Vroeger was je als een kind zo blij wanneer je snip verkouden raakte. Voelde je je de koning te rijk. Want dan had je teveel cocaïne gesnoven met behulp van dat bruin gekleurde bankbiljet van 100 gulden. De Snip strak opgerold als een rietje. High met twee bankbiljetten in je neusgaten proberen je je vriendin te zoenen wat een vreemde mijlpaal in de liefde betekende. En een teken van een verder ongekende rijkdom . Na de invoering van de euro is dat veranderd. Nu volgt er een financiële crisis als ik het verkoudheidsvirus oploop
Maar toch het is niet alles kommer en kwel! ! Integendeel! Laat deze vroege lente een nieuwe liefde maar komen. Ik lig er helemaal klaar voor. Wat heet ik heb er zelfs mijn goeie geld voor over. Waarom dat zal ik vertellen.
Van het weekend liep ik een forse verkoudheid op. Veel niezen en een loopneus als allergrootste ongemakken. Even vervloekte ik licht koortsig de medische wetenschap. Wat houdt ze tegen om gewoon een prik te bedenken waarmee je in één keer klachtenvrij bent. Een prikpil waar mee vrouwen ook geen kinderen hoeven krijgen als ze dat niet willen. Maar zonder pil moest de zelfhulpdoos met huismiddeltjes er weer aan te pas komen. Veel grog drinken en om het uit te zweten lag ik de borst ingesmeerd met Dampo en een flanellen borstrok gisteravond al vroeg in bed. Met drie warme kruiken . De ene onder de oksel aan mijn linkerzij, de ander aan mijn rechterzij en een aan mijn voeteinde. Een beetje zo als vroeger mijn avondgebed luidde. Alhoewel ik dan nog 11 kruiken extra nodig had gehad. In mijn jeugd daar en tegen was de arbeid en warmte van engelen nog spotgoedkoop. Gelukkig bleken die warmwaterzakken ook heel goed dienst te kunnen doen als reddingsboeien want ik dreef zowat mijn bed uit. Na 12 uur in deze vochtige tropische hitte te hebben gebivakkeerd vond ik het welletjes. Opgestaan plaagde mij de vraag hoe verder vandaag? En hoe begin ik droog aan de komende nacht? Want de dekbedovertrekken en de hoeslakens waren zeiknat. Te nat voor de hoogste stand van mijn elektrische onderdeken. Strijken? Liever niet . Die geur van opdrogend zweet!
Mijn eerste gouden idee was naar de wasserette op de Arnhemse weg te gaan. Twee zakken met al mijn vuile wasgoed in de krantentassen achter op mijn trouwe rijwiel gepropt. En de dekbedden aan de 10 meter stalen waslijn buiten. Dan was de hele rompslomp in één keer over. Want wat ik had gezien bij het langsfietsen is dat ze daar rijen enorme verchroomde wasmachines hebben staan. Met een trommel groot genoeg om je schoonmoeder dubbelgevouwen of 8 tot 9 kg wasgoed in te stoppen. En nog veel belangrijker een hoge snelheidsdroger die dezelfde hoeveelheid aan kan. Zelf heb ik in verband met de energie besparing mijn droger de deur uitgedaan.
Even gleden mijn gedachten terug naar jaren geleden. De tijd dat er op de hoek van de Volta straat met de Leusderweg nog een wasserette gehuisvest was. . Recht tegenover foto Cinehouse. Ik woonde voor de eerste keer samen verderop de Leusderweg op een zolder op nummer 251. Het pand naast Van het Heugten motors. De Landskampioenen zijspan racen. Een zolderverdieping die ik met alle liefde verbouwd had tot ons geheime liefdesnestje.
De wasserette werd uitgebaat door een wat ouder echtpaar waar de vrouwelijke helft Joods maar ook van Duitse komaf af. Zijn uiterlijk kan ik mij niet meer herinneren . Aan haar wat zangerige accent te horen had ze wel de lievere zus van prins Bernard uit Beieren kunnen zijn. Maar bovenal een moeder naar mijn hart. Deze vrouwe had mij op mijn 21ste als haar tweede zoon geadopteerd. De eerste was het huis al uit om een opleiding tot banketbakker te volgen. Had ze mij in vertrouwen verteld. Het was echt een hele lieve vrouw. De tweede keer al dat ik daar kwam hoefde ik mijn tassen niet uit te pakken en mijn wasgoed te sorteren. Dat deed zij voor mij als mijn Duitse evenmoeder. 3 uur later kon ik dan de tassen met keurig opgevouwen wasgoed weer komen ophalen . Het scheelde weinig of ze had mijn wasgoed ook nog gestreken. Vaak zaten er broeken en jasjes van haar zoon bij. Die was er toch uitgegroeid en weggooien was zonde. Zei zij Dat deed een mens niet die de oorlog had meegemaakt. Ondergedoken had gezeten. Daar gaf ik haar volkomen gelijk in. Dat deden wij thuis ook niet, maar dat had meer met armoede te maken. En als zij mij langs zag lopen moest ze aan haar zoon denken Dat maakte dat zij gelukkig glimlachte.
Het halfjaar dat ik op de Leusderweg woonde, langer duurde de verhouding gelukkig niet, anders was ik Maartje de liefde van mijn leven misgelopen, liep ik er dan ook bij als een bakkersgezel. De knecht van bakker Vonk die in de oorlog goed was geweest zo als heel Amersfoort weet. Later hoorde ik bij de keurslager aan de overkant dat haar zoon al 4 jaar daarvoor was overleden aan de complicaties bij zijn suikerziekte. . Nu ik aan haar denk moet ik nog vertederd glimlachen en zeg ik met heel mijn hart : Danke schön Mutti.
—
Dat van de wasserette leek mij een goed plan ware het niet dat mijn hoofd zelf door de mangel werd gehaald. Het vooruitzicht daar 2 uur in de stomende hitte van een Turkse sauna naar een draaiende trommel te kijken stond mij tegen. Het zou ook maar een oplossing voor alleen vandaag betekenen en geen permanente.
Wat dan? Ik besloot een nieuwe dekbedovertrek en hoeslaken te kopen. Ergens waar het niet te duur was of in de uitverkoop. De typische kruideniersmentaliteit van Donath ,oudere Amersfoorters weten over wie ik het heb, kwam bovendrijven . Een man die zelfs op de lege doppen van de eieren rond de Pasen een prijskaartje plakte. En wat te denken van zijn overduidelijke voorkeur voor Dresdner porzellan. Ondergedoken achter in de zaak. Daar zat toch een heel fout luchtje aan.
Ik telde mijn geld en besloot 25 euro vrij te maken voor mijn nieuwe bed-outfit.. Op naar de Zeeman op zoek naar een dekbedovertrek van 160×200 de maat van mijn donzen slaapzak die mij al eeuwen warmpjes toe dekt . Nu is die 200cm geen enkel probleem maar die maat 160 bestaat niet meer. Vanwege de groeispurt die dit land heeft doorgemaakt door de vraatzucht van de patatjongeren. Het heeft veel weg van een horde sprinkhanen denk ik soms stiekem.
—
De oplossing een dekbedovertrek kopen van 200×200 is het begin van alle ellende. Daar raak ik na 3 keer draaien verward in de plooien van het hoeslaken. Voelt het of ik en mijn ballen geboeid worden door de verkeerde dingen en kun je als je pech hebt je bed al helemaal niet meer uit komen. Gestikt in het laken. Dan maar naar de Action op de Puntenburgerlaan waar ook nog een andere winkel voor woontextiel zich in hetzelfde pand bevindt als 2 geloven op één kussen. Hier hetzelfde verhaal hoeslakens genoeg . In hotelkwaliteit, in flanel, half katoen half polyester. Het fijnste gekamde katoen, in mosgroen of andere gedekte kleuren die mijn voorkeur hebben , maar geen enkel dekbedovertrek van de gewenste maat of 180x 2000. Wat als tussen oplossing ook ook had gekund.
Even dacht ik erover om dan maar zelf achter de naaimachine te gaan zitten. Van een oud gordijn de franjes af te knippen of onze driekleur als hoes aan elkaar te stikken. Want toevallig ben ik daar voor een man en socialist heel handig in. Weet alles over rol en Engelse naden . Kan blindzoomen naast typen en broeken innemen. Patroontekenen , poppenkleding maken. In één woord ben ik eigenlijk de ideale naaiprins om gezellig mee te stoeien tijdens een naaikransje. Koekje erbij. Maar helaas voor vandaag had ik gewoon geen zin. Die herrie aan me kop. Al die draadjes door de naald halen, afhechten met mijn kromme bevende vingers.
Aan het eind van een lange middag kwam ik thuis met een nieuw donzen dekbed nu in de coulante maat 200×200. Twee bijpassend dekbedovertrek en een antraciet grijs hoeslaken. Klaar voor de toekomst had ik toch mooi 65 euro uitgegeven. Een zelfde bedrag dat je tegenwoordig ook op de Wallen betaalt voor een kleine doorsmeerbeurt van 10 minuten en een taalopfriscursus Zwahili.
Daarom mag alleen vandaag de liefde langskomen.want mijn lakens zijn haar bruidssluier. Tenminste als ze halverwege haar maandstonden is. Want aan elke dag het bed verschonen en de lakens keren zo als mijn moeder met haar achtergrond in het hotelwezen daar doe ik niet meer aan. Nu hoef ik nog slechts een schone onderbroek te vinden met stippen erop want aan gestreepte onderbroeken of met ruitjes heb ik ook een bloedhekel.
Ludo 20-01-2020