I only want to write love poems
to all women as a lonely but above all
honorable people´s court to your morning glory
because I cannot ignore the brightness
of all your day any longer
before the sunrises I will kiss the dew of your tears
from your cheeks before they reach your silent lips
I shall wrap your softly neck hairs around my fingers
or will play with your soft pinked nipples
your belly button as the center of our world
to be able to forget for now and never
that it is not only the night that will leave behind
in all your scares, the traces of our tears
for it appeared time over time again
it is we ourselves who are deaf to everything and
unwilling overcome by a blind lust had lost
completely the only track to each other’s body and soul
condemned to a lifelong captivity behind
the grey bars of an unfiltered morning light
that afterwards would betray all our sins to dawn
all that we couldn’t be, as a true couple
in the name of the father, the immovable stone
tablets of the law
the ingrained morals of our forefathers
that wrote everything of love as a farewell letter
written and rewritten over a thousand times and years
as a law that became the same in the same
scares and traces of our nights
the only eternity between you and me
the time of our life that will last forever
because she will determine our painful farewell
in the wounds of a poem that gives meaning
on our lived for never and ever
Ludo
MIJN LAATSTE LIEFDESGEDICHT
Ik wil alleen nog liefdesgedichten schrijven
aan alle vrouwen als een eenzaam, maar vooral
eerzaam volksgericht aan jouw morgenrood
omdat ik jouw helderheid in mij maar niet vergeten kan
Voor de zon opkomt de dauw van de tranen
op je wangen weg kussen voordat zij je stille lippen beroeren
je nekharen stuk voor stuk zacht om mijn vingers winden.
Of spelen met je zacht roze gevingerde tepels
je navel als het dragende middelpunt van onze wereld
om voor nu en altijd te kunnen vergeten
dat het niet alleen de nacht is die in al je littekens
de nasporen van zijn tranen is vergeten uit te wissen
want het bleek keer op keer
dat wij het zelf waren die doof voor alles en
iedereen, willoos bevangen door een blinde lust
het enige spoor naar elkaar toe volkomen bijster raakten.
veroordeelden tot een eenzame gevangenschap achter
de grauwe tralies van een ongefilterd ochtendlicht
dat al onze zonden moeiteloos aan de dageraad verraadde.
Alles wat wij niet konden zijn als wettig echtpaar
in de naam van Vader, de onwrikbare stenen tafelen van de wet.
De ingeburgerde zeden van onze voorvaderen.
De verloren stammen die alles van de liefde als een
afscheidsbrief 1000 keer schreven en herschreven
maar verscheurd in de nasporen van onze nachten
tussen jou en mij voor nu en in alle eeuwigheid amen
ons geschonden afscheid als in de wonden van
het gedicht van ons leven toch voor altijd en
keer op keer moeiteloos bepaalden.
Ludo 17-01-2022
HER LOVE IS REAL
her reality exists real
can be touched by anyone
Who is of good will and manners
she claims to all
probability truthful
for half her life
an actress in love beyond measure
busy with her whole being and belongings
forty-two holes to drill
in the seven planes of a false die
because seven she claims is
for all kind of people, the lucky number
specially for those who can speak of luck
may speaking of luck because they
her suffering through love
never from so close
have been able to experience.
never had to suffer
under the poker game of a love
under the vulcano
that only wanted to blossom up under the green sheet
where pain mates with pleasure
Of all the holes spades hearts diamonds
or aces of chance or is it
The necessity of a fate played twice
Little by little to forty-two
times to have to die in the throw
of a petrified reality
so, that if we speak of love
have already died for the eighty-fourth time
Ludo
HAAR LIEFDE
haar werkelijkheid bestaat echt
kan door iedereen worden aangeraakt
beweert zij waarschijnlijk
volledig naar waarheid
al haar halve leven lang
een mateloos verliefde actrice
die met heel haar hebben en houwen
twee en veertig gaten boort in
de zeven vlakken van een
valse dobbelsteen.
Want zeven beweert zij
om het even is het geluksgetal
van hen die van geluk mogen spreken
omdat zij haar lijden door liefde
nog nooit werkelijk van zo dichtbij
hebben mogen meemaken.
Nooit hebben hoeven leren lijden
onder het pokerspel van een liefde
die alleen daar wil opbloeien onder
de vulkaan van het groene laken
waar pijn paart met genot in alle gaten
schoppen harten ruiten en de azen
van het toeval of is het niet meer dan
de noodzaak van een twee keer ingezet lot.
Steeds beetje bij beetje tot twee en veertig
keer toe te moeten sterven in de worp
van een versteende werkelijkheid,
waardoor wij als wij echt van liefde willen spreken
al vier en tachtig maal gestorven zijn.
Ludo