Al weken slijt ik mijn dagen thuis in quarantaine. Probeer ik het ‘normale’ contact met mijn medemens tot een minimum te beperken. Dat lukt, alleenwonend, vrij aardig op een enkel bezoek aan vrienden of het verplicht nakomen van een afspraak in het ziekenhuis na. Mijn boodschappen doe ik in één keer voor de hele week. Dagenlang heb ik dus alleen mijn eigen spiegelbeeld om tegen aan te praten. Wat mij drie keer zo bewust maakt van de ijdelheid van alles. Niet dat ik er overdenk om een goudvis te kopen als betrouwbare gesprekspartner. Op een enkele verwensing na horen de buren mij nauwelijks. De naam van God misbruik ik zo weinig dat het nauwelijks obsessief of zondig mag heten. In Staphorst te biecht gaan is door mijn geïsoleerde levenswijze volstrekt overbodig geworden.
Wel denk ik, om mijn geest lenig te houden, diep na over een veelheid aan onderwerpen. Van de leefwereld van de neanderthalers tot het bouwen van piramides. Met een specialisatie op het gebied van de pest, de ‘neolithische revolutie’ en de oorsprong en ontwikkeling van cultuurgewassen. Via mijn computer houd ik een venster open op de hele wereld en blijf op de hoogte van al het nieuws. Schrijf gemiddeld 2000 woorden per dag. Het zou met een maand of twee een lijvig boekwerk zijn ware het niet dat er nauwelijks een vaste lijn in mijn gedachten en schrijfwerk valt te onderkennen. Geen ramp! Ik ga schrijvend ten onder, heb ik mij voorgenomen. Tot dusver houd ik het vooral bij essays en korte verhalen. Verder hoef ik mij als bejaarde en sociale ‘non-influencer’ over mijn inkomen noch het tanen van mijn populariteit zorgen te maken! De ideale omstandigheden dus om de kluizenaar in de mens wakker te schudden, aan het woord te laten en een kans van slagen in het echt normale leven te geven.
Waarom ik mijzelf tot deze quarantaine van onbepaalde tijdsduur veroordeeld heb? Om twee redenen. Men kan zijn normale vrienden op Facebook niet iets adviseren waar je jezelf niet aanhoudt, achter staat of de gevolgen van ondervonden hebt. Thuisblijven bijvoorbeeld als jezelf steeds de hort opgaat. Toch de belangrijkste drijfveer voor deze algehele onthouding; om mijn geestelijke kracht en uithoudingsvermogen te testen. Er wordt in dit land bij de vleet onderzocht of men positief test op het coronavirus. Een rage bijna waardoor andere net zo belangrijke testen worden afgeschaald. En ‘zelfisolatie’ is de allerheetste sambal onder de testen! Neem dat maar van mij aan!
Andere redenen voor mij kunnen zijn? Om meer zelfkennis op te doen. De vraag beantwoordt te krijgen of het niet tijd wordt mijzelf uit de ratrace te nemen? Of omdat wie beweert zonder zonde te zijn dat eerst zelf in alle #waarheid onderzoeken moet! Anders daar als zinnig mens geen uitspraak over mag doen.
Het meest voor de hand liggende blijft echter; te weten hoe het precies zit met mijn incasseringsvermogen in deze crisis. Welke klappen kan ik aan en waar ga ik aan onderdoor? Een onderzoek dat alleen anekdotisch bewijs oplevert. Dat wel! Voor mij in mijn huidige situatie echter ruim voldoende!
Steeds vaker kom ik in allerlei artikelen over het onderwerp eenzaamheid onder bejaarden achterhaalde data tegen. Alles wat gebruik maakt van verouderde gegevens valt bij mij onder de noemer speculaties. Oudbakken hypothesen. Waarin wordt geredeneerd vanuit situaties die alleen tot voor kort nog normaal waren. Onjuiste premissen! Veel van wat ik daarover lees gaat voorbij aan de meest belangrijke eigenschap van de menselijke geest; zijn ongekende flexibiliteit en het vermogen zich aan te passen aan allerlei omstandigheden. Juist als de condities tot de meest extreem denkbare behoren. Zijn wil om ten koste van alles te overleven. De kunst om zelfs in de meest buitensporige situaties toch redelijk goed te blijven functioneren. Een eigenschap onder alle leeftijden die naar boven komt als men alleen op zichzelf aangewezen is.
De angst voor lijfsbehoud voorbij, is mijn geest nu geschakeld in zijn geoptimaliseerde staat. De ‘genormaliseerde noodtoestand’! Een conditie waarin mijn geest op sociaal dieet even weinig nodig heeft en energie verbruikt als normaal het lichaam bij een crashdieet. Misschien is dat wel wat wij kunnen leren van deze tijd. Dat wij om onze geestelijke weerbaarheid te verhogen ook geestelijk moeten afslanken! Met minder overvloed aan alles genoegen moeten leren nemen. Wat ik in mijn hart een wereldverbeteraar beweer. Immuun moeten worden voor de angst voor morgen door ons te wapenen tegen een alles verspillende hebzucht.
Of misschien hoeven wij alleen te leren immuun te worden tegen de neiging alles te willen testen en in grafieken te willen uitdrukken. Want niet overal is een sneltest als snacktest voor!