OVER MIJN ZIEKTE GESPROKEN
Van de week kwam ik mijn eerste echte vriendin tegen. Ik liep haar tegen het lijf bij de Albert Heijn op het Eemplein. Vlak voor de intocht van de goed heilig man.
De eerste echte vriendin is de vrouw met wie een man als het net aan is het liefst meteen kinderen wil. Maar als de verhouding over is als een kind zo blij dat zij dat niet wilde . Dat absoluut niet zag zitten en het er dus niet van gekomen is. Althans niet met jou. Vaak kom ik ze daarna tegen achter een kinderwagen. Waardoor ik mij vaak niet aan het idee kan onttrekken dat onze verhouding niet meer was dan een soort van generale repetitie voor de ware. Een pauzenummer. Een entre act voor twee droeve clowns of verlopen muzikanten. Een kostuum doorloop zo als dat in de theaterwereld heet. Waar het nauwelijks aanwezige publiek of de regisseur jou jouw eigen onkunde en leugens toefluistert als waren zij de souffleurs van een verder eenzaam leven
Bij het zien van haar forse omvang zei ik voor mijn doen spontaan.: Je ziet er echt fantastisch uit. Met het klimmen der jaren komen de leugens mij steeds makkelijker over de lippen, omdat deze geweldloze onwaarheden de oren van de toehoorders strelen met hun eigen ijdelheid.
Alle rimpels in haar oud geworden gezicht lichtten op. Haar fletse wangen bloosden. Even leek zij weer op de engel van vroeger. De vrouw waarmee ik kost wat kost de hele avond de son* wilde dansen.
Daarbij moet ik wel aantekenen dat ik aan twee verschillende oogziektes lijd. Ging ik minzaam verder. Rechts aan macula degeneratie en links mijn luie oog heeft last van vitromaculaire tractie. Net als bij de Bergman clinics strooi ik graag met potjes Latijn. Om alles wat ik zeg een air van belangrijkheid te geven door het te overgieten met een sausje wetenschappelijk vakjargon.
“ Maar zie je dan nog wel wat!” vroeg zij enigszins uit het veld geslagen. Haar jas hoger dichttrekkend tegen de plotselinge kou . De maat van haar borsten leek meerdere letters te hebben overgeslagen in hun groei naar volwassenheid. Gedurende 4 maten stilte bezon ik mij op een spitsvondig antwoord. Laat ik het zo zeggen. “Ik zie de wereld en de werkelijkheid vanuit mijn eigen licht vertekende perceptie”. “Maar waar is wat je aanneemt dat het is.”. volgens veel filosofen. “ de mooiste waarheid is wat je hoort als de muziek stopt!” beweren sommige componisten “Daarom maak ik mij niet al te druk over mijn afwijking ¨. “Kan er eerlijk gezegd best mee leven”. Deed ik mij stoerder voor dan dat ik was. “Want velen in mijn omgeving zien ook alleen maar wat ze zien willen”. “Horen alleen wat ze nog horen kunnen, omdat ze niet weten hoe doof ze zijn!” “Die kijken met de oogkleppen van hun emoties en menen toch in alle redelijkheid dat ze alles doorzien.”
“Door mijn oogziekte heb ik juist een wijdere blik gekregen!” “Zie beter over de tijd heen.” “Een open oor zonder de smeer van het verleden.” “De zekerheid dat ik over 10 jaar vrijwel blind zal zijn, geef mij nu de energie om nog zoveel mogelijk van de wereld te willen zien.” “Te genieten.” “Waar door ik alles van alle kanten tegelijk bekijk.” “Voortdurend als een ziener of dichter om mij heen blik en zelfs de kleinste verandering opmerk.” “Eigenlijk is door mijn oogziekten de sterkte van mijn kunstenaarsoog er alleen maar op vooruit gegaan.” “Een kunstenaarstoog vooral getraind in het doorzien van de mensen en de dingen.” “In het kijken achter de coulissen van de werkelijkheid.” “Het stil beluisteren daarvan”. Mijn betoog liep aardig warm! “Om de dingen op hun waarde te schatten heb je trouwens geen ogen nodig!” “Om te horen hoe vals zij vaak klinken geen oren!” “Alleen een open mind en een goed maatgevoel voor het ritme van de liefde.” “Terwijl de rest van mijn omgeving ziende blind blijft.”ging ik verder zonder maat te houden. “Zo ben ik zonder twijfel de enige echte danser in de polonaise van het leven.” Ik voelde mij knap overmoedig “Zo ben ik door mijn handicap eigenlijk een koning, de zonnekoning van de dans geworden. Een vorst in het land der blinden ,de doven en de lammen !
“Je hebt zeker geen vrouw en kinderen van jezelf ?” klonk haar stem zacht met iets van medelijden. “Neen!” Dat is er nooit van gekomen” . ‘De meesten waren al weer vertrokken voordat ik mijn vlag kon planten, voordat de dans was geëindigd.’ “Ik kan ze , nu ik er over nadenk geen ongelijk geven! eerlijk gezegd. En jij?
Ik heb er 3 zei zij niet zonder voldoening. Bij het horen van het aantal moest ik de neiging onderdrukken om hardop te zeggen. Met de namen: Horen, zien en zwijgen zeker! Het sarcasme was echter van mijn gezicht af te lezen.. Ik heb nu helaas geen tijd om koffie met je te drinken. Reageerde zij, vol geloof , hoop en liefde. Wie weet een volgende keer misschien! Dat wij elkaar ooit nog eens tegen komen op de dansvloer. Terwijl Trio los Dos als vanouds de sterren van de hemel in Haarlem speelt.
Ludo ; www.uitliefdevoor.com
de Son : Cubaanse dans met het klassieke ritme van de claves in de eerste maat op de tweede en derde tel. In de tweede maat op de eerste , tussen de tweede en derde tel in en op de vierde tel. Of omgekeerd
vitromaculaire tractie. Glasvochtloslating wat tot sterke vertekening van het zicht leidt.
Macula degeneratie: het achteruitgaan van de gele vlek in het oog . Het gebied waarmee men scherp stelt. Door het afsterven van de lichtgevoelige kegeltjes .