Een mens kan vreselijk boos, woedend, gelukkig of verdrietig zijn zonder te weten of te willen weten waarom. Daar zijn wij mensen voor. Nietwaar ?! Een mens wordt gekenmerkt door zijn onvolkomenheden zijn vragen , zo als ik altijd zeg. Je kunt zomaar problemen krijgen zonder de tegenstrijdigheden in een beleid daadwerkelijk te kennen. Alleen op je gevoel je intuïtie. Zonder dat je uitspraken die elkaar tegenspreken voortdurend tegen elkaar afweegt. Je kunt onbewust moeite hebben met de gang van zaken in het algemeen. Terwijl je de dingen, die het tegenovergestelde veroorzaken als het oorspronkelijk gestelde doel niet kunt benoemen. Geen mens kan bij alles direct de juiste woorden vinden. Er een passend etiket opplakken. De zaak tot in de details juist uitzoeken of benoemen. Het idee dat je dat zou moeten kunnen om echt mee te komen wordt veel mensen terecht te veel. De wereld ontsnapt aan je eigen maat en maatstaven. Terwijl je toch een enorme onvrede voelt, waar je geen vinger achter krijgt. Wordt je daarin meegesleept door anderen die hetzelfde schijnen te voelen. Ik ben het niet eens met deze tijd, die alles van waarde weerloos ontkent zeggen velen poëtisch de hamvraag ontwijkend. Terwijl ik als dichter bij mijzelf gewoon zeg: Ik ben tegen de tegenstrijdigheid. De tegenstrijdigheid, dat het goede het kwade veroorzaakt. Wat met zichzelf in tegenspraak lijkt.
–
Natuurlijk kan ik als zovelen proberen voor dit protest een oorzaak te vinden, maar ook andersom denken: geen oorzaak is ook een oorzaak. Wie zwijgt stemt tegen ( zichzelf). Een manier van denken die een schijnbare tegenstrijdigheid oplevert. Een paradoxale manier van gedachten verzamelen Uitgaan van andere promessen. Een, die nodig is als alle andere denkwijzen volkomen zijn vastgelopen. Zo niet door onbegrip het loodje hebben gelegd. Ook de media maken zich vaak schuldig aan denken volgens vaste patronen. Wat tot een bepaalde mate van behoudzucht en gebrek aan inzicht leidt.
–
Het zit de meesten van ons bepaald niet mee. Dat is wel duidelijk. De hoogste inkomens hebben het beduidend beter. Hebben van alles veel minder last als jij of ik , die alle lasten dragen. Wij : letterlijk de dubbel gepakte en overbelaste pakezels van de maatschappij. Althans zo lijkt het als ik de toestand vergelijk met en in mijn onvrede en woede. Een woede ontstaan doordat de emmer van maar blijven slikken eindelijk overliep. Daartegen wil een mens met alle geweld in alle vrijheid mogen protesteren. Zo nodig met een geel hesje aan. Alleen maar om te laten zien dat het 5 voor 12 is. Niet dat dit protest mij veel kan kosten of veel verder brengt. Daar is de draagkracht niet naar. Maar het lucht op. Stoom kunnen afblazen. Je onvrede uiten. Daar hoeft geen verdere bedoeling achter te schuilen.
–
–
Vandaar dat ik vandaag op de maandagmorgen een geel hesje heb gekocht. Om mij bij het protest aan te sluiten. Bij de ACTON want daar waren ze in de actie het allergoedkoopst. Van af vandaag tot aan nieuwjaarsmorgen zal ik dit oplichtend gele hesje dag en nacht dragen. Tot in bed toe. Iedereen ook mijn vriendin mag weten dat ik tot de tegen partij behoor . Als u mij vraagt waartegen zeg ik tegen alles. Dit, omdat ik het nog niet weet. Maar eigenlijk is deze vorm van actie voeren een creatief scheppingsproces. Dezelfde manier als waarop ik een schilderij vervaardig. Een artikel schrijf. Door nu te protesteren kom ik er vanzelf na verloop van tijd achter waarvoor of waartegen.
Of wie weet ben je de grip op jezelf of de omgeving kwijt. Zoek je een weg terug. Best te begrijpen in deze wereld vol tegenstrijdigheden, waar geen touw aan vast te knopen valt. Wordt het je allemaal teveel, die hele globalisering de toename van de anonimiteit door een verregaande bureaucratisering en draag je nu een opvallend geel hesje om eindelijk weer eens op te vallen. Te zeggen Hé ik ben er ook nog !Denk aan mij. Is je protest een noodkreet.
–
Misschien had ik beter een oranje overal kunnen kopen om als gevangene van dit libertair paternalistisch economisch systeem en politiek mijn protest een nationaal tintje te geven. Maar in ieder geval ben ik tegen alles waar de regeringen het bedrijfsleven voor of mee wegloopt. Volgens mijn tegenstanders in de media ben ik in hoofdzaak een maatschappelijke nihilist. Een doemdoener. Een ultra geconsecreerde rechtse anarchist met de wezenskenmerken van een hooligan. Een asociale extremist strijdend op het verlaten middenveld van zijn eigen belang
–
Medestanders en ikzelf zien mij als de doorsnee belastingbetaler, die nooit zijn verplichtingen ontdoken heeft . Kleine Luiden als Jan modaal die niet langer pikken dat het grootkapitaal dat wel blijft doen. Dat is waar het protest werkelijk omdraait. De tegenstrijdigheid dat we moeten voldoen aan de belangen van de rijken zonder dat er rekening gehouden wordt met die van ons zelf. De minder draagkrachtigen. Zij branden hun vingers en wij moeten met onze blote billen op de blaren zitten
–
Als ik een beetje zuinig doe kan ik dat hesjes ook nog gebruiken bij het hardlopen. Alleen weet ik nog niet waarheen!
LUDO
Libertair Paternalisme – Wikipedia