Social distance begint tot de dagelijkse routine van veel Nederlanders te behoren. Ook ik weet niet beter meer dan dat de ‚veilige’ afstand tot de medemens op zijn minst anderhalve meter bedraagt . Liever meer! Mij hoor je daar als risicovrijgezel overigens niet over klagen. Tijd dus om naast van de ander ook iets meer afstand van mijzelf te nemen. Mijn oude ik langs de meetlat van het nieuwe normaal te leggen . Te zien wat er aan mij schort en wat er in mij in de loop der jaren is scheefgegroeid. Die verbuigingen wil ik rechttrekken in overeenstemming met de eisen van deze vernieuwende tijd. Ik wil beter worden en mij normaler gaan gedragen dan voorheen. De deeleconomie als een warme douche over mij heen laten komen. Nieuw normaal als Ubermens herboren worden. Deel wil ik gaan uitmaken van deze totaalmoderniteit waarin iedereen alles met iedereen deelt. Een vloedgolf die hoog genoeg is en ver genoeg reikt om jong en oud ondanks de afstand zich toch volkomen vrij van vreemde smetten te laten voelen. Tot de afstand van het eigene ons oikofoob voor de ander scheidt! Een afstand waarin wij alleen samen in een volkomen isolement onszelf kunnen zijn. Een tijd waarin de ontplooiingskansen juist voor ZZpers en flexwerkers door de toegenomen ruimte in het veld veel zichtbaarder voor het opscheppen liggen.
Toch rijst er één probleem aan gindse einder. Het verwerven van objectieve zelfkennis is voor een einzelgänger als ik oudnormaal was geen gemakkelijke opgave. Alleen, teruggeworpen op zichzelf met alleen restanten onbruikbare kennis uit een vorig leven als leidraad klinkt het klavier dat een mens op zichzelf afstemt zonder absoluut gehoor snel vals. Bestaat zelfkennis voornamelijk uit het onveranderlijk excuus dat de meerderheid van de anderen zelden last heeft van mijn fouten. Dus wat en waarom zou ik veranderen . Mijn lijfspreuk is niet voor niets : verbeter de wereld doe het alleen voor jezelf
Aan die zelfgenoegzaamheid kleven toch wat bezwaren. Een met zichzelf innig tevreden mens loopt als boeren anarchist makkelijk vast in het drijfzand van het conservatisme. De hang aan en naar het voorouderlijk erfdeel. Dat heeft er in het verleden bijvoorbeeld in geresulteerd dat in de wiskunde de ontdekking van het getal nul duizenden jaren op zich liet wachten. Terwijl de sociale onbenullen toch in grote hoeveelheden het levenslicht zagen. Het getal nul toch normaal gezien tot een van de peilers van de hedendaagse economie behoort . Arrogant naar de eigen navel staren verklaart waarom tot 1500 A.D. alle wetenschappers het denkbeeld koesterden dat de zon om de wereld draaide. Het buskruit werd uitgevonden in het verre China van voor de globalisering.,
Maar juist in deze onzekere tijden is een zelfonderzoek van levensbelang . De zorgvraag; Ben ik zij het geestelijk in alle toonaarden besmet met het corona virus moet eerst beantwoord worden voor een mens verder kan gaan een tweede hypotheek op zijn toekomst te nemen.
. De totale fixatie van de afgelopen twee maanden echter op de uitbraak van wat door sommigen al de grootste ramp na de tweede wereldoorlog wordt genoemd en door anderen de grootste ramp na de geboorte van Christus heeft een val van mijn intelligentie quotiënt ten gevolge gehad waar het verlies van de AEX index kinderspel bij is. Wat ook bij Mark Rutte als quarterback van dit eiland het geval lijkt. Ik ben in ieder geval door de hele gang van zaken rond de crisis zo uit het veld geslagen dat ik een gehoorzaam burger ben geworden. Wat ik nooit achter mijzelf had gezocht. Maar nog steeds brandt de vraag hoe in deze tijd alleen achter de voordeur tot echte zelfkennis te geraken?
Gisteravond beleefde ik dacht ik voor even mijn eureka moment. In gewijde stilte op het geluid van het carillon na dacht ik voor één moment dat de oplossing mijn ziel gevonden had. Het groene licht aan het eind van de tunnel grazige weiden beloofde . Gezeten op het een persoonsbankje in mijn achtertuin verbaasde ik mij voor de zoveelste keer over de groeikracht van de door mij verzorgde planten. Planten kunnen op een dieet van een flinke plens regenwater op zijn tijd en één keer in de maand een schepje koemest per dag zichtbaar toenemen in omvang. Wat mij alleen lukt als ik een maand lang minstens 13 zakken ribbelchips per dag consumeer en mijn overige behoeftes ophoud. Om het nieuwe normaal te kunnen navolgen als een lekenbroeder van Thomas a Kempis, besefte ik in een vlaag van helderheid, zou ik een plant moeten worden. Een bloedrode klaproos staande in het veld alleen.. Is er een bloem die beter deze tijd verzinnebeeld? Een tijd waarin mij om de haverklap gevraagd wordt om voor Jan en alleman te klappen. Ik zou over dezelfde groeikracht moeten beschikken wilde ik nog tot de fine de fleur, de bloem van de natie gaan behoren. Even voelde ik mij wonderlijk gelukkig en opgelucht bij deze gedachte tot de vraag zich opdrong ; Wat is bij een mens die
als plant wil solliciteren ongeacht zijn leeftijd eigenlijk zijn onderkant? Waar ligt zijn bodem als ondergrens van wat hij nog vermag en accepteert. Bij bloemen steekt de bol onder de grond naar verluid. Heet het hoofd van de mens daarom niet zijn bol? Zijn zijn haren niet zijn wortels? Maar bedacht ik teleurgesteld als ik mijn hoofd in het zand stop groeien net als in de politiek of in de financiële wereld alleen mijn tenen en vingers steeds langer .
Daarom denk ik maar dat ik alles bij het oude laat. Ontken net als de klimaat sceptici dat er werkelijk wat te veranderen staat. Dat de besmettelijkheid van het virus niet zo erg is dat versoepeling nu al niet volkomen op zijn plaats is. Want de angst voor een tweede golf is nooit zo hevig als de schrik na de eerste hebben we van de Tsunami in 2004 geleerd. En raak ik in de branding van anderhalve meter beneden elk peil het gevoel voor afstand tot mijzelf ,de ander en de restanten van de oude wereld kwijt .
Ludo ;13-05-2020
Om nooit meer te hoeven werken
de nieuwe stilte te laten voortdurend
wil ik een klaproos worden om
zo mijn liefde voor de wind van
mijn tijd alleen vorm te geven