Je moet dankbaar zijn zei iemand mij van de week . Dankbaar en vreugdevol omdat je geen prostaatkanker hebt. Even dacht ik dat ik onze lieve Heer zelf hoorde preken over zijn graf heen. Wilde ik mij als zijn broer* op mijn knieën werpen om alle Jezus wie , zijn onnatuurlijke vader* desnoods, te bedanken.
–
Mensen denken vaak dat een ander zielsblij is ,opgelucht wanneer hij/zij te horen heeft gekregen dat hij/zij voor als nog niet lijdt aan een dodelijke ziekte onder de leden.( Wat niet is kan nog komen) Of dat het heel goed te genezen valt. Willen die vreugde als was hij Lazarus graag met hem delen.
–
Maar dat van die vreugde is niet helemaal waar. Heb ik de afgelopen periode geleerd. Eigenlijk eerder het tegendeel. Zeker als de lengte van het medisch onderzoek en het genezingsproces de grenzen van het toelaatbare in tijd en het menselijk gevoel ver overschrijden . Natuurlijk is het fijn om even op adem te komen, maar, realistisch gezien. is het niet meer dan een adempauze.
“Ook moed en kracht moeten ergens uit een bron worden aangevuld. En vechten leer je het beste in een strijd die minder dodelijk lijkt!”
Hoe een mens zich dan wel voelt na afloop of tijdens ? Eerder leeg en uitgeblust. Uitgeperst door de ongewone omstandigheden . Een beurse sinaasappel die dat ene wijsje keer op keer neuriet: Je moe nie huil nie je moe nie treur nie.* in de hoop dat jij jezelf de berg op kunt zingen. Niet dat je het over je zwartgalligheid wilt hebben. Over je depressies kunt je beter niet spreken. Je vrienden zijn je biechtvader niet .
–
Waarmee iedere zieke verplicht vol vreugde de rol van de heilige Lidwina of Judas Taddeüs speelt . De rollen in het stuk al voor aanvang van de voorstelling verdeelt zijn. Vastliggen alsof je aan je bed gekluisterd bent door boeien van fatsoen. . De verwachtingen binnen de grenzen blijven van een stilzwijgende onderlinge afspraak. Waaraan iedereen zieke en bezoeker vrienden en familie zich te houden heeft. Voordat hij zijn eigen of hun lijden onder ogen mag zien! ” En van je hela hola houdt er de moed maar in”. afspraak. zo als ik het met gevoel voor understatement noem .
–
Maar hoe is de toestand dan wel ? Het is het gevoel dat mij vroeger overviel wanneer weer een theaterdecor voltooid was. De première geweest en alles had gewerkt zo als verwacht mocht worden. Een hoofdstuk in tijd , leven en liefde afgesloten. Waarna ik de ontwerper tevens bouwer even diep wegzonk in een zwart gat. Op een zwak moment werd overvallen door levensvragen die een existentialistische crisis leken te openbaren.
ik zal niet schrijven als een opgegraven lijk uit het verleden. Ik moet om serieus genomen te worden ernstig blijven. Niet teveel van het onderwerp afdwalen. Hoe moeilijk mij dit ook vaak valt. Veel mensen nemen aan dat ik een hypochonder ben, terwijl ik mij alleen maar in de maling laat nemen door de bizarre wendingen van de werkelijkheid . Dat wat wij zonder gevoel voor humor noodlot noemen.
De vraag bijv. wat nu en hoe verder? Welke richting kies ikzelf ? Of wordt er voor mij gekozen? Heb ik nog wel wat te kiezen in dit leven? De energie over om verder te gaan ? Naast wat heeft de afgelopen periode voor zin gehad? Was het een complot van de maatschappij om mij voortijdig uit te schakelen?
–
Wat heb ik ervan geleerd. Heb ik geleerd mijn zwakheden te overwinnen door mij niet gewonnen te geven ? Nieuwe uitdagingen aan te gaan ? Creëert de ervaring nieuwe kansen voor mij ? Heb ik onverwacht, ongekend veel moed getoond? Bijgeleerd ? Of is alles weer terug bij af? Doordat ik mij gemakzuchtig en bang gewoon tegen de gang van zaken heb laten aanhangen. Mij laten meedrijven zonder veel verzet. Een slachtoffer van; het overkwam mij allemaal. Net als de bevolking van Nederland tijdens de 2de wereldoorlog . Een overmacht van de kant van die kanker Duitsers waartegen verzet weinig zin leek te hebben tot de Canadezen en het rode kruis kwamen. Vliegtuigen voedsel dropte . Ons bevrijden en genazen van de 5 jarige lethargie. Die we nu nog steeds gedenken als een glorierijke tijd.
Was ik in mijn hart altijd al een lafaard ? Durfde ik daar nooit voor uitkomen?
Het is dat soort van eerlijkheid naar jezelf toe waarover een mens zelfs een jehova getuige of ouderling liever niet spreekt .
Maar Ik ben niet de enige die het overkomt . Verre van dat. Legio in mijn directe omgeving lijden langer en meer dan ik voor mijzelf voor mogelijk of dienstig houd.
Allemaal vragen die je na die schijnbare vrijspraak overvallen. Je tijdelijk gezond zijn verklaring als of je een goedgelovige heilige bent. Vragen die staan te trappelen om beantwoording om opnieuw richting te geven aan je leven. Te zien waar je was gebleven met het omspitten het tot bloei te brengen van je mogelijkheden. Als mens als zondaar is al om het even om vrij naar Hadewich* te spreken
–
Wat was dus de zin van de afgelopen drie maanden. Hoe raar het ook klinkt. De zin zat: In het teken van het afscheid nemen. Een loskomen. Een onthecht raken – helaas niet volledig – aan in ieder geval een aantal normen en waarden. Vooroordelen. Vaste zekerheden.
Maar ook een tijd van ontmoeting. Een ontmoeting met mijzelf de ander en de ander in mijzelf. Een kennismaking met andermans verhalen. Dat is misschien wel de zin van ziek zijn. Dat het een verhaal oplevert lang of kort – naar gelang het ziektebed – dat ook het gedeelde verhaal van de ander is. Dat een ander je vertellen kan. Even levendig en waarheidsgetrouw even leugenachtig als dat je het zelf meemaakt. Daarmee wordt de zin van het leven hoe tegenstrijdig het ook klinkt : De ander die jij ook kunt zijn.
Blijf ik verhalen schrijven en vertellen. Om te worden gelezen alleen door zij die zin hebben een ander te ontmoeten in hun eigen woorden.
Ludo 1092-2020
* het is al eeuwen een onoplosbaar theologisch vraagstuk of de natuur van God in zijn zoon op aarde dezelfde goddelijke rol speelt en hij daarmee nog steeds tijdens zijn verblijf deel uitmaakt van de heilige drie-eenheid of dat hij tijdelijk afstand heeft gedaan van zijn goddelijke natuur zo niet een deel van zijn natuur heeft afgesplitst. Elk antwoord heeft verregaande consequenties.
Judas Taddeüs, zoals afgebeeld door Georges de La Tour. Te herkennen aan zijn attribuut, de hellebaard.
Judas Taddeüs is een van de twaalf apostelen van Jezus. ‘Taddeüs’ betekent zachtaardig. Hij moet niet worden verward met een andere discipel van Jezus, diens verrader Judas Iskariot. Soms wordt hij geïdentificeerd met Judas de broer van Jakobus de Mindere (en daardoor misschien een broer van Jezus).
Bedoeld is hert de Heilige Lidwina van Schiedam. Patronesse van de zieken. Waarvan het verhaal ons verteld werd op de lagere school als een toonbeeld van zelfopoffering en boetvaardig lijden
Lidwina, na uw val op ’t ijs
Begon uw weg naar ’t paradijs,
Een weg van zwaar en bitter lijden
Die uitkwam bij ’t zoetst verblijden.
Leer mij een zelfde weg te gaan
Door steeds na ’t vallen op te staan.
Bobbejaan – Liedjeskist
Je moe nie huil nie, je moe nie treur nie. Die Stellenbosse kerels kom weer. Je moe nie huil nie, je moe nie treur nie. Die Stellenbosse kerels kom weer.
*
Houd er de moed maar in
Met dank aan Ingrid Ouwerkerk voor het insturen van de tekst
En van je hela hola
Houd er de moed maar in,
Houd er de moed maar in,
Houd er de moed maar in,
En van je hela hola
Houd er de moed maar in,
Houd er de moed maar in.
En als de moed er uit is
Dan pompen we hem d’r in,
Dan pompen we hem d’r in,
Dan pompen we hem d’r in,
En als de moed er uit is
Dan pompen we hem d’r in,
Dan pompen we hem d’r in.
En als de pomp kapot is
Gaan we naar de smid,
Gaan we naar de smid,
Gaan we naar de smid,
En als de pomp kapot is
Gaan we naar de smid,
Gaan we naar de smid.Hadewijch: Middeleeuwse Mystica | IsGeschiedenis
Hadewijch was een dertiende-eeuwse dichteres en mystica waarvan het werk behoort tot de canon van de Nederlandse literatuur uit de middeleeuwen.