Waarom toch heb ik nagelaten
onze naam te schrijven in van
die onuitwisbare kalk letters op jouw koffer
de datum van je vertrek
–
Niemand meer zou vergeten wie je was. bij wie jij hoorde; vanwaar je kwam
–
de weinige bagage die je meenam
op je verre Poolse huwelijksreis, mijn Joodse bruid
–
die bruine koffer uit de jaren 30
met kartonnen hoeken en
deels gehaakte deels lederen banden
die jij nog kreeg van je almachtige vader
met dat rare snorretje
zo als jij hem lachend noemde
bij ons huwelijk
Jouw Teutoonse god.
–
een huwelijksreis naar het beloofde land
samen die er toen door de crisis
nooit van kwam
–
Bij je vertrek hoorde ik een geluid
zoals glas doormidden breekt in het hart
en jij voorgoed verdween in hun kristallen nacht
–
die voor het oog onbeschreven leek
doordat niemand nog begreep dat de tijd van later
de allerhoogste naam van mijn liefde voor jou
op de zijkant van een lege koffer niet restaureren kan.
–
Als alleen in de 1000 scherven van die 1000 jarige nachten
waarin jij een gele ster droeg als een dwaallicht naar Mauthausen
, maar ook tot nasporen
in mij en al die miljoenen anderen
die naamloos na jou kwamen.
ik in jouw naam leeg , jouw verloren koffer achterbleef
en jij mijn Joodse bruid zo kort de liefde van mijn leven bleek
-Ludo
Dit gedicht een oorspronkelijk werk is geschreven en geredigeerd door de schrijver Lodewijk Zijlma zelf .
Vandaag 27-01-2020 is het precies 75 jaar geleden dat het Konzentrationslager Auschwitz- Birkenau in Polen door Russische soldaten werd bevrijd. Eerst wilde ik een vlammend betoog schrijven over de morele lafheid die meer dan een heel decennium een tijdsperiode van 12 jaar karakteriseert. Om zo als de dichter Armando zou beweren de tijd zelf de schuld te geven als het landschap waarin die schuldige mensen leefden. Om uiteindelijk uit te komen bij dit verstilde gedicht over een lege koffer, waarin iedereen alles kan stoppen.