tijdens het eten mijn mond dicht. Niet dat ik daarvoor met volle mond sprak, maar ik zorg ervoor dat mijn portie zo klein zijn dat ik in de helft van de tijd van voorheen klaar ben.Ik heb om het zo te zeggen het geheugen van mijn maag getraind om op tijd halt te roepen. Beetje bij beetje. zo als een kind zindelijk wordt.

Een tijd die ik vervolgens nuttig kan besteden om zingend de afwas te doen. Want ook de vaat is met de helft geslonken . Diëten en minder afwas gaan als broer en zus hand in hand. Heb het toch nog een onvoorzien voordeel al blijft er toch minder van jezelf over. Hoelang ik doorga? Tot ik een ons weeg natuurlijk. Minder kan mijn weegschaal niet aangeven.

Ludo

de via dolorasa de lijdensweg van Jezus met het overgewicht van een houten kruis op zijn rug.

LINKS AANHOUDEN

Weet u lezers wat heel vervelend is, dat mensen maar een kant van je waarderen en de rest links laten liggen.U zult het ongetwijfeld met mij beamen. Zelf heb ik er ook regelmatig last van. dat ze je vrolijke kant en artikelen liken tot je er van bloost en het kritische verhaal over de andere kant nooit lezen. Nu ben ik van nature links. Ik schrijf links wat zelfs de broeders van de lagere school niet hebben kunnen corrigeren ondanks hun harde handen. Ik denk links omdat endorfines als serotonine en dopamine bij mij links omgedraaid zijn als links geslagen kwark. De spleet tussen mijn twee rechterhelften van rechts naar links als antenne beter signalen doorgeeft als omgekeerd.Ik geloof zelfs links nu ik er over nadenk. Zonder de poespas van al die hocusspkokus, die onze lieve Heer degraderen tot de toveraar van Oz.

Genetisch gezien ben ik dus links. Zelf de helix van mijn D.N. A. is links omgedraaid. Zodat de zoete suikers voor de zoute fosfaten gaan. Ooit was ik in het bezit van een boek dat ging over linkshandigheid. Daar in werd gewaarschuwd voor het gevaar dat linkshandige korter leven als hun tegenhandige medemens. De wereld is ingericht voor rechtshandige. Dat begint als met het handvat van de knipschaar en de plaatsing van de toilet rolhouder. Daarom kijk ik bij het oversteken ook altijd 3 keer rechts over mijn schouder, gewoon voor de zekerheid. De mening leeft namelijk dat links 2 keer zoveel fouten maakt als rechts. Een onbewezen aanname, dat kan ik met terugwerkende dividendrente u wel vertellen. Aannames die in de categorie politieke spookverhalen en bangmakerij thuis horen.

Er zijn wel dingen die ik rechts doe. In mijn neus peuteren bijvoorbeeld of mijn billen afvegen met de nood zo als die leeft onder de armen. Maar dat mag maatschappelijk gezien verder geen naam hebben. Zelfs mijn bio vleesmes en scalpel om de maatschappij te ontleden hanteer ik bij voorkeur met de linker hand. Want laat ik eerlijk zijn: Brutus bracht Caesar de fatale dolksteek toe met rechts in de nacht van Schmeltzer. heb ik ooit eens ergens gelezen. De rechterhand is daarmee door heel de geschiedenis heen de meest dodelijke van de tweeling.Zeg maar de Kaïn van het eerste kinderpaar.

Eigenlijk is het ook een vorm van onvermogen, ik weet het , door een Darwinistische vorm van aanpassing om maatschappelijk te overleven. Links heeft het namelijk beter met de gewone mens, waartoe ik ook behoor, voor dan rechts. Rechts zegt altijd dat elk mens zichzelf moet zien te redden. Als ik dat hoor moet ik altijd weer aan de scheepsramp met de Titanic denken. De eerste klas passagiers aan boord van dat schip werden in grote meerderheid gered doordat voor hun een plaats was gereserveerd in de reddingsboten. Loodzware boten die door eenvoudige matrozen met man en macht in de ijzige kou te water moesten worden gelaten. Waarin voor de hun als laatsten geen plaats meer was. Behalve in het ijskoude water. Als je alleen maar naar rechts kijkt zie maar één kant van de wereld zei mijn opa , een echte rooie rakker, altijd en niet de meeste fraaie.

Maar je had toch ook gewoon in het midden kunnen blijven. Hoor ik nu menigeen zeggen Maar beste mensen hoe kun je dat nu denken. Een middenkoers raakt kant noch wal. Zeker als je niet weet aan welke wal je aan moet meren. Met welke kant je het aan moet leggen. Neem D66 nou. Die zwalken voortdurend van links naar rechts.

Je roer recht houden en je positie bepalen, daar draait het om zelfs in Haag Het is te hopen dat ze met hun nieuwe fractievoorzitter Rob Jetten hem van jetje gaan geven. Een echte kapitein aan het roer krijgen die beter weet als zijn voorganger Pechtold. weet welke eenduidige koers hij moet varen en aan houden. Want dat weet ik uit eigen ondervinding de linkse aanhouder wint.

Ludo

DE ELLEBOOGZERK

Zaterdagmiddag rond een uur of 4 betrad ik vol spanning voor de eerste keer de verbouwde Elleboogkerk aan de Langegracht. Bij binnenkomst was mijn eerste schrik reactie iets wat je het beste kunt omschrijven met : Een schreeuw van licht. Mijn ogen werden als door de bliksem getroffen door een genadeloos kaal uitgekleed licht. Een naar binnen gerichte schreeuw van wanhoop volgde daarop. Als op dat schilderij van Edmund Munch. Zo kaal en fantasieloos kwam het gebrek aan atmosfeer over. Lichtte de dingen zo hard uit dat het de mens als maat van alle dingen bepaald niet flatteerde. Wat heet de grauwe bleekheid van de aanwezige bejaarden joeg mij door de schaduwwerking van hun rimpels een dodelijke angst aan. Ook een teveel aan licht kan de werkelijkheid uit zijn verband tillen leerde ik op deze achtermiddag.Vervolgens gleed mijn blik langs de vochtige witte wanden omhoog naar een dakconstructie, die absoluut niet zou hebben misstaan op een fabriekshal in de wagenwerkplaats. Scheve verhoudingen, dacht ik toen ik zag hoe iel en armoedig de voorheen elegante boog ramen afstaken bij dit dak.De discrepantie tussen de voorheen vrouwelijk gebogen vormen en de harde manlijke overdreven rechte lijnen. De hele ruimte is door een duivel als een stier uit zijn verband getrokken. Besefte ik. Langzaam als vroeger de pastoor schreed ik over een kale lichtgrijze vlakte , de dansvloer van de duivel, richting de apsis. In mijn hoofd probeerde ik het traject van wat ooit het middenpad was te volgen. Op het kruispunt aangekomen, de plek voor het hoofdaltaar, zag ik dat de atheïst van een architect nog had geprobeerd iets van de oude luister te bewaren. Zonder zich bewust te zijn van hun functie louter als decoratie. Wat valse pilasters met cannelures getooid met Korinthische kapitelen. Wist je trouwens dat die gleuven oorspronkelijk de functie hadden als opbergplaats voor de lansen van de oud Griekse helden. Ik wil niet prikkelen, maar… Te hoog in de muur de schets van een rozet in glas en lood. Functieloos kan ik rustig zeggen. Op de tekening zag het er natuurlijk prachtig uit, die pilaren die als betonnen reuzen het dak van vallende bomen schragen. Maar in een tekening of kunstwerk hoef je dan ook niet te wonen. Waarom een daklicht, dacht ik, dat nog het meeste weg heeft van een reuze gleuf in een bruin kartonnen doos. Een laatste blik op de echte hemellicht zal de gedachte erachter wel zijn! Die witte calvinistische muren opgezadeld met een Bruynzeel dak als was het hele zaakje een toonzaal voor deze fabrikant van goedkope keukens. Zou het alleen mij opgevallen zijn dat het lijnenspel van al die caran dache tekenpotloden , die omvallende kegels te niet wordt gedaan door de houtkleur van de beddenplaten daarachter. Misschien is het wel een verwijzing naar de brand. Zijn het zinnebeelden van lucifers waarmee de loodgieters speelden op die middag in 2007, dat de brandweer de weg niet kon vinden in hun eigen stad.

Misschien is het geen slecht idee om architecten ook een oogtest te laten afleggen. Gewoon voor de zekerheid om zeker te weten dat ze niet commercieel kleurenblind zijn. Mij omkerend zag ik dat ze ook het koor hadden afgebroken. Voor het zingen de kerk uit had met dit ontwerp een volledig nieuwe betekenis gekregen. Nu begreep ik waarom het hele gebouw op mij de indruk maakte een gang te zijn naar nergens. Snel ben ik deze nieuwe markthal : een hellehol voor farizeeërs , ontvlucht. Want in een gebouw waar je voorheen de aanwezigheid van God kon voelen was nu zelf geen plaats meer voor mij als mens en estheticus. Was er dan niet één lichtpuntje? Na lang nadenken wist ik er zegge en schrijven één Aan die kleurloze betonnen snelwegdragers die als dakdragers fungeren kun je moeiteloos de Heere Jezus 4 keer kruisingen. De volgende dag ben ik nog een keer teruggegaan. Je mag evenals bij vrouwen niet op je eerste kennismaking afgaan. Maar helaas de ervaring was geen haar beter.

Waar lag dat toch aan dacht ik later die avond tijdens het trainen bij Basis Fit. Plotseling ging mij een warm licht op. In dat hele gebouw zijn vorm en functie ver te zoeken. Terwijl functie en vorm naadloos met elkaar moeten vervloeien , zo als mijn oude leraar meubelontwerp op de academie al zei. Je schildert ook geen nachtwacht voor de poepdoos. Tenminste zolang je geen lid bent van de welstandscommissie in Amersfoort. Je kunt al aan het ontwerp ruiken, dat ze niet wisten wat ze met het gebouw aanmoesten na afloop van de restauratie. De oorspronkelijke functie van het gebouw is omgezet in de heilige Jozef mag weten wat. Een tapijthal of balzaal als ik zelf kiezen mag.

In de wandelgangen hoorde ik echter fluisteren, dat deze voorhal van de tempel een horecafunctie zal krijgen. Kenne ze de shoarma tent bij mij op de hoek ook a.u.b. een Michelin ster geven. Dat de sterren voor het gewone volk behapbaar blijven. Het leverde vooral positieve reacties op in de buurt las ik in het A.D.. Een krant die voor al de koper aan het woord liet. 750.000 euro vond hij een redelijk aankoop bedrag voor een pand dat de gemeenschap in al die jaren velen malen meer heeft gekost. Dan zullen ze er daarnaast eerst weer tonnen aan investeringen tegen aan moeten smijten om het gebouw een menselijk aanzicht te geven,Voor mij het blijft echter hinken op twee benen als vloeken in de kerk .

Ludo

Slim

Ik ben meestal niet zo slim als ik graag van mijzelf denk. Zo hebben een aantal zaken mij veel meer tijd gekost als van te voren viel te verwachten. Het begon al in de box. Zo als mijn trouwe lezers/essen weten ben ik er één van een twee-eiige tweeling. Het klinkt een beetje als een dubbeldooier nu ik dat hier op papier zie staan. Goed in deze kind vriendelijke detentie inrichting duurde het ruim anderhalf jaar voordat ik, wankel in het begin, op eigen benen kon staan. Iets waar mijn tweelingzus al na een jaar geen enkele moeite meer mee had. Dat gaf mij de nodige speelruimte . Al hoewel ik wel in het begin nog even geprobeerd heb om er uit te komen, maar mijn oren zaten in de weg.

Het duurde ondanks of juist dankzij dat vervolgens nog ruim één jaar voordat ik kon lopen. Daar ging dus een langdurig en moeizaam leerproces aan voor af. Zeker als ik daar de verontruste blikken en opmerkingen van mijn moeder en de nonnen bij optel. Het kwam vooral omdat ik op mijn billen gezeten niet bij de bovenkant kon komen. Ik had dus alleen mijzelf als houvast om mij aan op te trekken. Het duurde even voordat ik daar achter was.

Terwijl niemand zich ooit de vraag stelt waarom je je als kind zou moeten haasten. Waarheen je zou moeten gaan. Ze weten je toch wel te vinden! Je hebt daarnaast geen enkel tijdsbesef als alleen honger. Als dat alarm afloopt komt automatisch de tepel of de fles. Dat is helaas nu wel anders.

Het duurde nog wat langer voordat ik genoeg zelfbewustzijn ontwikkeld had om te beseffen wat die functie van die stelten daar aan de onderkant was. Buiten je dekentjes van je af trappen in je bedje. Terwijl zo als u begrijpen zult mijn zus al met anderhalf jaar liep als de spreekwoordelijke kievit. Zij had mij dus tot voorbeeld moeten strekken. Maar als man iets van een vrouw aannemen. Ho maar! Liever andersom. Dat zit er genetisch gewoon ingebakken. Ik zei het al: ik was wat langzaam. Ik liep een jaartje achter wegens problemen bij de koude start. Zat een jaar langer onnodig gevangen achter de beuken houten spijltjes van mijn box. Verloren tijd, die je nooit meer inhaalt zou je kunnen denken. Ik had zoveel verder kunnen komen als ik een jaar eerder had leren lopen.

Fout gedacht natuurlijk. In dat jaar dat ik door mijn zus met rust gelaten werd heb ik mijzelf leren rekenen op die 8 gekleurde kralen van het telraam dat net onder de bovenkant was gemonteerd als speelgoed. Hoe ik dat deed. In mijn verbeelding gaf ik mijn vingers dezelfde kleuren als de kralen . Mijn pink was rood, mijn ringvinger blauw mijn middenvinger geel en mijn wijsvinger groen. Zo verkende ik de wereld van mijn speelgoed door mij met hun kleuren te associëren. Mocht alleen met de juiste kleur vinger de wereld om mij heen aanraken. Beperkt tot 4 kleuren inderdaad voor 5 vingers. Dat heeft mij nog heel wat hoofdbrekens gekost dat jaar . Mijn sabbatical jaar waarin ik in de gelegenheid was diep na te denken waarheen ik mij als eerste doelgericht wilde begeven . Mocht ik ooit leren lopen.

De oplossing voor mijn telgangersprobleem was even elegant als simpel. Bracht aan het licht hoe creatief en intelligent ik later worden zou. In zijn beperkingen herkent men de meester! Ik telde gewoon mijn duimen niet mee. Die waren licht of donker of nul al naar gelang mijn humeur. Als het me niets leek om wakker te zijn. Die kon je dan maar beter in je mond stoppen. Gewoon weg ermee.

Nu lijkt een getalstelsel op het getal 8 gebaseerd in vergelijking met het tiendelig niet zo handig. Maar het is maar net wat je gewend bent. Ook vanuit een handicap kan een mens zich heel goed aanpassen. Daarbij hoefde ik nooit wat te delen , alleen maar op te tellen en met mijn piemeltje te spelen. Zo leerde ik op 3 jarige leeftijd reeds . Je moet nooit op iets rekenen waarmee je niet uit de voeten kunt. Een les voor een heel leven .

Mijn eerste eindbestemming nadat ik eindelijk tot iedereens opluchting kon lopen was de po in de andere hoek van de kamer. Kon ik eindelijk de pot bonden ze me daar God mondeju ook weer op vast. Net zolang tot dat ik zindelijk was.

oog prik

Vanmiddag zat ik zo als elke maand tegenwoordig in de wachtkamer bij het oogziekenhuis Zonnestraal. Gehaast als ik was had ik alleen de email voor de tijd gelezen, dus dacht het dat het alleen om een controle afspraak ging. Mijn plan was om na de controle en het gesprekje met de oogarts nog even 2 uurtjes te gaan trainen bij Basic Fit. Lekker het luie weekendzweet er uit werken en onderwijl naar strakke lijven kijken. Het liep iets anders als verwacht.

Daar zat ik dan in een glanzend zwart polyester trainingspak met 3 witte strepen op broek en jack en met knal witte sneakers tussen de rest van de wachtende bejaarden in ruitjes overhemden te wachten op een injectie.. Grote ruitjes kleine ruitjes, met hier en daar een streepje er tussen door. Het wafelmotief van het bejaarden uitschot schoot het door mij heen. Geparkeerd in rolstoelen. Allen lijdend aan dezelfde oogkwaal als ik. Oudjes waarvan op zijn minst de helft de indruk wekte nog te hebben meegevochten in de slag om Arnhem. Er gingen al de nodige wenkbrauwen omhoog bij mijn binnenkomst. Bijna had ik zenuwachtig de fout gemaakt te vragen wie de eerst volgende was om naar de Heer te gaan . Snel ging ik op de enige nog lege stoel zitten. Al met al voelde ik mij een beetje een Tokkie in mijn Soesterkwartier wear. Alleen de tatoeages ontbraken nog. Zo als ik daar overdreven sportief hun aan hun verloren jeugd moest doen denken. Rücksichtslos zonder maar in het minst rekening te houden met hun kwetsbaarheden . Alsof er alleen aan mij bij binnenkomst het wonder van de eeuwige jeugd was voltrokken. Na 10 minuten wachten , diep weggedoken achter een autoblad, werd ik gelukkig binnengeroepen in de ruimte waar een zuster mij normaliter voorbereid op de operatieve ingreep. Achtervolgd door afkeurend gemompel en norse blikken sloot ik snel de deur naar de operatiekamer achter mij.

Volgens het protocol noemde ik eerst mijn naam en geboortedatum en kreeg vervolgens een sticker op geplakt met de reden waarvoor ik onder het mes ging. Ze vragen daar voor de zekerheid je zo vaak naar je naam, dat ik regelmatig twijfel of ik nog wel dezelfde ben als de keer daarvoor. Na het toedienen van mijn eerste van 3 verschillende oogdruppels ter verdoving kreeg ik mijn operatie haarnetje op . Een soort van wegwerp douchemuts tot iets over de oren. Voorzichtig ! riep ik nog, denk aan mijn kapsel. Het moet wel een blockhead blijven terwijl de medica het net over mijn hoofd trok. Het rechtlijnige kapsel van de jeugd waar ik op mijn leeftijd nog als enige terecht buitengewoon trots ben.

Hierna vroeg de assistente gewoonte getrouw en meneer Zijlma is er nog iets veranderd in uw gezondheid, dat wij moeten weten. Zeker juffrouw ! zeker zei ik met een stralend gezicht. Dat wij het niet zien ! Ik ben een stuk gezonder geworden. Ze keek mij bij dit antwoord bepaald schaapachtig aan. Ik ben, zeg maar, fors vooruitgegaan door flink achteruit te gaan in gewicht. Snapt u wel? De assistente weer . Er is dus niets veranderd! Jawel ! zei ik voor de tweede keer, ik ben als vis en patiënt gezonder dan ooit te voren. Ik train me het apelazarus. Mijn macula watertrappelt gewoonweg in de omega3 olie ! Zoveel supplementen dat ik slik. U heeft dus nergens last van, geen verdere klachten ging zij onverdroten verder. Zeker wel wilde ik geërgerd antwoorden van steeds dezelfde stomme vragen, maar ik dacht ho ho Ludo, hou je in .Nou weer niet voor de zoveelste keer dat lekkere bijdehandje spelen, wat je normaliter denkt te zijn. Gewoon dimmen. Denk aan je brillenglazen. Je moet hier nog jaren komen.Die kun je dus maar beter niet ingooien. De assistente is verder niet onaardig en hoe veel vaker als eens per maand mag een man van 63 ondanks zijn volle haardos nog hopen op zoveel positieve aandacht van zo een jong ding. Hoe zwak de geest in sommige opzichten ook is . Dat laatste schijnt overigens geen directe belemmering voor de voortplanting te zijn. Sommigen spreken zelfs van een meevaller. Zo lang als #shetoo het ook zelf wil.

Na de korte operatie ik ging met een hard plastic kapje voor mijn rechteroog fietsend huiswaarts. Nu al voor het 5de jaar krijg ik met de regelmaat van de klok deze injecties .Dacht ik onderweg. In 2013 toen nog in het oude Elisabeth ziekenhuis werd mijn oog voor het eerst afgeplakt met een wattenschijfje. Eentje waarvan ik dacht dat de dienstdoende wat pukkelige zuster ze tussen de middag had in geslagen bij drogisterij het Kruitvat. Om ‘s avonds haar make-up mee af te halen. Dat afplakken is dus na zeker 50 oogprikken een diepgewortelde traditie geworden. Daar kun je niet zomaar aan gaan zitten frunniken

Nu hebben ze deze traditie bij Zonnestraal zonder overleg met mij als patiënt afgeschaft. Het zou niet nodig zijn was de motivatie hierachter. Het werkt een stuk efficiënter zonder. Dat hadden ze dan toch eerst even met mij moeten overleggen: want, dat zien zij weer niet, maar zonder kapje ben ik behoorlijk de weg kwijt.Doe geen oog meer dicht. Weet na één uur al niet meer dat ik aan mijn oog, tenminste dat hoop ik, geholpen ben. Van de ingreep zelf kun je aan de buitenkant niets zien. Zonder ooglap ter verwijzing kan ik dat dan ook een ieder niet meer duidelijk maken . Dat ik recht heb op voorrang boven alles en iedereen

. Trouwens Hippocrates de oogappel van de geneeskunde zei het al, de beste remedie voor het overgrote deel van de ziekten waar aan de mensen lijden is rust en regelmaat. Gewoon met rust laten . De helft geneest vanzelf. Alleen weet nog niemand precies welke helft.

Maar ja het adagium in de huidige gezondheidszorg is eerst efficiënt en daarna pas de gemoedsrust van de patiënt. Terwijl ik zelf rustig durf beweren, dat een beetje meer aandacht voor de mens achter de cliënt nog nooit door iemand zeker geen patiënt als verspilling of inefficiëntie is ervaren..

Ludo 8-10-2018

BEVREEMDENDE GASTEN.

Vroeger wist ik het zeker: ik hield van kunst. In mijn studententijd op de academie schilderde ik als door van Gogh bezeten. Ongenuanceerd en rechtlijnig als alleen de jeugd kan zijn wist ik wat kunst was en vooral voor wie: het gewone volk. Dat kunst moest worden bevrijd uit de klauwen van de commercie en de elite, gratis uitgedeeld op elke straathoek opdat het volk zou kunnen worden heropgevoed tot een betere smaak . Een hoger bewustzijn en stijlgevoel dan voor de naïeve schilderkunst” van een clown als Toon Hermans , de oliebollen met poedersuiker tekeningen van Anton Pieck of van de valse kunstproleet Rien Poortvliet. Efteling kunst in het kwadraat, die de gewone Nederlander van de straat reduceerde tot de burgerlijke kabouters van de wansmaak. Kunst moest het gewone leven en de mens verheffen en zo leiden tot een betere maatschappij. Dit alles werd gestuurd door de zekerheid dat Kunst met de grote K van Kultur offers vroeg. Welke offers op haar altaar precies moesten worden gebracht was gehuld in een geheimzinnig waas van romantische rebellie en jongensdromen .Daar kon een rechtgeaard kunstenaar alleen beneveld door heel veel drank achter komen.

Maar nu weet ik het niet meer zo net. Afgelopen zaterdag volgde ik de kunstroute : Vreemde gasten. Een benaming , die zowel sloeg op de geïnteresseerden als op de kunstwerken zelf. Werken zonder een eigen duidelijke plek in het hart of plaats om volledig tot hun recht te komen. Om eerlijk te zijn, waren de gasten eigenlijk niet zo vreemd als de kunstwerken zelf. Het hoge ons kent ons gehalte was daar debet aan. . Als bejaarde kwam ik volledig aan mijn trekken voor zeker een jaar wat betreft mijn behoefte aan sociaal contact. De volgende keer kan de organisatie wat bijverdienen door rollators in eigen beheer te verhuren.

De route zelf was vooral een exposé van de interieurs van de meer welgestelden in de binnenstad.Een exhibitionistische folder van Matzer design en burgerlijke pronkzucht. Gestileerde woninginterieurs, die vooral een onderdrukte maar wanhopige behoefte aan rust, veiligheid en geborgenheid uitstraalden zonder enige vorm van individualiteit. Een enkel binnenhuis uitgezonderd . Interieurs zonder één intiem moment. Een gedachte die mij overviel bij het betreden van het zoveelste eikenhouten parket. De calvinistisch witte muren in ogenschouw genomen, vroeg ik mij af . Hoe kunnen mensen in godsnaam kleur in hun leven brengen als ze hun leven slijten in de gevangenis van een hun opgedrongen design zenklooster. Door mij maar gemakshalve betiteld als het moderne kerkinterieur voor de IKEA plus mens. Met vooral veel heilige kunst boven de bank en in de vensterbank, die op geen enkele wijze ook maar één moeilijker te beantwoorden vraag opriep. Als de vraag is mijn eigenaar geen heer van stand als Olivier B. Bommel . De stripheld en het rolmodel van de Nederlandse smaak.

Nu is mooi in dit land inderdaad een kwestie van smaak, maar in absolute zin geen noodzakelijke voorwaarde voor zeggingskracht. Eigenlijk bedacht ik halverwege de kunstwegstatie op de Muurhuizen ben ik een Kunstmasochist geworden .Een ontwikkeling die veel kunstkenners op leeftijd doormaken. Ik heb leren houden van kunst die mij pijn doet en machteloos maakt. Vragen oproept waar ik niet direct een antwoord op heb. Mij confronteert met mijn onvolkomenheden , maar mij toch ook doet geloven in nieuwe mogelijkheden tot ontwikkeling .Kunst die nieuwe horizonten ontsluit. Kunst hoeft niet de hemel te verbeelden, maar de weg daar heen. Gedichten oproepen in associatie met de getoonde beelden. Ik zit niet meer te wachten op afgescheurde en ingelijste kalenderplaten.

Heb ik deze Kunst vanmiddag mogen aanschouwen. Ik weet het niet . Ik durf het niet te zeggen, als vrijgezel moet ik aan mijn sociale contacten denken. Ik ben wel de tijd ontgroeit dat ik me laat imponeren door realisme of puur decoratief werk in matte kleuren.. Post conceptuele kunst geënt op de jaren 70 zegt mij ook nog weinig. De tijd heeft de gedachte achterhaald . trekt zijn eigen plan. Alleen het beeld van een heel intiem geschilderd bijna klassiek zelfportret van de kunstenaresse zelf duikt af en toe op in mijn herinnering. Als de stille kracht van een devoot beeldgedicht. In een kastje samen met 4 anderen vertegenwoordigt zij Neerlands hoop.

Aan de handvaardigheid en het ambacht lag het overigens niet. Die waren op hbo handarbeidniveau ruim voldoende vertegenwoordigd . Maar kunst is meer dan techniek en polijsten alleen. Hoe moeilijk het hout draaien ook is. Toch het meeste van wat ik zag liet mij sprakeloos van leegte achter. Kwelde mij met maar één vraag : Kun je wel houden van iets dat voornamelijk onbegrip opwekt. Of moet je net als in een Turks huwelijk leren houden van elkaar. Kun je wel ooit houden van een kunstwerk wat je niets meer zegt als ik weet eigenlijk zelf niet wie of wat ik ben. Waarom ik op deze aardkloot rondwaar als de wandelende Jood..

Een welbestede middag , dat wel!! Ik ging naar huis met één tevreden gedachte , God zij dank dat ik geen kunstenaar geworden ben.

Ludo 6-10 2018

VROUWEN DOMMER DAN MANNEN

Ik hoor het hem nog zeggen Herr Wolffs mijn leraar Duits: Lodewijk je bent niet lui, zo wil ik het het niet noemen. Alternatief begaafd lijkt mij een beter woord, maar het is wel een begaafdheid waar niemand echt om zit te springen. De Nobelprijs zul je met jouw gedrag wel nooit verdienen. Daar stond ik met een hoofd als een boei te stotteren; Ja meneer! Nee meneer! Ik denk het ook meneer !Voor het front van de klas in 4 gymnasium. In het jaar onzer Heere 1969. Waaraan had ik deze schrobbering te danken Ik had mijn huiswerk niet gemaakt. Dit vanwege omstandigheden thuis, die mijn leraar niet bekend waren. Die uitdrukking: alternatief begaafd, is mij altijd bij gebleven. Als geuzennaam om een verschil dat niet voor de hand ligt of te onderzoeken valt uit te drukken.

in Amerika is laatst een rel ontstaan over het verschil in de uiterste waarden in het intelligentie quotiënt tussen mannen en vrouwen. In de randwaarden is het aantal mannen in vergelijking tot vrouwen zowel naar boven als beneden oververtegenwoordigd. Er zijn meer mannen met een IQ van boven de 130 en beneden de 80 dan vrouwen. Lekker belangrijk denk ik dan stilletjes, omdat ik weet wat de alternatieven zijn.

Wat zeggen deze cijfers? Helemaal niets voor je maatschappelijk functioneren. Het overgrote deel van de mensen valt binnen de grenzen van tussen de 90 en 120 bij een IQ test. Alles wat daarbuiten valt is alternatief begaafd of heeft op andere vlakken hulp nodig.

Hoe deze ‘verschillen’ kunnen worden verklaard? Deels op grond van een andere manier van partner selectie . Vrouwen zijn hoog selectief waar het hun keuze van een paringspartner aangaat. Mannen daar en tegen nemen het niet zo nauw. Dit komt zo als ik van de week al schreef vooral de onderkant van de schaal ten goede. Waarschijnlijk kiezen vrouwen bewuster , omdat het vooral zij zijn die de zwaarste lasten van de zwangerschap en de opvoeding van het kind dragen. Terwijl mannen zich vooral zoveel en zo snel mogelijk willen voortplanten. Hun leuter overal insteken waar ze denken een gat in te zien of waar een gat in valt.

.

Een andere mogelijke verklaring is de genenoverdracht tijdens de voortplanting. Het verschil in chromosomenparen. XY voor mannen en XX voor vrouwen, zorgt ervoor, dat bij mannen een bredere variabele binnen dezelfde eigenschappen kan ontstaan.

Nu probeerde het onderzoek een antwoord te vinden op de vraag kun je met behulp van een wiskundige model verklaren waarom er meer mannen als vrouwen de afgelopen eeuw een Nobelprijs in de wacht wisten te slepen.

Er zijn ruwweg vanaf 1901, het jaar dat de eerste keer dat de Nobelprijs werd uitgereikt een kleine 600 wetenschappers geweest aan wie een Nobelprijs voor baanbrekend werk op hun vakgebied is toegekend. Daaronder waren er 48 wetenschappers van het vrouwelijk geslacht. Nog geen 8% procent van het totaal. Inderdaad op het eerste gezicht een significant verschil. Tot je kijkt in hoeveel takken van wetenschap deze prijs wordt uitgereikt. Hoeveel vrouwen er werkzaam zijn binnen de wetenschap. Hoeveel procent van alle wetenschappers ooit een dergelijke prijs in de wacht heeft gesleept. Dan worden dit soort cijfers bepaald triviaal. Dan kan ik ook zeggen: de overgrote meerheid van de manlijke wetenschappers presteert ver onder de maat. Als maar een op de zoveel miljoen een dergelijke onderscheiding krijgt toe bedeeld. Het Zweedse comité had dan net zo goed de moeders die al die “winnaars’ baarden de Nobelprijs voor beste moeder kunnen toe kennen.

Nu is een veel gemaakte fout te denken dat intelligentere mensen ook betere denkers en doeners zijn. In doorsnee betere mensen zijn , omdat ze gemiddeld hogere inkomens hebben. Dat de hoogste inkomens verdient worden door de meest intelligente mensen. Intelligente mensen veel meer weten en minder fouten maken. Dat als iemand minder intelligent is hij automatisch dommer is.

Nu kan ik hoogbegaafd als ik ben al deze punten probleemloos weerleggen , maar dat is niet de teneur van dit artikel.

Wat ik hier wil benadrukken is dat het woord beter in betrekking tot mensen uit ieders woordenboek moet worden geschrapt. Mensen selecteren op maar één criterium is een buiten gewoon venijnige vorm van discriminatie.

Je kunt iemand voor zijn bijzondere prestaties eren. Dan wordt de vraag niet zijn vrouwen dommer dan mannen, maar waarom hebben mannen er zo een moeite mee om vrouwen de eer te geven, die ze toekomt.

Wordt het daarmee niet eerder tijd mannelijke waardeoordelen te herzien. Je te bezinnen op je eigen waarde in plaats van de strijd aan te gaan over dit soort onnozele vraagstukken. Nu kunnen mannen beter vechten waar vrouwen beter de vrede kunnen bewaren. Ik hoef de vraag niet te beantwoorden waaraan je op den duur verder mee komt.

Dat vrouwen minder intelligent zouden zijn als mannen. Wat maakt dat in vredesnaam uit. Vrouwen hebben zoveel extra eigenschappen die met geen test te meten zijn. Het kan ook een aanpassing zijn van moeder natuur. Matigende eigenschappen bieden een grotere kans op overleven als extremen, die alleen in noodsituatie nodig zijn. Matiging is beter omdat het de druk van de hogedrukketel haalt. De lont uit het kruitvat verwijderd , die heel veel mannen zijn. Vrouwen zijn op hun best in hun rol van veiligheidsventiel! Kan ik daarmee concluderen

Maar zijn mannen nu ook echt intelligenter als vrouwen ? Dat is een volkomen irrelevante vraag. Zeker zolang mannen hun eigen intelligentie niet kunnen baren en voortplanten.

Ludo 6-10-2018

Correctie op de ideale staat van Plato

Volgens de filosoof Plato, een liefhebber van de wijsheid, moeten vooral de leidinggevenden en de verdedigers van de stadstaat gevrijwaard worden van het hebben van persoonlijk bezit. Wat zij voor hun levensonderhoud nodig hebben wordt hen uit de collectieve middelen verschaft. Ik kan mij wel vinden in deze gedachtegang. Bezit corrumpeert en leidt af van het gemeenschapsbelang. Leidt tot baantjes jagen om den brode. Nu hadden ze in de tijd van Plato weinig of geen last van kapitalistische ondernemers. De maatschappij was agrarisch van aard en politieke invloed was gelijk aan het grondbezit. Op handelaren en kooplieden werd met minachting neer gekeken. De echte mens kon alleen zijn capaciteiten in vrijheid , dat heet in een overvloed aan vrije tijd ontwikkelen. Het bankwezen had nog geen poot aan de grond gekregen. Oh gouden tijd , zou de grote dichter , de schepper van de westerse beschaving Homeros verzuchten.

Voor de huidige tijd lijkt mij een correctie op de denkbeelden van Plato gewenst. Mijn voorstel is het om ook vrije ondernemers en bankiers te verbieden persoonlijk bezit te vergaren. Ik verbied hun dus niet te streven naar winst en maximalisering daarvan, maar wel naar persoonlijk gewin. De vruchten,die zij met hun arbeid plukken komen toe aan de boom waarvan zij geplukt worden . De gemeenschap als totaal. Dus politieke leiders zien af van bezit op morele gronden. De strijders ,omdat een teveel aan bezit leidt tot gebrek aan inzet naast de angst voor verlies en de ondernemers gunnen wij wel de lol van het spel maar niet het bezit van de knikkers. Hun vrouwen mogen zij dan wat mij betreft naar het idee van Plato rustig samen delen.

Ludo 5-10- 2018

Werelddierendag

Vandaag is het 4 oktober. Werelddierendag. Ook mijn moeder vierde vroeger haar verjaardag op deze datum . Niet dat dat iets met elkaar te maken heeft, hoe honds ze mij ook behandelde. Vanuit den Haag werd om deze dag te vieren het goede voornemen kenbaar gemaakt dat alle honden vanaf 2020 moeten voldoen aan een identificatie plicht. Hun baasje of bazinnetje moet dan een paspoort voor de hond in bezit hebben . Dit op aanvraag kunnen tonen. De hoogte van de boete bij in gebreken blijven moet nog worden vastgesteld.

Nu heb ik zelf geen hond , dus dacht ik in eerste instantie: zou deze maatregel zijn genomen omdat er teveel illegale honden als vluchtelingen de grens overkomen? De vette kluiven van onze honden van onder hun neus vandaan stelen. Gaan we honden zonder deugdelijke papieren terugzenden naar hun land van herkomst. Het land waar ze half verdronken als eerste aan wal kwamen. Moet ik niet snel als een tweede Wilders een partij als de P. V. W. H. oprichten. Een partij voor het weren van vreemde honden vooral als ze uit het midden oosten komen en nergens meer in geloven.

Belast je daarmee je hond als puppy van de liefde niet onnodig nu iedereen zo klip en klaar zijn afkomst als bastaard kent ? Is dat geen ongevraagde aanslag op zijn identiteit? Keldert daarmee niet zijn veel gevraagde waarde als het zuiverste ras voorbeeld van een handelsobject?

Misschien dat ik met een beroep op de wet gelijke behandeling beter met de inspecteur der directe belasting om de tafel kan gaan zitten om onder tafel te regelen hoe vaak ik het poesje van mijn vriendin belasten mag. Een punt er aan lullen .Ruling heet dat: vooraf een regeling treffen over hoe de regels te ontduiken. Belastinginspecteur echt wat je noemt een hondenbaan waar iedereen de dividenden voor betaald

Maar gelukkig het is de burger verkocht als maatregelen om de illegale handel in honden aan te pakken. Doorpakken en er tegen aangaan. Het klinkt mij als liberaal bekend in de oren. Ter bevordering van het hondenwelzijn. Om hondsdolheid door massale inenting te voorkomen. Honden kennen geen hoogopgeleide bijbelbelt.

We zouden in deze neoliberale tijden toch eens al die honden moeten leren voor zichzelf te zorgen en niet op een baasje als Mark Rutte te vertrouwen.

Om de bonafide handel te bevorderen en te reguleren zijn deze regels ingesteld. Prachtige voornemens het lijkt wel 1 januari in plaats van 4 oktober. Nu we toch zo lekker bezig zijn, kunnen we misschien ook alle illegale prostitués een paspoort geven. Daarmee pak je dan meteen de mensenhandel aan. Geef je vrouwen, die als seksslavin misbruikt zijn binnen de grenzen van dit land in zekere mate hun waardigheid terug . Hoef je ze niet terug te sturen naar de ellende waar ze uit vandaan kwamen.

Als je honden wel een paspoort gunt en deze vrouwen niet is er toch aardig wat scheef getrokken in je denken. Ben je wat mij betreft de morele Balkenende norm niet waard.

EEN BACKSELFIE:

Van de week waren er op Vrij Nederland 4 artikelen te lezen over onze pubers en hun sociale media gedrag. Deze reeks interviews deed mij de drie ijzeren wetten van de moderne media formuleren:

1. De hoeveelheid eenzijdige (valse) informatie is gelijk aan de grote van het beoogde doel.’

2. de schaarste van de berichtgeving is recht evenredig met de vraag naar geheimhouding. Dit zorgt voor opgeklopte feiten over gebeurtenissen die nauwelijks de moeite waard zijn om als nieuwsitem te verslaan. ( vervangend nieuws)

3. Het doel heiligt de berichtgeving. Het fatsoen dat je niet aan aan het nieuws mocht sleutelen is met de oosterzon richting Poetin vertrokken.

Misleiding en bedrog zijn van alle tijden. Een van de bekendste stamvaders van het nep nieuws was de eerste bekende spindoctor en mannetjesmaker uit de geschiedenis dr. Joseph Goebels. Je kunt hem ook zien als de voorloper en zeker de evenknie van de huidige president van Amerika. Donald Trump waar het het vertellen van leugens betreft.

Het gevolg van deze wetten is een commerciële bevestiging van de eigen mening en zekerheid van de misleide consument door dit zogenaamde ‘nieuws. We zien dit verschijnsel terug in een groot aantal nieuwsuitzendingen en artikelen. Zeker als het gaat om oorlogsverslaggeving. Of dreiging door schurkenstaten. Ook Facebook maakt er zich schuldig aan. Door het gebruik van algoritmen , die persoonlijke voorkeuren filteren.

Over het algemeen wordt tegenwoordig het nieuws gefilterd of geïnfantiliseerd met een moeilijk woord . Het nieuws en de berichtgeving hebben de functie gekregen van het verhaaltje voor het slapengaan voor volwassenen. Het geloof in deze teletubbie- werkelijkheid die wij kennen van Twitter en andere sociale media doet ons rustig slapen. In de schijnwerkelijkheid, dat iedereen elkaar even lief heeft. Dat de boze fee van de echte wereld buiten de deur gehouden wordt.

Tot wij op een dag met een harde klap ontwaken en de werkelijk er heel anders uitziet als die gekleurde foto ‘s op instagram ons deden geloven. Dat wij niet langer onze rol van kind kunnen spelen. Een onnozel spel waarin wij dom dachten gelukkig te zijn. Dat er voor onze eigen gephotoshopte selfie geen plaats meer is onder echte mensen van vlees en bloed.

Want nieuws vergaren doe je door je oor overal te luister te leggen en niet alleen bij je angst voor de harde werkelijkheid of je eigen existentiële eenzaamheid. De hartklop van deze tijd moet je willen horen zonder angst in je keel.

Zelfkennis begint met je eigen achterkant te fotograferen. Echte liefde met te onderkennen dat jij of zij niet volmaakt hoeft te zijn. Een backselfie , noem ik het, van jezelf op de terugtocht naar de enige echte realiteit. Een realiteit waarin jouw prestatie niet gelijk hoeft te zijn aan die van anderen, die ook alleen maar dromen van het werkelijk onmogelijke.

IDENTITEIT

Zo als mijn opa reeds zei: Als je alleen je achter een vlag durft te verschuilen zijn 3 kleuren voor een snotlap niet genoeg om over je eigen ik te huilen

Vandaag de dag hoort men in het nieuws nog wel eens het begrip nationale identiteit vallen. Vooral politici van neo- conservatieve huize als Baudet mogen het graag in de mond nemen. In de hoop dat het groepsgevoel leidt tot een makke kudde, waarin zij de rol van de goede herder kunnen spelen. Als waren zij de grootste kenners en fijnproevers van onze eigenheid. Ons kneuterig wij-gevoel.

Toch kan niemand precies verwoorden wat dit begrip nu werkelijk inhoud. Wat er onder valt en wat niet. Het is net als met het woord liefde of de waarheid . De praktijk bepaalt de daadwerkelijke inhoud. Om een voorbeeld te noemen als je liefde alleen maar bestaat uit een like op Facebook scoor je maar een broodmager zesje op dat vlak. Stelt het maar bitter weinig voor. Verzorg je echter dag en nacht je demente vriendin die jou helaas niet meer herkent, is je score aanmerkelijk hoger. Rijst tot aan de hemelpoort. Waaruit volgt : identiteit is niet altijd de makkelijkste weg!

Het begrip Hollandse identiteit draait vooral om een aantal gedragskenmerken, die wij met zijn allen gemeen hebben. Liefde ,zorg ,tolerantie en aandacht zijn echter zaken die in elke cultuur voorkomen. Onze bijzondere identiteit laat zich het beste aflezen uit tradities. Bijvoorbeeld kinderen voor de gek houden bij de intocht van Sinterklaas. Wat wij doen naast het strooien van gepeperde noten ,omdat wij vroeger ook in het ooitje genomen zijn. Allen samen juichen en de buurman om zijn nek vallen als oranje scoort. Broodjes shoarma en saté eten op koningsdag. Afdingen bij de straathandel. En dat soort dingen. Een kunstmatig opgeroepen gevoel van samenhorigheid. Door de media aangewakkerd om de leegte van hun verslaggeving met pagina’s te gelijk te vullen. De identiteit bestaat hier in wat wij samen blieven en lusten. De idee fixé van oranje tompouces als het ware.

Wie met de echte nationale identiteit wil kennis maken moet maar eens voor de lol met het openbaar vervoer reizen. Of in een menigte voor de uitverkoop bij de Bijenkorf gaan staan. Het begint al bij de entree. Zo lang ik al met de trein reis is het volk niet aan het verstand te brengen , dat het in een massieve kudde voor de in of uitgang van het treinstel staan trappelen als een kudde Fries stamboekvee niet bijdraagt aan een vlotte in of uitstroom. Nog steeds begrijpt de helft niet, dat uitgaande reizigers voorrang hebben op zij die naar binnen willen dringen. Regelmatig loop je dan ook vast in het gedrang van diegenen, die bang zijn dat er geen plaats meer is voor hen. Dat maakt onderdeel uit van die gemeenschappelijke identiteit: De angst dat er geen plaats meer is .Dat je met ellebogen en knieën moet proberen je plekje te bemachtigen. Als dat niet lukt het vooral je eigen schuld is. De identiteit is hier dus voor al voor jezelf zorgen door een ander om ver te lopen.

Nog een ander voorbeeld. De Nederlandse Spoorwegen hebben op grond van een waarschijnlijk calvinistische levensovertuiging de stilte coupé in het leven geroepen. Als een plek ter overdenking van de menselijke zonden en tekortkomingen. Een plek waar je bij jezelf te biecht kunt gaan. Of om rustig te kunnen lezen of te werken achter je laptop. Het enige jammere is dat ze geen mogelijkheden hebben ingebouwd om dat beleid ook te effectueren. Hoe te voorkomen dat je medereiziger blijft lullen in zijn mobiel. Constant kwetterende huisvrouwen als grijze mussen een plaag vormen. Het gevolg: ik moet zelf als reiziger gesteld op zijn rust en stilte proberen die te handhaven. Want een groot deel van de Nationale identiteit bestaat uit een zeer lage geletterdheid of een lak hebben aan gezag. Men kan het woord stilte niet lezen of het begrip fatsoen begrijpen. Typisch Nederlands de angst dat autoriteit en gezag vooral bedoeld zijn om jouw de kaas van het rogge brood te eten. Dat als iemand je vraagt iets niet te doen dat een ander jou je vrijheid of je plekje onder de zon misgunt.

En maar roepen dat het is geworteld in samen aan de dijken bouwen. Een volkomen verkeerde inschatting. Het is bedoeld om te voorkomen dat je buurman de dijken zal doorsteken. Dat we er allemaal als de kippen bij zijn.

Eigenlijk berust volgens de psychologie zo een houding van: het zelf kunnen, van haantje de voorste en het altijd beter weten: het naarstig streven naar identiteit, op een gebrek aan een liefdevolle opvoeding. Een groot te kort aan affectieve aandacht. Dat is dan ook onze veelgeroemde Nationale identiteit: een zoutloos misbaksel op grond van vermeende superioriteit. Een gebrek aan opvoeding. Wie werkelijk wil weten wie hij/ zij is moet de blik naar binnen slaan. Niet hangen aan uiterlijkheden.

Want dat is wat een Nationale identiteit zou moeten zijn: Een graadmeter en maatstaf voor de innerlijke beschaving van een land en niet de schatkist van onnozele gebruiken.

Ludo

#YOUPNO

Een grote denkfout is te veronderstellen, dat bekende mensen geen fouten kunnen maken. Alleen omdat ze beroemd zijn. Zou dat zo zijn was de tweede Kamer in dit land het walhalla van politieke besluitvorming. Paleis Noordeinde werkelijk het einde!

Ik heb geleerd mij niet meer druk te maken over de politiek, maar bij het lezen van het artikel ; knietje van afgelopen Zaterdag van Youp van het Hek kreeg ik toch even de wens dat Youp van het Hek zelf in zijn jonge jaren eens flink bepoteld zou zijn geweest door drie stevige matrozen. Zo als die figureren in de boeken van die van Gerard Reve. Eens flink misbruikt en bedreigd met zwaar lichamelijk geweld. Eens kijken of hij na 35 jaar het nog net zo goed zou weten. Het zich zou herinneren, omdat het nooit uit zijn denken was geweest. Zich net zo zou schamen als toen het gebeurde die avond , dat ‘onze’ varensgasten dronken hem aanzagen voor een mietje. Of zou hij uit defensieve tolerantie er grappen overmaken. Van uit zijn eigen verwerkingsproces.

In het gewraakte artikel stak ‘onze’ Youp de draak met de emotioneel getinte getuigenverklaring van prof. Christine Blassey Ford voor de Amerikaanse Senaatscommissie, ingesteld om meerdere klachten op grond van seksueel misbruik te onderzoeken. Over de tranen van Kavanaugd tijdens zijn verweer geen woord. Het is niet te hopen dat ‘onze’ Youp ooit werkelijk in aanmerking komt voor een bestuursfunctie Zeker niet als rechter. Zo bevooroordeeld! Dan emigreer ik nog liever naar Amerika.

‘Onze Youp’ vroeg zich af, waarom het zo lang had geduurd voordat zij de schijnwerpers van de aandacht had opgezocht. Onze Youp begrijpt niet, dat je met zo een getuigenis letterlijk met je broek op je enkels staat. Ten overstaande van de hele wereld.Dat niet iedereen last heeft van een theatrale persoonlijkheidsstoornis. Zo als veel komedianten.Daar is moed voor nodig met je billen bloot gaan. Heel veel morele moed en zelfkennis, waar onze Youp zelden blijk van geeft. Een vermogen tot analyseren van wat er werkelijk speelt. Zich heeft afgespeeld. Waar Youp vooral goed in is kennen wij als natrappen op tegenstanders, die toch al zijn aangeslagen. .

Alleen al dat het zo lang geleden was, in de ogen van Youp, zou reden zijn om te twijfelen aan haar motieven. Daarmee werd zij beschuldigd van toneelspel en een beginnende dementie. Hij beantwoordde onbewust zelf al zijn eigen vraag: waarom het zolang heeft geduurd, door prof. Christine Ford niet serieus te nemen. Loze beschuldigen te uiten. Niet het voordeel van de twijfel te gunnen. Dat is nou net waar de hele # me too discussie over gaat. Het serieus nemen van de verhalen over verkrachting en geweld , die vrouwen hun hele leven als open wonden met zich meedragen. Als je als man die stank niet kunt ruiken of verdragen, mankeert het aan je eigen neus als male chauvinist. Zie je maar één kant van het plaatje.

Er over te kunnen praten en het te delen met lotgenoten. Het boven water brengen van een problematiek, die al zo lang speelt als mannen hun macht misbruiken. Wat in de tijd van ‘onze’ Youp hoe heette dat met een mooi woord niet bon ton was. Het praten over verkrachting. De tijd dat mannen geen neen konden velen. In zijn tijd werd het als Heeren onder elkaar geregeld.

Waar ik graag van verlost wordt zijn mensen als Youp van het Hek, die de tijdsgeest niet kunnen duiden. God zij dank is de wereld groter als de benevelde geest van kleinburgerlijke cabaretiers met een ruitjesbroek in hun eigen denken. Ik mag niet generaliseren anders zou ik hetzelfde van zijn lezers denken.

ALTIJD WEER DIE EEUWIGE OORLOG

Van de week was het weer raak. Op de startlijn van Facebook las ik wederom iets over de 2de wereldoorlog. Iedereen zijn eigen bejaarden oorlog dacht ik even cynisch bij het lezen. Wat is de relevantie van een wereldbrand, die 73 jaar achter ons ligt. Welke rol speelt die nog vandaag de dag? Er leven nog maar zo weinig vertegenwoordigers van de generatie, die de oorlog bewust hebben meegemaakt. Natuurlijk verhalen zeker spannende zijn van alle tijden. Maar waarom specifiek over die tijd. Is het de behoefte aan een overwinning, dat het niet uitmaakt hoe lang geleden die bevochten is. Is het onze eindzege, die aan die oorlog zijn actualiteit verschaft. Hoe moeten de Duitsers zich dan voelen! Of zijn het de sproken en meme van onze ouders, die zich zonder het internet over tientallen jaren hebben verspreid. Als gras achter de huid. Zo als in het gedicht van de Vlaamse dichter Hugues Pernath.(1931-1975)

Maakt deze periode, dat wij nu pas over de kloof van een generatie conflict heen, leren onze ouders beter te begrijpen. Hun bij de hand kunnen nemen om te vragen. Waarom heb je mij zo opgevoed en niet anders. Geleerd zo materialistisch te zijn. Vragen waarop wij de antwoorden zelf moeten invullen. Op een enkeling na leeft er niet een van onze ouders meer. Met steeds op de achtergrond de vraag. Hoe heeft die oorlog hen veranderd?Kan het zijn, dat wij uit een behoefte onze eigen afkomst te veredelen of te romantiseren op onze oude dag: onze ouders louteren en voorzien van een aureool van onaantastbare krijgshelden. Is dat niet te vaak gebeurd door heel de geschiedenis heen! Veranderd niet elke oorlog elk mens. Het kan zo zijn. Ik vraag het dus maar even. De methode van de filosoof Socrates. Ken u zelf . Hoe kan een mens zichzelf prettiger leren kennen als door zijn afkomst te updaten? Aan te nemen dat hij/zij in de kern wat afkomst betreft dezelfde hij of zij blijft.

Het is toch eigenlijk verbazingwekkend, dat de meeste mensen meer weten over de slag bij Stalingrad of D. Day dan over de bloedige politionele acties van het Nederlandse regeringsleger in voormalig Oost Indië. Nu de republiek Indonesia. Het grootste moslimland ter wereld. Zijn die pas na ons gedwongen vertrek bekeerd, vraag ik mij soms af. Als ik zie hoe weinig de media en politici weten over de Islam. Of over de rooms-katholieke kerk. Om de een of andere reden zitten de grote godsdiensten in het verdomhoekje van deze tijd. Alsof zij de verraders zijn, de schuldenaren de verliezers van ons gebrek aan moreel besef en ethisch handelen. Zo als wij niet in staat zijn hun hun zonden te vergeven.

Dat de meeste Nederlanders meer weten over de slag bij Arnhem. Een slag , die de geschiedenisboeken inging als een brug te ver. Meer dan over de Golf oorlog, de oorlog in Afghanistan , de oorlog in Irak en de oorlog in Syrië samen. Het droeve resultaat van de war against terror om met president George Bush junior te spreken is dat wij nu leven onder een voortdurende dreiging van Internationaal terrorisme. Een oorlog waarvan de patriot Act als wapen tegen de eigen burgers, deel uitmaakte. Tegen de dreiging van een niet bestaande 5de colonne. Het begin illustreerde van een opgang komen van niet voorziene stromen vluchtelingen. Met als gevolg een strenger vreemdelingenbeleid c.q. haat wereldwijd .Onwelkome Politieke verandering en zelf verandering van eerst humane denkwijze om ze maar zoveel mogelijk buiten de deur te houden.Het tijdperk van het moreel opportunisme. Ongekend vergaande bevoegdheden werden verleend aan geheime diensten waaronder onze eigen A.I.V.D. Als je deze tijd op zijn juiste waarde wilt inschatten en omschrijven moet je zeggen: het is een koude afluister oorlog geworden in de Cyber space. Met als belangrijkste wapen onbegrijpelijke algoritmen. Een tijd van onderling wantrouwen en angsthazen. Al doet Facebook anders geloven.

Ik begrijp mijn medemens best. Het is makkelijker om terug te verlangen naar een oorlog, die nog overzichtelijk was. Toen je nog wist wie je vijand was en wie je vriend. Een vraag die in de leugenachtige transparantie van deze tijd volkomen ondergesneeuwd is geraakt in de woede van boze witte mannen. Een tijd waarin de kennis van het eigen ik ten grave is gedragen door je ontelbare vrienden op Facebook. Vrienden waarop je allemaal wilt lijken. Misschien dat je wel een brug terug moet gaan in de geschiedenis om samen bruggen te bouwen waarmee je echt tot elkaar komt. Zonder jezelf op te hemelen.

Ludo 13-09-2018

gutmensch

Bij het doornemen van mijn e-mails vanmorgen werd ik weer hard met mijn neus op de feiten gedrukt. Ik werd gedwongen de conclusie te trekken, dat het vandaag de dag vrijwel onmogelijk is om te leven als de gutmensch, die ik graag wil zijn. Laat staan een intelligente gutmensch. Wat behelst het begrip gutmensch eigenlijk ?Is het een scheldwoord of een geuzennaam. Het is in ieder geval voor van de partij waartoe je behoort. Volgens de critici en dat zijn er velen vooral politici van onkreukbaar rechtse snit: een soort van over het paard getilde barmhartige samaritaan. Een Joris Goedbloed, die sociaal dwangmatig alles goed praat aan excessen in de multiculturele samenleving. Een boomknuffelaar, die door de bomen de weg naar het grote dierenbos kwijt is! Een renegaat van manlijke waarden. Het door ontbinding opgezwollen kadaver van een vermeende christelijke naastenliefde. Een zeden schendende pedofiele huichelaar, die zichzelf belazerd doordat hij meent andere de maat te mogen nemen. Een morele dégénéré, die dit maskeert onder een vals soort verhevenheid. De valse profeet van de medemenselijkheid staande op een zelf getimmerde zeepkist in de openbare ruimte. Iemand waar naar je beter niet kunt luisteren. ( met dank aan het artikel in de Groene Amsterdammer van Thijs Kleinpaste; Colporteur van de juiste opvatting)

Om kort te gaan is de gutmensch het vijandbeeld van rechts in de politiek. Toch is de gutmensch in wezen niet meer als de vrouwe Justitia van deze tijd. De zelfbewuste burger. Het vleesgeworden ideaal van de tijd van de verlichting. Van een intellectueel als bijverschijnsel van de democratie is hij een autonoom kiezer geworden. De mens blind voor eigen belang en volkomen onpartijdig bezig de weegschaal van het juiste oordeel in de hand te houden. De balans waarmee hij al die tegenstrijdige meningen en eisen van de moderne tijd wikt en weegt. De clown die jongleert met de maatlat waarlangs hij alle waarden ijkt. Die de moeite neemt zijn eigen koers te bepalen zo nodig tegen alle heersende winden in. Die na tot een gewogen oordeel gekomen te zijn daar voor een open podium opeist. Mensch ken uzelf zo goed als het gaat.

Mijn eerdere conclusie stoelt op twee artikelen, die ik vanmorgen las. Allereerst bij scientas.nl de vraag zijn planten intelligent en vervolgens het artikel in de Groene Amsterdammer van Ewald Engelen ( hoogleraar financiële geografie aan de Universiteit van Amsterdam. ).

Na het lezen van beide artikel was het mij ineens duidelijk. Als planten intelligentie kan worden toegeschreven zijn ze in ieder geval intelligenter als de mondiale bankwereld. Een stel profiteurs, die van de economische crisis, die nu precies 10 jaar geleden begon niets maar dan ook niets heeft opgestoken. We zijn geen steek verder gekomen. Niet verder als dat zij goedpraten dat zelfverrijking mag. Omdat dit en het pluk de dag gedrag alleen tot de overheersende morele waarden van de rijkste 1% van de wereld behoort. Zou er een democratische orde van normen en waarden bestaan is dat toch wel een hele kleine minderheid. Waaronder wij als de meerderheid zuchten . De arrogantie van de rijkdom drijft op de armoede van velen. Zou Karl Marx zeggen. Dat maakt rationeel geredeneerd de GUTMENSCH eigenlijk tot de natuurlijke meest gevaarlijke erfvijand van het internationale bankwezen. Gutmenschen die nadenken en zichzelf sparen.

Nu is het beoordelen van elkaars intelligentie, wat intelligent is en wat niet, eigenlijk alleen mogelijk bij een zekere mate van congruentie. Een volkomen overlappende gelijkwaardigheid. Is dat niet in zekere mate het geval dan geldt: ben ik dommer dan jij zal ik jou nooit volledig begrijpen. Het gaat op voor het omgekeerde. Je zult dus eerst in de huid van een plant een bankier of een politicus moeten kruipen om te weten hoe intelligent of stom ze zijn. Je kunt ze niet alleen op grond van hun uiterlijk menselijke eigenschappen toeschrijven. Dat is discriminatie van het planten en dierenrijk. Waaronder de apen. Je zult je dus eerst hun cultuur jezelf eigen moeten maken om de eerste steen te mogen werpen. God ! spaar mij Heer a.u.b. voor mijn eigen gutmenschen intelligentie.

 

DOM DOMMER HET DOMST

DIE UNREINHEIT DER VERNUFT
Voor de echte kenners is Immanuel Kant een filosoof van welhaast Bijbelse allure. Een bron van bovenaardse inspiratie. Zijn naam is kun je rustig zeggen een voorteken van het bestaan van God. Hoe kan het ook anders! Gezien de betekenis daarvan. die luidt: God is met ons. עִמָּנוּאֵל, in het oud Hebreeuws

WEER EEN NIEUWE IPHONE VOOR DE KNOTSGEKKE CONSUMENT

MIJN VRIJE MARKT OP ZATERDAG
In vroegere tijden maakten machtige heersers en zij die dachten dat zij dat waren gebruik van sterrenwichelaars om de toekomst te voorspellen. Voor zichzelf en voor hun land. Alhoewel daar volgens de beroemde woorden van koning Lodewijk de XIV ; Loi c’est moi*, geen verschil tussen was. Om het gat in de begroting of in hun hand te dekken waren alchemisten graag geziene en welkome gasten aan de verschillende vorstenhoven van Europa. Pseudo wetenschappers, die volmondig beweerden en volhielden dat ze onedele metalen als lood konden omzetten in zilver of zelfs goud. Na de teloor gang van beide beroepsgroepen, wier kennis voornamelijk steunde op intuïtie en ervaring met de hebzucht van de machthebbers, kwam onder invloed van het 19eeeuwse positivisme in de wetenschap de economie als zelfstandige wetenschap op . Hiermee werd het geloof in de godsdienst van de groei tot in de hemel op een meer wetenschappelijke basis gefundeerd. Ook het kapitalisme had in de politiek van de vrije markt zijn geldkraan gevonden. Toch bleef het probleem dat elk van de afzonderlijke beroepsgroepen een andere taal spraken. Aan elkaar hun bedoelingen niet duidelijk konden maken. Zo bleef de hele economie en het bankwezen een beetje de rol vervullen van de nieuwe kleren van de keizer.

Nu hebben ze aan de moderne politieke hoven de sterrenwichelaars vervangen door economen en plan sociologen. De alchemisten hebben het driedelig grijs van de bankwereld aan getrokken. Daarmee willen ze mij doen geloven dat er sprake is van een heuse vooruitgang. Hoe luidde dat spreekwoord over die oude zakken! Hoe dan ! Als zelfs de zakken vals zijn? Vraag ik mij als eenvoudig kiezer af. Je ne vois pas de différence en dan heb ik het ,zo als mijn illustere naamgenoot, niet over de vrouwtjes. Ze denken daar in den Haag toch niet dat ik achterlijk ben. Dat we hier in Amersfoort in de Middeleeuwen leven ondanks onze binnenstad. De vrije markt bestaat alleen op de Hof. Op vrijdag en Zaterdag. Streng gereguleerd door de boven alle lof verheven marktmeester, die orde op zaken stelt. Zelfs een schreeuwlelijk als Henk , de krachtigste stem van het eenvoudige volk, de groenteman houdt zich daar aan Daar zouden ze in modern den Haag wat vaker naar moeten luisteren. In plaats van naar alle sterrewichelende economen en bankfluisteraars.

Dit alles overziend en beredenerend kom ik tot de volgende conclusie . Kennis maakt macht, maar doen als of je over de juiste kennis beschikt geeft vrijwel hetzelfde effect.En wie op de markt het hardste schreeuwt verkoopt het meest.

ludo

Loi c ‘est moi; De wet, dat ben ikzelf.

Je ne vois pas de différence; ik zie geen verschil

Lodewijk Zijlma

Lodewijk Zijlma is met Ingeborg Hoogstad en 9 anderen.

Lodewijk Zijlma

Lodewijk Zijlma

Lodewijk Zijlma

Lodewijk Zijlma