OVERDREVEN ZORG; een satirisch verhaal over gebrek aan financiële zorg.
Heel Amersfoort werd smetteloos wit. Zonder kreukels als een fris gestreken ziekenhuis laken . Een spanlaken van onschuld spreidde zich langzaam uit over de stad. Met alleen de piemel van de lange Jan als een middeleeuwse erectie daarboven uittorende. Midden op de dag lag al het voorspelde pak sneeuw van 5 centimeter dik en het zou de hele middag door blijven sneeuwen. Op dezelfde daken één pak sneeuw. Kan het democratischer ? Een onschuld welke zonder enige aanleiding uit de hemel kwam vallen als nieuwe plannen over de hoofden van de burgers. De binnenstad trok haar nieuwe bruidskleed aan. Hoe een oud tandeloos wijf met een witte make-over nog voor een valse maagd of nicht kan door gaan. Een grimmige gedachte bij het fietsen tegen de wind in. De smeltende sneeuwvlokken op mijn bril benamen mij het zicht op mijn mede weg gebruikers. Hoofdzakelijk sukkels en andere automobilisten met een tempo beter passend bij blinden bezig op de tast een invalide karretje te besturen. Met 6 jengelende kinderen aan boord en alle raampjes open. Stumperds uit de categorie: ‘kinderenvanschoolophaalouders. ’ ging het door mij heen. Gruwelijke ‘Sneeuwslakken’ gewoon op weg van hot naar nergers. Er daalde een triest gevoel van berusting over mij neer. Je moet zien rustig te worden klonk het in mijn hoofd. Even leek mijn geweten aan de beterende hand. Weer even onnozel zien te worden als kinderen in de sneeuw. Was ik blind van vertrouwen zonder het te merken de verkeerde weg ingeslagen richting Zonnestraal? Alle mensen leken ook op elkaar met allen dezelfde wollen mutsen. De kraag hoog opgeslagen. De handen diep weggestopt in de zakken. In zichzelf verzonken als keizerpinguïns op de Zuidpool. Amersfoort in de sneeuw heeft veel weg van een mislukte doorgelopen schets van Mondriaan. Met deze opwindende gedachte stak ik na 5 minuten wachten de Stadsring over. Het duurde even voordat het stoplicht kleur wilde bekennen.
***
In het Vermeer kwartier kruisten ouders mijn pad Kinderbezitters die niet de indruk wekten ooit nog ijsvrij te zullen krijgen. Hadden ze maar beter aan zichzelf moeten denken en conducteur moeten worden bij de Nederlandse spoorwegen. Een even vrolijke als meedogenloze gedachte. Dan mag je als het weer even tegen zit in de rol van pappie of mammie één op de vijf dagen gewoon lekker uitvallen. Met als argument dat je door hun gezeik alweer last hebt van vierkante zielen. De eigen schuldslaven waren hard bezig sleetjes door de rulle sneeuw te trekken: gekleed als moderne rendieren uit het Lapland van de mode. ‘Witteboorden’ Vaders gehuld in condenswolken adem hielden onderling wedstrijden . Gladiatoren met een verhoogde kans op het krijgen van een hartverlamming . De ambulances zouden er met zwaailicht en al ook niet door kunnen komen. Het meander van een zwalkende bijna failliete zorg. Even trok een heel jong kindje mijn aandacht .Het vertederde mij hoe het nauwelijks de wandelwagen ontgroeid waggelend voort ploeterde. Gekleed in een hel rood gewatteerd skipak, waardoor hij nooit het spoor zou bijster raken zonder dat zijn moeder hem terug vinden kon. Eentje die net kon lopen, maar liever nog gekropen had. Had hij het zelf voor het kiezen of het zeggen gehad. Een jongetje aan zijn frisse wangen te zien dat voor het eerst van zijn leven sneeuw ontmoette. Vrolijk graaiend als hij de sneeuwvlokken achterna joeg als waren het witte ‘wintervlinders’. Hoe moet je dat zo een koter nu uitleggen dacht ik altruïstisch. Dat het geen sperma van de Heer is! Dat morgen het allemaal weer anders zal zijn. grauwer en leger. Verdwenen voor een onbekend lange tijd. Dat hij nu een grenzeloos verlangen kent dat maar bij tijd en wijle vervuld zal worden als de liefde zelf. Hoe je door de eerste sneeuw in je leven je onschuld verliezen kan of het niets kost. Ik werd er triest van
***
Zo ploeterde ik zachtjes voort door een landschap met de toeristische uitstraling van een kerstkaart van Anton Pieck. Met ondergesneeuwde wegwijzers waarvan alleen nog de palen richting de hemel wezen. Voor iedereen behalve voor mij als een oud stuk chagrijn die er doorheen moest op de fiets. Een halfuur lang richting Dorrestein. Een buitenwijk waarvan de naam klinkt als een oud landgoed. Een buitenhof waar het goede van de glorie al jaren geleden is afgepoetst. Weggeëbd in het zure water van de Barneveldse beek.
*** .
Ik was op weg naar een afspraak met de mondhygiëniste. Mij de dag daarvoor (aan)bevolen door de tandarts van implantologie Amersfoort. Mijn bovenprothese was aan vervanging toe, zo als hij mij duidelijk maakte. Een uur vroeger dan afgesproken eerder van de week. Om 1 uur vanmiddag was ik gebeld met de retorische vraag of ik niet om tien over half vier kon komen in plaats van de afgesproken kwart voor vijf. Halverwege de weg erheen moest ik de sneeuwballen gevechten ontwijken ter hoogte van het Coderiuscollege. Kunnen ze die jonge snotapen daar g.v.d. niet leren dat bejaarden extra gevoelig zijn voor valpartijen. Of is empathie pas interessant als afstudeerproject? Door botontkalking, osteoporose of iets in die geest. Dat een mens op leeftijd inwendig langzaam in een koraalspons verandert. Geen poot meer overhoudt om op te staan. Bij mijn voorlaatste bezoek aan haar zei mijn huisarts nog: Veel volle melk drinken helpt. Elke dag minstens een halve liter. Waarop ik vinnig uit mijn slof schoot met te zeggen : Kom de melk dan ook terug in het basispakket. Als bejaarden als ik met hun ogen knipperen gaan ze al onderuitgaan in elke bocht van een moeizaam en stuurloos leven. Eigenlijk hebben alle bejaarden bij dit weer recht op de regiotaxi.
****
Nu ben ik eerlijkheidshalve van mijn leven nog niet bij een mondhygiëniste geweest . Mijn voormalige tandarts, de onvolprezen dokter The, zag daar weinig heil of nut in. Zeker voor mijn suikerbakkers gebit. Aangekomen 10 minuten voor mijn tijd dacht ik nog tijd genoeg te hebben voor een hoestbonbon. Helaas ik had de zoetigheid nog niet achter mijn ontbrekende kiezen of een dame met een uiterlijk alsof ze geboren was in één van de deelrepublieken van het voormalige Joegoslavië vroeg of ik dhr., Zijlma was. Ik mocht meekomen en gaan liggen. Neen ik dwaalde niet rond op de Zeedijk of de Wallen, Helaas dat was waarschijnlijk en veel goedkoper en een stuk aangenamer geweest.
***
Na een kort maar horizontaal vraaggesprek over mijn gezondheidstoestand brak zij mij de bek open. Ik heb mijn boven gebit maar niet ingedaan zei ik als grapje. Bedoeld om de gladheid van de ingereden sneeuw te breken. Je zult bejaard als ik maar onderuit gaan op de fiets en zo je bovengebit kwijtraken in een sneeuwhoop. Zo wist ze meteen dat ik niet in de ratrace was voor een nieuwe relatie. Kon ik haar rustig met open mond blijven aanstaren. Dat een mens zijn kunstmond vol tanden niet meer kan terugvinden in de sneeuwhoop tot je hem hoort kraken onder de wielen van een passeerde invalide wagen. Een huivering trok door mij heen. Alleen de gedachte al. Zij lachte.
***
Dat openbreken moet de lezer niet al te serieus nemen. Meer zien als een wat grove literaire overdrijving. Ze was juist heel gevoelig en meelevend bij het reinigen van de fundering van mijn implantaat. Even voelde ik mij the rock on Alcatraz, met in de verte de Golden Gate brug. Misschien was ze wel een inwoonster van Sarajevo of Srebrenica geweest. Speciaal voor haar bedacht ik achterover in de stoel de beeldspraak: als een oost Europese loodgieter op maat. Zij hakte en beitelde met vaardige hand het tandsteen weg dat zich in de loop van de afgelopen 5 jaar opgehoopt had . Na nog geen kwartier stond ik weer buiten. Er viel weinig eer voor haar te behalen want ik heb zelf een soort van hoge drukreiniger voor mijn prothese. Naast 2 elektrische tandborstels één met en één zonder ronde kop om te poetsen als een echte pro.
***
Tot over een half jaar klonk het mij achterna. Een halfjaar? Bij de balie vroeg ik hoe dat zat. Eerder hoefde ik maar om de twee jaar te komen. “Dat klopt. ” zei de baliemedewerkster vriendelijk lachend met haar parelwitte tanden als visitekaartje . Eerder waren we onderbezet in ons bedrijf , maar nu hadden ze weer voldoende personeel in dienst. Om extra service te verlenen. Het klonk als een gulle gave. Wat moet je daarop zeggen ? Misschien dat ze dan ook op zijn minst één extra telefoniste uit Wit Rusland in dienst kunnen nemen. Gisteren moest ik een halfuur lang wachten voordat ik iemand aan de lijn kreeg om een afspraak te maken. De rest van de tijd moest ik mij verbijten met een heel irritant riedeltje en de eindeloos herhaalde mededeling dat er nog 4 wachtenden voor mij waren. Onderwijl mijn beltegoed verspillend. Ja sorry ze hadden wat computerproblemen.
***
Nog grimmiger als eerder klemde ik de kaken op elkaar en stapte op mijn fiets. Gelijke druk houden op de pedalen dan ga je nooit onderuit. De woorden van mijn opa fluisterden in wind.Was die nu wel of niet gedraaid? Op de weg terug vroeg ik mij af welke prothese drager heeft nu een aanvullende tandarts verzekering. Zeker als je al een prothese hebt om op een houtje te bijten.
***
Op de terugweg door het modderig bruin geworden landschap dacht aan dat eerdere jongetje. Besloot: bij de volgende verkiezingen stem ik op een politieke partij, die zich sterk maakt voor één Nationale ziekenkosten verzekering. Dat is een ding dat zeker is. Al was het maar om financieel het hoofd boven water te houden. 300 euro van de maand voor ziekenkosten die vroeger nog gewoon in het basispakket zaten. Niet alleen dat er jaarlijks 100 miljard naar de gezondheidszorg vloeit, maar ook nog een onbekend hoog bedrag aan kosten uit eigen zak. dat niet meegerekend wordt
***
Ik heb het verkeerde beroep gekozen wist ik nu zeker na 13 ongelukken. . Ik had mondhygiëniste moeten worden. Want operaties om van geslacht te veranderen behoren nu ook al tot de gewoonste zaak ter wereld las ik vanmorgen nog in de Vrij Nederland.
LUDO 22-01-2019