BOERKA WETGEVING ( leestijd circa 4 minuten)
Vanaf 2003 bestaat in de media de ‘traditie’ rond eind december: het woord van het jaar, te kiezen. Een nieuw woord of begrip dat het meest treffend de jaargeest weergeeft. Blokkeerfries naast balanstrutje gooien dit jaar hoge ogen. Mijn bescheiden bijdrage: Boerkawetgeving. Wat dat mag zijn leg ik uit.

Boerkawetgeving is gelegenheidswetgeving, die het onderliggende probleem eerder versluierd als dat het bijdraagt aan een oplossing. Het gevolg: een ondergronds door etteren.

Een voorbeeld: De wet, die het dragen van gezichtsbedekkende kleding vooral boerka’s verbiedt, maar een geschminkte zwarte piet ongemoeid laat. Het gaat hier om een marginale groep draagsters, die bij ieders weten nog nooit één misstap hebben begaan. Terwijl er dit jaar nog een overval plaats vond in Nieuwe Gein waarbij de dader verkleed was als de knecht van de goedheiligman. Een ‘feestmoord ‘schiet mij als nieuw begrip voor het zo om zeep helpen van een traditie te binnen.

Of wat te denken van het afschieten van 1832 damherten vooral vrouwtjes. omdat de tuinkabouters van Staatsbosbeheer onvoldoende seksuele voorlichting hadden genoten om die geboortegolf te zien aankomen.

Of neem het besluit van minister Nieuwenhuizen om het gebruik van de Stint op de openbare weg voor onbepaalde tijd te verbieden. De Stint beter bekend als de babyvuilnisbak of kindervergaarbak. Door deze ‘moederkoeien’ willekeur wordt het probleem op neoliberale verlegd. Van de burelen van het ministerie naar de circa 35.000 kinderen ouders en leidsters niet meegeteld van de kinderdag verblijven. Dat zijn er snel bij elkaar opgeteld al 100.000. Kleuters toch al de zwakste verkeersdeelnemers.

Over de rem- en lijdensweg van een N.S trein in particuliere handen wil ik het niet hebben.

Een laatste voorbeeld de De W.I.V. beter bekend als de sleepwet. Een gedrocht dat het de inlichtingendiensten toestaat in bulk internet gegevens van gewone burgers te verzamelen. Niet dat je daarmee één aanslag meer verijdeld. Terroristen gebruiken namelijk het dark-net. Hoogstens voorkom je dat die mogelijke aanslagpleger zijn moeder belt. De enige die hem op het rechte pad kan houden.

Wat al deze wetten verbindt, is dat zij gebaseerd zijn op een onderdrukte en buiten de burger geprojecteerde angst. Een gebrek aan zelfkennis en kritiek, die zijn burgerlijke onrustgevoelens aanwakkert. Een gevoel van vervreemding en ontleving* dat door een buitenproportionele omvang leidt tot een overdreven repressie van regeringswege. Toch al de hekkensluiters van de samenleving.

Dat is de keerzijde van een neoliberale tijdgeest. Als iedereen persoonlijk wordt afgerekend op zijn fouten en gebreken zijn gebrek aan mogelijkheden neemt de angst voor het maken daarvan of het niet voldoen logaritmisch toe. Wordt de lat in het doen en laten zo hoog gelegd dat daaraan voldoen tot de onmogelijkheden behoort Een hang naar superperfectionisme, dat een nieuw woord is voor een versluierd en sluimerend minderwaardigheidscomplex. In navolging van de politie met zijn etnisch profileren kan ik daarom concluderen
DEZE BOERKA PAST IEDEREEN.

Ludo

* ontleving, het gevoel dat je je eigen leven niet kunt leiden, omdat je alles van alle kanten wordt op en aangedragen.

OpmerkingDelen

Opmerkingen

Schrijf een opmerking…

Een tweede poging tot het schrijven van een kort wedstrijdverhaal. Jullie als lezers mogen kiezen tussen die van gisteren en vandaag

Ja jongen het waren andere tijden. Dat een mens nog echt moest werken voor een paar rot centen. Ik knikte gewichtig. Trots dat mijn opa mij in vertrouwen wilde nemen.Mijn opa was wat je noemt een man waar zelf mijn pappie tegen op moest kijken zo knoestig als hij was .Een bakstenen pilaar van zelfbewustzijn en wilskracht, die spraken uit zijn nog ongebogen schouders.Voor niemand buigen en nooit je hoofd laten neerhangen, voor geen hoger geplaatste, dat straalde hij een oud-communist uit. Je moest echt de godganse dag ploeteren voor een baas . Een beetje de lijn trekken of een wit voetje halen was er niet bij. Mijn opa was metselaar geweest van zijn beroep. Een hele goeie! Een duizendlegger. Iemand die op een dag meer dan duizend bakstenen weg kon metselen vertelde hij vaak genoeg. Zijn trots was dat hij ondanks zijn rooie hart de boogramen van de Joris kerk op de Hof had helpen herstellen net na de oorlog. De stenen vlogen daar in de hongerwinter als warme broodjes door de ruiten vertelde hij. Die kerk barstte gewoonweg uit zijn voegen. Daar hadden ze een echte metselaar voor nodig.Een die het vak nog op de steiger geleerd had. In de jaren 50 was door de woningnood een beetje de klad gekomen in het met de hand metselen met al die betonnen hoogbouw. Mijn opa hield zo als je begrijpen zult niet van moderne architectuur of van binnenmuurtjes. Ook aan tuinmuurtjes had hij een schurfthekel. De hele dag bidden op je knieën plag hij smalend te zeggen voor één zo een verrek muurtje waar alleen de honden tegen aan pissen. Mijn opa was ook niet echt een dierenliefhebber Wie mijn oma in haar doordeweekse kloffie zag gaf hem daarin geen ongelijk. Jongens van jouw leeftijd moesten al meehelpen om de kost te verdienen. Zo arm hadden we het bij ons moeder thuis : dat die ene gulden die ik in de week verdiende het verschil uit maakte tussen honger voor mij en mijn jongere broertjes en elke dag een bord warme aardappels. Toch wel met mayonaise wilde ik vragen. Wij waren met zijn zevenen thuis. Zoveel dan moest u pappie wel heel veel centjes verdienen.! Riep ik uit. Maar volgens mij overdrijft u toch een beetje opa hoorde ik mijzelf verdergaan. Onderwijl denkend aan de Mac Donalds op de Utrechtse straat. Zo veel was er dus niet veranderd in die tussentijd. Misschien dat ze er geen hamburger bij kregen daar met zijn al hun zegeningen . Dat is 5 keer minder als dat ik wekelijks als zakgeld krijg. Riep ik verschrikt . Krijg jij dan 2.30 euro van mijn zoon, vroeg opa nog steeds alles omrekenend naar guldens. Neen opa 5 euro en opa volgend jaar als ik 6 jaar ben 6 euro . Hoe noemde mijn pappie dat ook al weer met een heel moeilijk woord: leeftijdscorrectie. Een soort van inflatie correctie, zegt hij, omdat ik als ik ouder wordt ook meer uitgaven krijg. Aan vriendinnetjes in de klas en zo. Zo als pappie ook op zijn werk krijgt. Zo als mijn moeder zegt bij het zien van zijn overhemden. Hoeft hij niet eens harder voor te werken! Dat zijn autovanzelf uren zei ik gewichtig. Krijgen die lieve meisjes dan geen zakgeld vroeg mijn opa met een gezicht van het moet niet gekker worden. Jawel opa maar meisjes krijgen het ook steeds moeilijker als ze ouder worden met de tijd. Voor meisjes telt de tijd dubbel als tropenjaren zo als mijn pappie zegt als hij naar mijn mammie kijkt. Dus hebben meisjes twee keer zoveel centjes nodig . Die moeten steeds meer gaan lijken op die meisjes van K 3. En geloof me opa die smeren zoveel op der gezicht dat je daar wel 100 jaartjes voor moet worden om dat allemaal te kunnen betalen van zo weinig zakgeld. Je moet dus je steentje bijdragen anders willen ze je vriendinnetje niet blijven. Dan liever metselaar zei mijn opa met een lach. Dan blijven de edelstenen tenminste in de familie. Hoeveel zakgeld krijgt u eigenlijk van oma? Ja jongen laten we het daar maar nu niet over hebben. Niet zoveel als ik gezien mijn jaren recht op heb. Niet genoeg als opa ook nog elke dag een ouwe klare wil drinken bij café onder den Linden hier om de hoek. Bij Kathy, de schat!. Niet zoveel als jouw vader evenveel om zijn vader zou geven als om jou mijn jongen. Niet dat hij dat doet. Hoe oud ben u dan opa . Oud genoeg om de oorlog te hebben meegemaakt en de grote depressie. Maar in de oorlog hoefde u toch niet te werken opa. Had u 5 jaren vrij lekker helemaal vrij . Grote vakantie! Helemaal niet mijn jongen Ik moest dag en nacht voor de Duitsers werken. Dwangarbeid noemde ze dat. Arbeiteinsatz, die rotmoffen. Dwangarbeid Opa? Ja dat ze je alleen maar een bord aardappels of bruine bonen gaven voor al het werk dat je gedwongen moest verrichten. Oh maar opa dan had u het als Bartje in de oorlog toch niet veel slechter als in die andere tijd daarvoor. Neen jongen dat zie je toch verkeert. Het gaat erom dat je baas ook een Nederlander is. Dat maakt het baas spelen over jouw rug makkelijker te dragen. Wat dan ! vroeg ik verlegen met de ontstane situatie , die ene zak aardappelen. Ach jongen zei mijn opa het waren andere tijden. Zeker dacht ik stil voor mijzelf als mijn vriendjes Moustafa en Orlando bij mij in de klas nooit mijn directeur had kunnen worden zonder voor landverrader te worden uitgemaakt. Andere tijden, maar beter?

Ludo

OpmerkingDelen

Opmerkingen

Schrijf een opmerking…

Precies om middernacht werd ik wakker. Bij het openen van mijn ogen liet het display van mijn cd wekkerradio 4 nullen zien. 00.00 ! De tijd dat de doden ontwaken en uit hun graf opstaan volgens oud volksbijgeloof. Bij het zien van die 4 cijfers drong zich de vreemde vergelijking met een kassabon van de ALDI op nieuwjaarsmorgen aan mij op. Een waarop ik het leven niet opnieuw hoefde af te rekenen. Jong geboren als het was om mee te beginnen gratis kon meenemen in mijn gebruikte plastic boodschappentas. Een blanco cheque aan ontelbare verrassend nog te ontdekken mogelijkheden.

Die wekker van Sony zorgt er voor dat ik langzaam wakker kan worden op de zelf gekozen klanken van mijn lievelingsmuziek. Om het even over iets anders te hebben. Ik wordt als ik echt op tijd mijn bed uit moet gewekt met de klassieke melodie van de Cubaanse son Guantanamera. Waarna ik het leven van althans deze dag weer vol goede moed onder ogen durf zien. Even heb ik er nog over gedacht om de 5de symfonie van Beethoven te laden , maar om elke keer wakker te schrikken met een donderslag van de pauken leek mij toch iets teveel van het goede. Zo worden alle menschen sicher kein brüdern op de vroege ochtend , maar terug naar mijn verhaal.

Net terug van mijn reis uit dromenland voelde ik een soort van jetlag. Zo losgeslagen van de normale tijd, leek ik uit mijn gewone doen. Geen onprettig gevoel om eerlijk te zijn veilig in mijn warme bed. Zo als ik nu alle zoekgeraakte tijd voor mijzelf had. Een moment bevrijd van die alles verslindende tijd. Een, die voor nu roerloos leek stil te hangen precies op het laagste punt van de slinger van de eeuwigheid. Op dit bijzondere moment , dacht ik, opent zonder tijdsparadox de mogelijk dat de tijd uit zichzelf achteruit gaat lopen. De slinger de andere kant omzwaait. Dat ik dit leven tot nu toe weer opnieuw zal kunnen meemaken , zei het in omgekeerde volgorde. Hoe zou dat dan zijn? Achteruit te leven! Bij voorbaat te weten wat mij in dit halve leven aan liefde en verdriet te wachten staat en er toch niets aan te kunnen veranderen. Om niet te zondigen tegen de natuurwetten en de verlopen tijd zo in een paradox, een eindeloze lus te doen stranden. Al kan de tijd geen zelfmoord plegen. Zij kan zeker zonder liefde wel doodlopen.

Bijna 60 lange secondes lang hield ik volledig gefixeerd mijn wekker in de gaten in de tijdloze hoop, dat mijn display de volgende minuut 23.59 aan zou geven. Dit om net als Einstein ruimte-tijd te geven aan mijn avontuurlijke inborst. De tijd vloeibaar en flexibel te maken als een op maat gemaakt kostuum van Italiaanse snit. Na 59 seconden precies wees het display 0.01 aan. Teleurgesteld , maar stiekem ook opgelucht trok ik de dekens weer tot ver over mijn oren in de tevreden zekerheid : Dit is niet mijn tijd . Mij is als pensioengerechtigde een nog onbekende hoeveelheid tijd extra gegeven om gelukkig te worden met mijn hele leven. Wist vlak voor het sluiten van mijn ogen de tijd is mijn enige echte vriendin , omdat het voor haar niets uitmaakt hoeveel tijd zij nog om mij geven zal !

PINDAKLAAS
Gisteravond in Utrecht voelde ik mij letterlijk en figuurlijk klem en voor het blok gezet. De lezer mag zelf een keuze bepalen wat als het beste Nederlands klinkt.! De plaats van het delict ? De omgekeerde ballenbak in de domstad. Een monstrueus stuk ‘architectuur’ uit de koker van een van de laatste nazaten van Albert Speer. De megalomane vormgever en huisarchitect van het derde rijk. Het einde van de toch al breekbare beschaving, dat de ingang naar de koopgoot Hoog Catharijne markeert.

Daar kwam zij op mij af met haar fladderende armen. Een dochter van een bekende ? Het nepkind van een jeugdzonde ? Of toch gewoon een blij Christuskind ging het door mij heen. Zij positioneerde zich zodanig , dat ik geen kant meer op kon zonder haar opzij te moeten duwen. Dicht bij genoeg om de haren van haar wimpers te kunnen tellen maar tevens om echt aantrekkelijk te zijn. De mee-eters rond haar neus leken dubbel zo groot. Leren ze dat niet meer op de M.B.O. dat elk mens privé ruimte nodig heeft om zich veilig te voelen.

Dit moet u echt proeven begon wat in tweede instantie leek op een jehova getuige van de commercie. Uit het niets toverde ze iets wat het midden hield tussen een gesmolten reep chocolade in zilverpapier en een gesealde skin crème van de Action. Van dat zilverpapier dat we vroeger in de goeie ouwe tijd met zijn allen nog inzamelden voor de missie.

Ze leek bijna mijn hand te willen vastpakken. Ik ben niet zo van voelen , proeven of foezelen reageerde ik afwijzend. Wie weet wie of wat er aan gezeten heeft? Het laatste landelijk onderzoek naar het wassen van de handen na een bezoek aan het gemak liet ook al schrikbarend lage cijfers zien. Melaatsheid mag wel uitgestorven zijn, maar dat is meer omdat de hele maatschappij iets gekregen heeft van een neoliberale leprakolonie. Met zijn adagium God heeft alleen die mensen in de gezondheidszorg lief, die als kreupelen verlamt toch over eigen mantelzorgers heen lopen.

Ze bleef aandringen. Met tegenzin gaf ik mij over en stak aarzelend mijn vinger in de onbekende smurrie. Voelt u hoe smeuïg? Vergeleken met wat? Misschien was het wel een theaterproject van de academie van woord en gebaar. Kwam zo meteen de cameraman van achter één van die pilaren vandaan met de grijns van ; gefopt u zit in de bananensplitshow van Ralph Inbar of hoe heette die andere knakker. Meesmuilend doen of je het leuk vindt en mee lachen als een boer met uit het zorgpakket verdwenen tandartszorg. Onderwijl spelend met de gedachte dit kwade genius kennis te laten maken met alle hoeken van de ring.

Dat is nu echte pindakaas ! Ze bracht het als was het het wonder van Amersfoort en omstreken. Pindakaas, juffrouw mag ik u er gevoeglijk op wijzen, dat ik een bloedhekel heb aan pindakaas. Dat wens ik als broodbeleg zelfs mijn ergste vijanden niet toe. Want ziet u in mijn jeugd bracht mijn stiefvader van zijn werk bij de marine kantine dienst 10 kg blikken van die rommel mee. Lekker goedkoop want iets over datum . Wel een beetje minder smeuïg. Het eufemisme alleen al! Voor de onderste helft had je een breekbeitel nodig om het er uit te hakken. Weet iemand hoelang je als modaal gezin doet met 10 kg pindakaas? Nou ik wel . 60 jaar in het licht van mijn jeugdtrauma

Volkomen onverstoorbaar ging het kind verder. En weet u wat deze pindakaas met maar liefst 500 kilojoule calorieën kost maar 25 cent. Ik wilde er nog tegen in brengen, maar ik heb al gegeten. Neen! Hou maar Ik ben op dieet. Met deze energie bar gaat u de hongerige kindertjes in Syrië blij maken. Elke dag weer voor maar 25 cent. Daar wilt u ongetwijfeld aan bijdragen.

NEEN! Reageerde ik keihard tegensputterend. Ze keek bijna kwaad. .Juffrouw luistert u nu even naar mij, begon ik mijn kant van het verhaal. Ik heb er genoeg van u maakt meer dan één fout. A U gunt mij absoluut niet de ruimte noch om mij op mijn gemak te voelen noch om er even rustig over te denken . U overvalt mij om het zo maar te zeggen vanuit een morele hinderlaag.

U legt mij woorden in de mond die helemaal niet de mijne zijn . Dit met een beroep op gevoelens van medelijden, waarvan u klakkeloos aanneemt dat iedereen ze heeft. U passeert daarmee mijn eigen manier van doen en denken! Waar ik zeer gevoelig voor ben. Met een dergelijke geestelijke dwang wordt ook het sinterklaasfeest een dooddoener of een drogreden. Ik houd wel van kinderen, maar op een meer afstandelijke abstracte wijze. Om het maar zo te zeggen. Ik wens alle kinderen naar de maan waar ze wat mij betreft best een veilige vakantiekolonie zonder oorlogsdreiging voor de kleintjes mogen stichten. Anders kun je misschien beter de volwassenen vragen hun geschillen daar uit te vechten of nog mooier geen oorlog meer te voeren. De overgebleven pindakaas smeert u maar uit over het hoofd van Poetin.

Trouwens waarom alleen de kinderen in Syrië verwennen met Calvé. Moet iedereen er niet groot van worden? Kent uw organisatie geen kinderen in Jemen of elders op de wereld die met hun beri- beri buikjes snakken naar noten uit Afrika. Waarom alleen daar? Deze politiek van de waan van alle dag samen met verdeel en heers, sorry dat ik het moet zeggen, dat ook allerlei internationale hulpinstanties aankleeft. Hoeveel stem heeft daarin de vluchteling zelf ?Wie weet had die wel veel liever chocolade of Nutella. Natuurlijk doet het rode kruis of artsen zonder grenzen fantastisch werk , maar ze houden ook juist door die hulp de status quo voor de belligrenten overeind. Met alleen de conventie van Genève kun je aan welke oorlog ook geen einde maken! Daar zijn meer definitieve maatregelen voor nodig als een broodje pindakaas.

Waarom wat die pindakaas aangaat die omweg via het toch al rijke westen? De fabrieken van Calvé. Zo dat die pinda’s nog een keer over de kop kunnen ? Luister eens juffrouw ,zonder naam, als goed christen heb ik mijn vijanden lief. Ik zal ze dus niet iets aansmeren waar ik zelf een bloedhekel aan heb. Dat noem ik geen ontwikkelingssamenwerking. Dat vertoont een treffende overeenkomst met beweren dat in de gouden eeuw we de eerste stroom asielzoekers keurig hebben ingedamd door ze als vorm van ontwikkelingssamenwerking op transport te stellen naar onze werkkampen in Suriname. Met het excuus van de de bewering dat dat het land was waar ze het eerste asiel aanvroegen! Deze zwarte piet als schandvlek van die onvoorziene gevolgen zal ons nog eeuwen achtervolgen. Goeden avond juffrouw!

Tussen mijn 6de en 12ste levensjaar kreeg ik 2 cent zakgeld in de week. In de tijd dat ik de lagere school bezocht. Daarvoor kreeg ik geen rooie cent . Mijn liefde is onbetaalbaar en voor de rest betaal ik alles voor je , zo als mijn moeder steevast beweerde! Het klonk mij in de oren of ze liever had dat ik voor mijn opvoeding zou betalen. Als kind om geld zeuren had ik daardoor nooit geleerd! Durfde ik niet! Die 2 cent verdwenen overigens niet in mijn eigen zak , een portemonnee had ik niet nodig, maar in de collecte schaal. Niet dat de moederkerk daar erg blij mee was volgens mij en de missie al helemaal niet. Mijnheer pastoor had al 70 van die zwaar onderbetaalde kleuters op rij nodig om een kopje koffie te kunnen bekostigen boven bij de HEMA op de Nieuwe Dijk. Een kopje koffie waar hij zeker recht op had na de teleurstelling van de collecte opbrengst. Een kort bezoek aan de Wallen kon hij zo wie zo op zijn toges schrijven. Dat koste het rondborstige bedrag van 25 gulden in mijn jonge jaren. Cynisch als ik soms ben denk ik ze moesten al die kinderen wel misbruiken als je zag hoe laag de collecte opbrengsten in de jaren 60 waren. De opperprelaat de paus bad dus voor een forse verhoging van mijn zakgeld , nam ik aan. Ik wilde niet voor niets priester worden.

Met deze kleine somma kochten mijn ouders voornamelijk de schaamte af, die zij en ik als armoedzaaiers anders voelen zouden. Geld was nodig om mee te komen in de rijkdom der volkeren en vooral om mijn prestige hoog te houden in de ogen van de overige parochianen. Overwegend ouwe besjes en kerkmeesters , waarvan ik stootvoet aannam dat hun venijnige ogen zonder betaling van mijn verplichte eigen bijdrage in mijn nachtmerries rond zouden spoken . Mij het schaamrood naar de kaken zouden jagen, omdat ik zo armlastig was dat ik mijn zitplaats hier in de hoogmis als plaats op deze wereld niet betalen kon. Daar geen recht op had. De bedelaars mochten achter in de kerk van de Heer tijdens de dienst een uur lang gratis staan. Daarna moesten zij spoorslag het pand verlaten.

Even voor de moderne heidenen er waren 2 collectes per zondagsdienst. De een voor het zendingswerk in de missie en het dagelijks brood voor het aan de kerk verbonden religieuze personeel. De andere werd wekelijks gehouden om het kerkgebouw tegen verval en instorten te behoeden. Dat laatste heette plaatsengeld.

De eerste 2 jaren werd de collecte gehouden door kerkmeesters. Deze notabelen gingen in donker pak gestoken met een sjerp met franjes om hun middel rond met van die diepe collectezakken van zwart fluweel aan eikenhouten stokken . Lang genoeg om tot iets over het midden van de lengte van een kerkbank te reiken. Op die sjerp stond een afbeelding van de heilige Sint Franciscus. Nota bene de apostel van de armen. Al op 6 jarige leeftijd had ik uitgerekend dat je beter niet in het midden kon gaan zitten, maar op driekwart van de bank. Zo voorkwam je dat je die zak voor de tweede keer onder je neus kreeg. Ook niet op de hoek want dan konden die kleinzielige boekhouders van God zien wat je bijdroeg aan hun prestige . Die kerkmeesters onder leiding van de koster hielden die zak net zolang onder je neus tot zij het geluid van muntgeld hoorden. Terwijl ze onderwijl de kwaliteit van je kleding inschatten of je helemaal uitkleedden met hun ogen. Je kon ook heel licht van nee knikken als je niks voor de armen over had. Met je hoofd vuurrood als een overrijpe tomaat. Soms moest ik mijn tranen inslikken. Als misdienaar leerde ik dat die kerkmeesters er een sport van maakten wie het meeste geld van de armen af kon troggelen. Een soort van employé van de week.

De rijkere parochianen vooraan in de kerk wapperden eerst met hun bankbiljet van 2 gulden 50 voordat die de zak inging. Je zag dan de kerkmeesters licht knikken van instemming . Iets wat mij nooit is overkomen. Sommige minderbedeelden gingen op de achterste banken zitten om zich tijdens de collecte schuil te houden in het portaal achterin . Het was daar best dringen. De meeste kerkmeesters achtten het beneden hun waardigheid daar te komen . Op een verdomde enkeling na. Dat was gewoon botte pech voor je 2 cent. Die was je dan gewoon kwijt aan brilletjes voor Suriname. Of te voorkomen dat de hemel boven je hoofd zou instorten.

Zo was ik van jongs af aan al de helft van de kerkdienst naarstig bezig of met mijn geld te tellen of mij af te vragen of ik de schaamte zou trotseren. God mij later voor mijn vrekkigheid met het hellevuur zou straffen, omdat God precies wist hoeveel ik in mijn knuist verborgen hield Daarom ben ik misdienaar en koorknaap geworden. Beiden ceremoniële functies waren vrijgesteld van de zondagse collecte dwang.

Later na het 2de Vaticaans concilie kwam er een open collecteschaal die je door moest geven. Telkens als die langs kwam moest ik mij beheersen om hem niet te laten vallen. Wat gemiddeld een keer om de 2 weken gebeurde .Later Als misdienaar had ik daar een scherp oor en oog voor. Had de paus toch mijn gebeden verhoort. Hoe! Dat vertel ik nu.

Was deze blijde annunciatie voorgevallen ging ik voor de rest van mijn zakgeld maandagochtend naar de vroegmis om 7 uur. De mis duurde rond de 20 minuten soms nog binnen die recordtijd . Afhankelijk van wie van de 6 geestelijken er celebreerde. Je had er echt goddelijke sprinters tussen. Op de vroege ochtend met de slaap nog in de ogen hadden de meesten van de 5 kapelaans haast om weer tussen de wol te kruipen om van de heilige maagd te dromen. Er werd wat afgeraffeld, omdat mijnheer pastoor toch al vrijgesteld van de vroegmis nooit aanwezig was.. God moest wel sneloren hebben of twee keer luisteren om het één keer te horen. Zeker in de winter als het duivels koud was bij ons in de kerk.

De volgende dienst de school mis nam pas om 8.00 uur een aanvang. Ik had dus rond de 30 minuten de tijd, voordat de eerste gasten zouden arriveren, om onopvallend de grond onder alle lege kerkbanken te inspecteren op verloren geld. Ik moest vaak wel wachten tot de laatste bejaarde bes de kerk voor het zingen verlaten had. Van voor naar achter liep mijn bedevaartsroute. Het kerkschip was ruim 40 meter aan voor en achter zijden van het hoofdaltaar en de rij kerkbanken mat 20 meter in de zijbeuken. Munten die men de dag daarvoor tijdens de eredienst had laten vallen en waarvoor men zich schaamde om onder de kerkbanken te duiken.

Mijn gemiddelde inkomsten uit deze schaamte en een halfuur werk bedroegen ongeveer 10 cent. Soms wel een kwartje. Dat is in 5 jaar 2 keer voor gevallen. Een vorstelijk bedrag. Met al dat geld stond ik al om 8.15 te dringen voor de deur van het snoepwinkeltje op de hoek met de van Wou straat. Om of voor 5 cent een in geel cellofaan verpakt zakje zwart op wit te kopen of toch een dropveter voor onder de les. Zwart op wit een langwerpig zakje zoute salmiak waar aan je moest likken als een koe in de wei aan een zoutsteen. Aan lolly’s en wijnballen deed ik niet, die waren kleverig slecht voor het melkgebit. Of als God mij gunstig gezind was geweest een plastic cola flesje voor een dubbeltje waarmee je de zwart op wit rechtstreeks in je keelgat kon spuiten. Als de broeder daar achter kwam, dat je onder de les snoepte , werd je flesje in beslag genomen en subiet het raam uit gekeild. Wat mij na schooltijd weer de nodige zoektijd kostte. Ook stroopsoldaatjes marcheerden er alleen op de maandagmorgen moeiteloos in. De rest van de week was het vooruitzien naar de volgende maandagmorgen. Als de volle schaamte van de kerkgangers zich in rente uit betaalde.

Had ik geleerd dat gevonden geld te investeren was ik op jonge leeftijd al failliet gegaan net als mijn stiefbroer , omdat mijn moeder ons spaargeld leende en met liefde vergat het terug te betalen of had ik nu mijn eigen danspaleis bezeten om met jou te dansen!

Zo heb ik in mijn jonge jaren een belangrijke economische les geleerd: Armoedzaaiers leren nooit investeren bij gebrek aan plaatsen om dat geld te vinden, terwijl rijken mensen zijn, die hun geld uit schaamte voor het bezit niet durven uitgeven.

Nu schaam ik mij niet meer dat ik arm ben , alleen dat ik jou geen geld geven kan als als je dat nodig hebt, maar mijn liefde is kosteloos en onbetaalbaar. Mocht je daar voor wat kopen !

LUDO 7-12-2018