Het moet mij toch even van het hart na de zoveelste video op you tube van zogenoemde professionals. Een woord dat je met wat toevoegingen doorhalen en verdraaiingen aan letters ook als poffertjes of het nog armzaliger povertjes kan worden gelezen. Povertjes een woord dat als beste de armzalige prestaties van die professionals beschrijft. Waarom in Vredesnaam is het dansen zo vrouwonvriendelijk geworden. Of is vrouwvijandig hier als uitdrukking beter op zijn plaats. Wat mij tegen de borst stuit is de volkomen respectloze wijze waarop er met vrouwen wordt omgesprongen en gesold . Zeker als oudgediende, die dit gevaar sluipende wijs heeft zien toe nemen met de jaren.
Een vrouw is toch geen zak aardappels !! Iets in de trant van Hoi ik ben uw dienstmaagd Mina de aardappelrooister, doe met mij Heer naar uw welbehagen. Ik zal mij buigen in alle mogelijke bochten naar uw genade(. Zeker ik heb een cursus schrijven als een tachtiger gevolgd). Het middeleeuwse recht; Ius primae noctis* ( zoeken we op) in zijn zuiverste salsa vorm. We leven toch niet meer in eind jaren twintig van de vorige eeuw. Toen al die trucs uit de ouwe doos hun oorsprong vonden in de Lindy hop. Waarop direct een economisch en morele crisis volgde. Een dans vernoemd naar C. Lindbergh, die als rondborstige boerenzoon en vliegende malloot in zijn eentje als eerste de Atlantische oceaan overvloog. Iets wat wat meer van dat soort dansers zouden moeten doen.
Al sedert 1956 is volgens de wet de vrouw even handelsbekwaam als de man Iets wat je niet zou zeggen als je ziet hoe met haar op het podium wordt gegooid en gesmeten. Of de vloer aangeveegd in de danswereld. Zelfs een zak Chinese eierkolen zou nog voor de eer bedanken. Mocht je vlies als maagd nog intact zijn, dan kun je het na een zo een dansje wat betreft het bewijzen van je vrouwelijke onschuld wel vergeten.
Zelf als je beweert dat je dat alleen doet in haar persona van danseres zou je nog eens twee keer heel diep moeten nadenken over wat dat begrip danseres dan wel precies inhoudt. Of dat als zodanig wel los te koppelen valt. Hoe kun je nu beweren dat je een vrouw in haar waarde laat door haar eerst zo hoog mogelijk als een zuigeling in de lucht te gooien . Om haar daarna met een hele schroefdraai, een koprol over de rug van de man en tussen zijn benen door terug te halen naar een wat meer normale danspositie. Voordat zij weer op eigen benen mag staan. Haar als een baguette tussen je benen door in de oven te schuiven. In het crematorium van je manlijke begeerte. Haar in een heupzwaai over zijn rug gooien en terug laten rollen. Ik ben echt geen fatsoensrakker, maar in het openbaar snuffelen aan haar kruis!! Met haar stuiteren als een jo-jo in een spagaat van geweld!! Hoe goed staat het met je inzicht in het begrip respect als je haar eerst in een halve wurggreep neemt. Vervolgens half gekeeld zo plat mogelijk dwingt te gaan liggen ?Om haar vervolgens weer omhoog te kaatsen of schoppen met de hiel van je een van je voeten. Dan wil ik het over de risico’s voor de gezondheid nog niet eens hebben. Dat Eusebio, Pelé of Ronaldo* dat met een leren bal doet is nog geen reden omdat dan ook maar een vrouw aan te doen .Een vorm van wurgseks die bekent staat als neckdrop. Populair vanaf de jaren negentig. Is de vrouw zo dom als een berggeit, dat ze eerst tegen hem haar prins op moet springen om daarna zijn voeten te mogen kussen Moet ik het als estheet en zoeker naar schoonheid dulden, dat voor mijn ogen vrouwen zonder enige reden in een ” wervelende “salto worden gedwongen. Welke verschillende namen als die tricks en dips dragen weet ik niet en dat wil ik ook niet weten, maar zeker niet de naam van Aletta Jacobs * ( eerste vrouwelijke arts en feministe 1860) Aan dit soort dansen lijkt de emancipatie als in een zucht en een scheet voorbij te zijn gegaan. Als man wil ik niet eens zo met een vrouw dansen. Dat is mijn mannelijkheid te min. Ik vind namelijk dat daarmee de vrouw zinloos geweld wordt aangedaan. Haar schoonheid wordt verkracht tot publiekelijk vermaak. Als ik met mensen wil gooien als dwergwerpen ga ik wel weer op judo bij sportschool Boersma. En ook daar gelden regels!!En dit alles alleen vanwege slechts uiterlijke schijn. O vanitas vanitatum et omnia vanitas in choro* zou mijn leraar verouderde talen roepen. (O ijdelheid der ijdelheden , het is alles ijdelheid in de dans) Het is het gebrek aan zeggingskracht het l’ art pour l’ art ten klompenvoeten uit
Nu kun je natuurlijk beweren, maar ze wil het zelf. Is dat zo ?Is daar dan gedegen onderzoek naar gedaan, is dan mijn wedervraag. Of laat je gemakzuchtig je aanleunen tegen de opinio communis. Het hysterisch gejoel van een publiek dat zelf niet met zo met zich zou laten dollen. Het publiek dat veel trekjes deelt met het bloeddorstige plebs dat ook de vechtarena’s in het oude Rome bezocht. Wie weet is dat applaus welk een vorm van leedvermaak!! Ben je als “choreograaf”te lui om te zelf na te denken. Lekker makkelijk meedrijven met de mainstream. Of berust haar willigheid om mee te doen aan deze gekte op het verschijnsel dat tegenwoordig iedereen doet of het er echt bij hoort. Het echt niet zonder kan. Het hoe gekker hoe beter effect,waar ze vooral in het tot op het bot gespleten Amerika zo dol op zijn. Wil je winnen ten koste van jezelf en anderen. dan geldt daar maar een regel; Hoe extremer hoe beter!!. Wordt hier de danseres en haar veiligheid niet opgeofferd aan de sensatiezucht van het publiek. Is het publiek er voor de dansers of de dansers er voor het publiek wordt daarmee de vraag. Zelf verkies ik het eerste antwoord als enig beste..
Nu is er wetenschappelijk geen bewijs gevonden voor een relatie tussen vormen van een dominant opstelling als man en neuroticisme of ander psychosomatisch gedrag. Het onderzoeksveld is daarvoor te klein. Dat neemt niet weg dat mensen die niet zonder tricks en dips kunnen in hun showdansen zich toch wel enkele vragen mogen stellen. De vraag bijvoorbeeld waarom doe ik dit mijzelf en mijn danspartner eigenlijk aan. Waarom neem ik de bijna misdadige misdraging van een ander als voorbeeld voor lief? Alleen voor het applaus en een kortstondige roem ?? Heb ik zelf te weinig of geen kritische vermogens of ontbreekt het mij simpelweg aan creativiteit. Creativiteit nodig om je eigen verhaal te vertellen door middel van je dans. Scheppingsdrang inderdaad zo veel moeilijker als zielloos de schijnbaar succesvolle trucs van anderen kopiëren. Scheppingsdrang vraagt namelijk om echte vrijheid. De vrijheid om onzeker te zijn over het te verwachten resultaat. De vrijheid om je aangeleerde zekerheid los te laten en op zoek te gaan naar je eigen verhaal in je dans. Je dans met je eigen woorden voor jou en anderen te laten spreken zonder dat je hoeft gebruik te maken van goedkoop effect bejag. Kijk goede poëzie schrijven ook in de manier waarop je danst is zeker niet gemakkelijk. Maar aan de andere kant goedkoop entertainment wordt nooit kunst. Mensen ontroeren door de schoonheid van specifiek jouw bewegingspatronen lijkt zelf voor gevorderden vaak te hoog gegrepen. Toch is het antwoord op de vraag hoe je moet dansen zonder tricks en toch te winnen in wezen vrij eenvoudig :
Begin met opnieuw te zoeken. Kunst is voor 90% zoeken en schrappen. Ga terug naar je begin. Bezin je op je op wat je werkelijk wilt zeggen en hoe. Begin van onderaf aan door je danspartner als voor het eerst te omhelzen en te beminnen in figuurlijke of overdrachtelijke zin. Door de schoonheid eigen aan de lijnen in haar lichaam op zijn best te laten uitkomen. Door alleen die bewegingspatronen in je dans in te passen, die werkelijks iets zeggen over je liefde voor de dans. door middel van haar. Mocht je toch niet winnen smaak je ieder geval de ongekende vreugde er samen iets schitterendst van te hebben gemaakt. Omdat ik mijn artikelen niet te lang mag maken, omdat er een aantal van ons lijden aan ADD. ga ik hier in een volgend artikel wat dieper op in.