- Jong als ik was, voelde ik mij naar alle maatstaven al een eenzaam kind. Moeilijk zei de buitenwereld. Één die het zichzelf onnodig moeilijk maakt. Mijn geheugen voor gemaakte fouten was al vanaf mijn geboorte goed ontwikkeld. Verloren voor de toekomst ondanks zijn intelligentie. Een tehuis kind . Een kind alleen, rond dolend in een onbekende en niet te begrijpen schimmige wereld. Een kind zonder houvast of bezit. Een kind dat teruggeworpen op zichzelf de liefde moest leren verkennen zonder rolmodel Verdwaalde in die mist. Zijn hele bestaan daar verder naarstig naar zocht zonder HAAR te herkennen. Dat daar moederloos van werd en bleef . Een kind dat daardoor een gevoel voor dramatiek ontwikkelde dat voor anderen volkomen overtrokken was. Huilde om niets, omdat niemand oog had voor de werkelijke omvang van zijn verdriet. Of dat invoelen kon. Ze noemde het bijna schamper hypersensitief of daarmee alles verklaart was. Zo niet opgelost. Een kind dat emoties voelde die qua afmetingen de werkelijkheid passend bij een normaal leven en een normaal taalgebruik verre overschreden. Dat kind dat als een klein duimpje gebukt ging onder verdriet en schulden waarvoor het zichzelf niet spaarde. Dat overal de schuld van kreeg. Terwijl het probeerde zijn eigen waarde af te meten en te vinden in de kleinste vormen van geluk. Een geluk dat hij niet kon grijpen noch begrijpen , hoe krampachtig hij dat ook probeerde omdat het zich steeds om niets weer afgewezen voelde. Zo een kind was ik !
Toch kreeg het met sinterklaas allerlei geschenken. Waarom ? Begreep het zelf niet ! Als excuus of mondvoorraad voor 364 dagen leven in een koude hel?Of omdat het niet achter mocht blijven?
Dat kind wilde alleen op de wereld zijn. Om eindelijk één dag desnoods te kunnen leven zonder angst. Een angst die in alle en gaten en kieren van de dag en de nacht ging zitten . Het in alles achtervolgde. Zonder angst te mogen leven voor geweld waar van het niet meer wist of hij er niet zelf verantwoordelijk voor was. Wat zijn schuldgevoel verdubbelde en zijn leven verlamde. Dat het van slachtoffer tot mededader maakte. Een kind dat als enige uitvlucht zijn eigen wereld wilde scheppen naar zijn dromen en gelijkenis. Dromen die altijd maar rond een thema draaide : verlossing van dit alles. Met rust gelaten worden! Vluchtte het als een jong hert in een godsdienst waarin de heilige Maria als zijn echte moeder de hoofdrol; speelde Zo een kind was ik
“Gewoon” de proporties van zijn kind zijn te mogen terugbrengen tot de werkelijke omvang van zijn mogelijkheden en capaciteiten. Een kind dat niet steeds hoefde voldoen of concurreren met een absurd ideaalbeeld. Opgelegd door zijn omgeving en de maatschappij. Dat kind wilde zijn eigen verhaal vertellen. Onbegrepen intelligent als het was zijn eigen woorden vinden. Sprookjes schrijven met een steeds betere afloop. Maar helaas dat kind werd gedurende zijn opvoeding stilaan vermoord en wat overbleef was een verbitterde cynische volwassene . Een gevaar voor de maatschappij. Een volwassene met maar een vreselijk gebrek voor anderen . Een vlijmscherpe in zwartgalligheid gedoopte pen. Dat kind was ik.
Dit is in het kort het verhaal van een van die 128.000 kinderen die in Nederland jaarlijks worden geconfronteerd met wat zo eufemistisch heet: huiselijk geweld. Dat is ongeveer 3% van alle kinderen in dit land. Rond deze tijd van het jaar moet ik altijd weer terugdenken aan al die slachtoffers. Waar van er nog veel meer zijn dan waar over de cijfers spreken. Nog veel meer omdat veel kinderen in stilte lijden. Hun schaamte nooit voorbij komen als dat er gesignaleerd kunnen of geholpen worden door de instanties. Vaak niet anders weten als dat het er gewoon bij hoort. Omdat zij er met niemand over kunnen praten.het idee hebben, dat niemand hun werkelijk begrijpt. Want je kunt helaas niemands verdriet helemaal doorzien. Dat is hun vaste overtuiging.Wat weet jij er nu van die het nooit hebt meegemaakt. En daarmee bestendigt zich de eenzaamheid en herhaalt zicht tot het eind van hun dagen. En het ergste is nog dat niemand er zich willen en weten schuldig aan heeft gemaakt. De daders het zelf vaak niet beseffen. Wat ze deden was toch uit liefde voor hun kind.
- NIEMAND HEEFT HET GEDAAN! De DADERS LIGGEN OP HET KERKHOF VAN EEN DUBBELE MORAAL.
Hoe kun je met droge ogen als maatschappij beweren dat je van kinderen houdt als er nog zovelen de mist ingaan. Dagelijks de klappen moeten opvangen. Daar kan ik met mijn pet niet bij. Wel een heksenjacht organiseren op vermeende pedofielen, maar je ogen sluiten als het om mishandelen van kinderen gaat. Is mishandeling dan geen vorm van soms seksueel getint machtsmisbruik ?
WIE GEEN GELUKKIGE JEUGD HEEFT GEHAD ZAL IN VEEL OPZICHTEN ALTIJD EEN KIND BLIJVEN
Als Sinterklaas een kinderfeest is heb ik maar een wens op mijn verlanglijstje. Laat geweld en discriminatie tegen alle kinderen ophouden. Dan hoef ik en al die kinderen met mij verder geen dure cadeaus , want dan is voor hun en mij het hele jaar het geschenk van een groot kinderfeest.