ESSAY TEGEN DE CORONAWET
Het was dit jaar op 4 mei maar een eenzame bedoening op de Dam. Een zielige vertoning bijna. Normaliter ligt dat niet in de bedoeling van de burgemeester noch de regering . Vanwege het openbaar en nationale karakter van de dodenherdenking is iedereen die wat te gedenken heeft van harte welkom. Wat dit jaar duidelijk anders lag . De Dam was volgens de regering in den Haag eigenlijk te klein voor een massale toeloop van het volk en alle hoogwaardigheidbekleders samen. Tenminste mochten die de intentie hebben zich aan hun eigen maatregelen te houden. 
Gedurende heel die tijd , 2020 niet meegerekend, was het een druk bezochte plechtigheid. Ik kan het weten! Als kind woonde ik in de roerige jaren 60 in Amsterdam. Was daardoor bijna 10 jaar van de partij. De eerste paar keren met mijn ouders. Later alleen of met vriendinnen. De laatste jaren op mijzelf via de televisie,
Mijn ouders hadden beiden de oorlog meegemaakt. Elk apart. Doordat zij nog niet wisten van hun liefde voor elkaar. Mijn stiefvader ondergedoken in Parijs. Ik verdacht hem ervan als kind, bij de eerste keer horen, in een rood pluche bordeel op de Montparnasse. Mijn moeder in Valkenburg in het hotel van haar ouders. Mijn opa en oma die zonder onderscheid des persoon die jaren aan allen evenveel gastvrijheid betoonden. Aan geallieerden en Duitsers om het even. Voor dat eerlijke vooral economische dienstbetoon ontvingen zij overigens nooit een medaille in de orde van de Nederlandse leeuw noch werden zij door justitie vervolgd . Waarmee ook al het geluk in dit land waarin wij leven een euro op zijn kant blijkt.
Een traditionele herdenking die normaal zijn plechtstatig karakter ontleent aan een tijdloze stilte. De voelbare sereniteit die valt wanneer die hele verzamelde menigte van duizenden mensen precies om klokslag 8 uur, na een trompetsignaal gepast 2 minuten stilte in acht neemt. Een trompetsignaal dat als het bazuingeschal klonk voor het laatste oordeel. Een democratisch appél. Althans in de oren van mij als jonge christen. De tonen opklommen langs de gevels van de gesloten Bijenkorf. De totale berusting welke in die daarop volgende stilte bijna tastbaar werd, in al die herinneringen en gedachten, het verdriet, deden mij als kind mijn adem inhouden . Sommigen zo als zij daar bijna dreigend zwijgend stonden met op elkaar geperste lippen. In rouw gekleed. De jaskragen hoog opgetrokken tegen een kou leek het uit hun wintertijd in kamp Amersfoort . Hun ogen en tranen, de huidhuiver naar binnen geslagen achter gesloten oogleden. Al zij die hun ouders en grootouders of overige familieleden herdachten. Alle gedeporteerden! Slachtoffers van het geweld tussen 1940 en 1948. Voor de meesten toch toen al een meer abstracte, afstandelijke oefening van berouw.*https://rkliturgie.nl/algemene-of-dagelijkse-gebeden-en-oefeningen/oefening-van-berouw-actus Dat is dacht ik toentertijd, klein en verlegen met mijzelf, wat een oorlog met de mensen doet. Het doet elk mens al te makkelijk vergeten wat normaal is. Maakt dat elk gedrag, elke maatregel zonder moraal makkelijk ontspoort. Een mens niet meer weet hoe het werkelijk hoort. Alles bij elkaar opgeteld, een grote familie te zijn van elkaar. In die luttele momenten besefte ik wat het betekende een Nederlander te zijn . Deel uit te maken van een door en door fatsoenlijk en nijver volk met één met liefde gedeelde herinnering aan een gezamenlijke strijd. Iets waar ik toen nog trots op was! Tot de kristal zuivere stilte als een verweerde spiegel werd gebroken, kapot geslagen door het spelen van onze nationale hymne door de marinierskapel. Het Wilhelmus. Een militair saluut aan één van de meer stille voorvaderen van de koning.
Anders dan verwacht was deze plechtigheid dit jaar toch een stuk indrukwekkender dan voorafgaande jaren. Juist door de eenzaamheid, het isolement, de leegte waarin onze koning zijn toespraak hield .Het weerspiegelde op volmaakte wijze de toestand van het land. Het gevoel van rampspoed van velen zo niet allen die zich even leeg en geïsoleerd voelden als hij daar stond troosteloos alleen op de wereld van de Dam. Gehoord maar niet begrepen, omdat een koning nooit zichzelf mag uitspreken zonder toestemming vooraf Even geïsoleerd als zijn onderdanen ongeacht hun verblijfplaats. . In overvolle ziekenhuizen , op uitpuilende intensive cares, op elkaar gedrongen als zwarte schapen in verpleeghuizen of gewoon thuis alleen voor de buis . Hoe onze eigen oorlog dit hongervoorjaar tot achter onze huid kon groeien Hoe actueel het moeten onderduiken in 2020 weer was .
Het ontbreken van de talloze officiële genodigden. De meesten meestal in uniform. Het normale decor der strijdvaardigen. Het thuisblijven van al die broze oudstrijders en mensen uit het verzet die de de oorlog nog aan den lijve hadden meegemaakt tilde zijn toespraak over de tijd heen naar deze tijd. Bracht het gebeuren terug tot de essentie van wat onze onze vrijheid is . Vrij ben je alleen samen. Alleen als je ook zonder strijd vrij mag zijn. Geen onvrijheid hoeft te vrezen of te gedenken. In je vrijheid niet wordt tegen gewerkt door je eigen regering of commerciële bedrijven . De woorden die de koning sprak die ook het regeringsstandpunt vertegenwoordigde luidde naar mijn interpretatie. Niet normaliseren wat niet normaal is en dat ook nooit mag worden. Net als in de oorlog de maatregelen van de Duitsers niet normaal waren. Die uitspraak kan ik volledig onderschrijven.
“GEEN GEDRAG CRIMINALISEREN VAN MENSEN ZONDER CRIMINELE BEDOELINGEN !”
Maar waarom wordt er dan nu met de nieuwe corona wet gecriminaliseerd wat niet gecriminaliseerd hoeft te worden? Worden er maatregelen voorgesteld of de regering met het eigen volk in oorlog is ? Wordt gepoogd de normale vrijheid ongrondwettig te verklaren. Alles wat voorheen was toegestaan nu met argusogen bekeken. Ik ben niet tegen goede wetgeving. Eerder het tegendeel, maar ik vind wel dat niemand in zijn eentje bij wet het recht moet krijgen te regelen wat onder het normale fatsoen zou moeten vallen. Vind dat je allen genoeg tijd moet gunnen om zich aan te passen. vanuit de redenering; Hugo de Jonge is geen echte wijze koning Salomon.https://nl.wikipedia.org/wiki/Salomo Naast dat normen en waarden niet om stel en sprong van de een op andere dag noch veranderd noch afgedwongen kunnen worden. Probeert men dat toch wordt het de hoogste tijd om voor deze regering de taptoe te blazen. Hoe heette die ook weer van onze bevrijders? The Last Post,https://nl.wikipedia.org/wiki/Last_Post het klinkt mij ondanks de jaren nog helder in de oren
Ludo