Wie de verantwoordelijkheid draagt bepaalt! Lijkt het tegenwoordig, maar of dat werkelijk zo is, rechtvaardig is of bijdraagt aan een grotere gelijkheid blijft de vraag. Daar heb ik even onpartijdig als licht het licht van de rede over laten schijnen. Wat resulteerde in het volgende essay.
Voor de derde keer verdwaalde ik in het gebouw van het U.M.C.
Terwijl ik toch zeker wist de juiste liftknop te hebben ingedrukt om een verdieping hoger te komen belandde ik weer in de parterre. Wat blijkt; het controlepaneel is een schoolvoorbeeld van onbegrijpelijkheid. Alleen juist te interpreteren voor ingewijden en ander occultisten.
Door ervaring wijs geworden had ik echter ruim de tijd genomen om van de informatiebalie aan de hoofdingang naar die van oogheelkunde te komen. Zo was ik toch op tijd voor mijn afspraak voor een oogonderzoek om negen uur.
In het half uur dat ik vervolgens moest
wachten liet ik mijn gedachten gaan over de vraag, hoe dat nu komt. Hoe het komt dat ik met mijn IQ los van mezelf met allerlei dingen voortdurend de fout inga. Natuurlijk kan ik na 30 jaar neoliberalisme de verantwoordelijkheid vooral bij mezelf zoeken. Iets wat vooral politici en andere machthebbers ontlast van de excuses voor gemaakte fouten. Maar dat argument van; zelf verantwoordelijk zijn gaat alleen op als je ook voor de volle 100% de controle over de zaken hebt. Iets wat, maar hoogst zelden het geval is. Vooraf, a priori zou de enkele filosofisch onderlegde zeggen, zijn de meeste keuzes al bepaald. Dat gaat op voor de naam die je draagt tot je geboortejaar. Het jaarinkomen van je ouders en alles wat daarna komt.
In het geval van het ziekenhuis ben ik niet verantwoordelijk voor de bouwplannen noch voor de gebrekkige uitvoering van de bewijzenringsborden, om maar een voorbeeld te noemen. Zo zat ik daar op mijn bankje te denken terwijl slechtziende bejaarden met de duurste rollators voorbij schoven. Achter de donkere zonnebrillen hun blik ongetwijfeld vastgeketend aan de zwarte lijn die hun als noodoplossing de weg moet wijzen.
In dat halfuur op de groen kunstleren bank wist ik het plotseling. Het leven is van een grazige groene weide veranderd in een regenboog aan onbestendige doorgelopen kleuren van een digitaal doolhof. Simpelweg door gebrek aan gezamenlijk overleg en op elkaar afgestemde planning. Daardoor is de weg door het oerwoud zoveel ingewikkelder geworden. De blinde kans om te verdwalen zienderogen toegenomen. Onder andere door een toename van technische mogelijkheden die als losse bakstenen zonder enig verband op elkaar zijn gestapeld. Alles digitaliseert te hooi en te gras zonder zich ooit de vraag te stellen of dit nu ook echt nodig is. Of het ook anders kan want die digitalisering kost een hoop extra geld en slurpt energie zonder dat de zon er langer van gaat schijnen . Het dagelijkse leven is daarmee en niet alleen voor Ot en Sien onbegrijpelijker dan in de tijd van mijn ouders of grootouders. In de begintijd van de groepen jagersverzamelaars. Waar de belangrijkste wetten alleen nog gelden voor het liefdesleven zijn onze arme hersenen niet gebouwd voor digitalisering. Waardoor er steeds een vertaalslag nodig is.Al was het maar in waarden.
De kans om fouten te maken is door alle toegevoegde extra toeters en bellen in het 2022 als een virus exponentieel toegenomen. Neem nu mijn nieuwe smartphone. Vroeger nam ik gewoon de telefoon op en zei met; dhr. Zijlma. Waarop de veelal vrouwelijke beller de keus had de hoorn weer op de haak te gooien. Of te mompelen; sorry verkeerd verbonden, om zo de verantwoordelijkheid voor de gemaakte fout te nemen!
Nu moet ik voor dat ik iemand aan de andere kant van de lijn kan spreken eerst mijn leesbril zoeken. Vervolgens het scherm ontgrendelen en mijn scherm lezen. Kijken wie er belt; bekende of een onbekend nummer. Of is het alleen onbekend, omdat ik stom genoeg het ben vergeten op te slaan? En dan me afvragen; komt het gelegen. Zo ja moet ik nogmaals de juiste handeling verrichten anders krijgt de beller automatisch het bericht; u belt nu niet gelegen. Legio kansen om een fout te maken.
Of neem het contact met DigiD. Eerst inloggen met je gebruikersnaam en wachtwoord. Vervolgens de zes cijfers van de code invullen die je krijgt over de berichtendienst van je telefoontoestel. Tenminste als je weet hoe die werkt of kunt vinden. je kunt natuurlijk ook een app downloaden, maar met een app heeft Eva Adam verleidt tot het plegen van alle zonden daarna. Er moeten dus zoveel handelingen extra verricht worden in vergelijking tot vroeger dat je alleen bij een loket hoefde vervoegen. Je toestel alleen een kiesschijf met tien cijfers had. Een fout er slechts uit bestond je vinger in het verkeerde gat te steken . Ik zeg niet dat dit, die tijd beter was. Ik signaleer alleen dat de mogelijk om fouten te maken drastisch is toegenomen, terwijl een apparaat net als een systeem of protocol geen verantwoordelijkheid draagt of hoeft te nemen . Het eigen schuld dikke bult viert daarmee hoogtij; had je maar begrijpend moeten leren lezen. De tijd in de schoolbanken niet tokloos verknoeien met het kijken naar Tik-tak. Waardoor in vergelijking met de door ons gemaakte fouten onze apparaten langzamerhand intelligenter lijken dan de gebruiker. De zichzelf versterkende spiraal van gebrek aan deugdelijk onderwijs in een neerwaartse draaikolk raakt, doordat domme leerkrachten alleen maar nog slechtere leerlingen afleveren. Terwijl ik met de grote wetenschapper Boerhaave van mening blijf; Eenvoud is het teken van het ware.
Wat naar nu vertaalt, betekent. Elk systeem voor algemeen gebruik of in de openbare ruimte moet zo zijn ontworpen dat het maken van fouten zoveel mogelijk wordt voorkomen en uit gesloten. Los van de intelligentie of het opleidingsniveau van de gebruiker. Zo niet is een dergelijk systeem een aanslag op je vrijheid van leven, omdat je meer tijd kwijt bent fouten te signaleren en recht te zetten, als dat al lukt, dan dat het gebruik je tijd bespaart. Of tot meer rechtvaardigheid en gelijkheid leidt. Ook toenemende digitalisering versterkt de tweedeling. Want het is of de duivel er meespeelt, maar verantwoording moet alleen worden afgelegd als het fout is gegaan. Dit vooral door hen die niet eens wisten dat ze er verantwoordelijk voor waren . Terwijl het ” Ich habe es nicht gewusst” als excuus alleen ongeldig is indien wat men als verantwoordelijke moet weten verstandelijk of gevoelsmatig te bevatten valt door gelijke onderwijskansen.
Ludo